ΜΙΚΡΟΦΙΛΜ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΜΥΡΜΙΓΓΙΔΗ

Απόσπασμα από το βιβλίο «Μικροφίλμ» του συγγραφέα Πάνου Μυρμιγγίδη. 25 ιστορίες. Ένας πρωταγωνιστής. Ιστορίες μιας ανάσας.

Πειραιάς, Θησείο, παλιές αποθήκες, ταράτσες, μουσικές, μπαλκόνια, το Κέντρο της Αθήνας, στιγμές που έφυγαν και αναμνήσεις που έρχονται. Σημάδια ζωής που ξέρουν πάντα να αντέχουν. Αυτό το φιλμ κρατάει πολύ λίγο. (Το «Μικροφίλμ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη)

2

“Καμία σκέψη δεν μπορεί να σε προδώσει”, μου ‘χε πει κάποτε ο Χρόνης, ένας φίλος απ’ την σχολή, ένα βράδυ που μου εξιστορούσε την αγάπη του για μια κοπέλα που τον είχε χωρίσει χωρίς κανένα λόγο. Τον συμμεριζόμουνα αν και δεν είχα ζήσει μέχρι τότε κάτι παρόμοιο. Όταν τελείωσε η σχολή χαθήκαμε. Την φράση που μου είπε εκείνο το βράδυ δεν την ξέχασα ποτέ. Πριν μερικές μέρες πέρασα τυχαία έξω απ’ την σχολή. Είχα χρόνια να περάσω. Είχαν αλλάξει σχεδόν τα πάντα. Απ’ έξω ήταν κάμποσα παιδιά που ετοιμαζόντουσαν να πάνε για μάθημα. Πήγα στο διπλανό μικρό καφενείο που όλως παραδόξως ήταν ακόμα ανοιχτό, με άλλον όμως ιδιοκτήτη. Πήρα έναν καφέ σε πλαστικό ποτήρι και έκατσα σε ένα τραπεζάκι στην άκρη. Δεν είχα ξανακάτσει ποτέ, γιατί στα φοιτητικά μου χρόνια, έπαιρνα στα γρήγορα τον καφέ και πήγαινα για μάθημα. Ένιωσα πολύ περίεργα. Έπινα επιτέλους με ησυχία τον καφέ μου χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο στο κεφάλι μου. Τα παιδιά μετά από λίγο μπήκαν στην σχολή. Στο παραδίπλα τραπέζι καθόντουσαν δύο άτομα, ο ένας φαινόταν γύρω στα σαράντα και ο άλλος αρκετά ηλικιωμένος. Δεν πρόσεχα αυτά που λέγανε αν και μιλούσαν αρκετά δυνατά.
– Παππού να σου πω κάτι, πολλές σκέψεις μπορούν να σε προδώσουν.
Όταν το άκουσα όμως αυτό θέλοντας και μη, μπήκα και εγώ σαν ακροατής – απ’ το τραπέζι μου – στην κουβέντα τους.
– Παιδί μου, η ζωή είναι πολύ δύσκολη αλλά ξέρεις κάτι, στο χέρι μας είναι να λιγοστεύουμε τις ατυχίες που μπορεί να μας έρθουν
– Έχεις δίκιο ρε παππού. Πολλές φορές στα νιάτα μου έχανα στιγμές γιατί στενοχωριόμουν για ανούσια πράγματα που με γύριζαν πίσω αντί να με βοηθάνε να πηγαίνω μπροστά, και τι κατάφερα τελικά, έμεινα μόνος μου περιμένοντας εκείνη την αγάπη που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ
– Δεν έπρεπε να περιμένεις εκείνη την κοπέλα
– Το ξέρω, αλλά τότε δεν καταλάβαινα, ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει
– Προδίδουν πάντα οι σκέψεις της άσκοπης ανυπομονησίας θα σου πω εγώ. Αλλά είσαι ακόμα νέος Χρόνη, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.

Ταράχτηκα. Τα μάτια μου είχανε βουρκώσει. Ήθελα να πάω να του μιλήσω αλλά δεν μπόρεσα. Σηκώθηκα και έφυγα και ορκίστηκα να μην ξαναπεράσω ποτέ από κει.