ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Πάντα ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο,
και με ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να γράψουν
μια καινούργια και όμορφη ζωή,
καλύτερες και ζωγραφιστές σελίδες
στην ιστορία της Ανθρωπότητας.
Γίναν τα ιδανικά μας σανίδες από
απομεινάρια παλιών σκαριών που ταξιδεύουν
σε σκοτεινά νερά και αφήνουν σινιάλα.
Αλλά η γη, τι όμορφα μυρίζει!
Τα λουλούδια που βρίσκουν τη δύναμη να ανθούν…
Χορδές της ζωής που τις παίζουμε με τα δάχτυλά μας
και αντηχεί το χάος και το άπειρο μαζί.
Θα αποδοθεί δικαιοσύνη σε αυτή τη γη;
Συνηγορούν τα άστρα για την ανθρωπότητα;
Aς δώσουμε τα χέρια.
Πάλι τα άγρια λουλούδια
που τα φυσάει ο άνεμος,
μας εγκαλούν για τη ζωή!
Καρφώνουμε τις λέξεις μας και απλώνουμε τα χέρια.
Δεν αφοπλίσαμε την ποίηση.