ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΑΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΑΤΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: PETER TAMAS
Πέμπτη, 19 Μαρτίου
Ακούω ότι για δύο μήνες πρέπει να κάνουμε υπομονή. Ακούω ότι σε δύο μήνες όλα θα έχουν περάσει και θα γυρίσουμε στους συνηθισμένους μας ρυθμούς. Ποιοι ήταν οι συνηθισμένοι μας ρυθμοί; Γιατί εγώ έχω την εντύπωση ότι αυτή η κατάσταση θα κρατήσει περισσότερο; Δεν είμαι απαισιόδοξη όμως έτσι ήμουνα πάντα, προετοιμάζομαι για την χειρότερη εκδοχή για να χαρώ περισσότερο αν διαψευστώ. Τα βάζω με τον εαυτό μου. Δεν μπορεί να πεθαίνουν κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω κι εγώ να προβληματίζομαι για το πώς θα σκοτώσω τον χρόνο μου. Αυτή η απομόνωση είναι σκληρή. Ακούω πολλούς που λένε ότι ζούμε όλοι σε μια φυλακή. Νευριάζω. Δεν έχω ζήσει σε φυλακή όμως ξέρω ότι εδώ είναι το σπίτι μου, ο χώρος μου, δεν έχω δεσμοφύλακες, δεν έχω συγκρατούμενες να με ενοχλούν και να μου σπάνε τα νεύρα, μαγειρεύω και τρώω ό,τι θέλω. Άρα δεν είμαι φυλακισμένη. Περιορισμένη και προστατευμένη, ναι.
Ευτυχώς που υπάρχει το τηλέφωνο. Για φαντάσου να μην υπήρχε κι αυτό. Ακόμα χειρότερα να μην υπήρχε το διαδίκτυο. Από νωρίς σήμερα χτυπούσε το τηλέφωνο. Κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν μόνο οι άνθρωποι που αρκούνται να βλέπουν την παρουσία μου στο facebook αλλά κι εκείνοι που θέλουν να επικοινωνήσουν πραγματικά μαζί μου, με τη φωνή τους. Αυτό είναι παρήγορο σε μια εποχή που πλέον οι σχέσεις αμφισβητούνται και κινδυνεύουν με ανυπαρξία. Τελικά υπάρχει ελπίδα. Μπορεί ο κόσμος γύρω μου να έβαλε φρένο, αλλά για λίγο. Σαν να σταμάτησε ένα αυτοκίνητο για λίγο στο φανάρι, σε μια διασταύρωση για να δώσει στον οδηγό την ευκαιρία να ανάψει τσιγάρο, να αλλάξει σταθμό στο ραδιόφωνο, να δει αν ακολουθεί το σωστό δρόμο και να στρίψει, αν είναι απαραίτητο. Αναρωτιέμαι, ακολουθώ τον σωστό δρόμο; Ανάβω τσιγάρο και εύχομαι να μείνω αρκετά σε αυτό το σταυροδρόμι για να έχω το χρόνο να πάρω την σωστή απόφαση ώστε οι ρυθμοί της ζωής μου να μην είναι οι ίδιοι.
Χθες ζωγράφισα τον τοίχο του σαλονιού μου. Τον γέμισα με πολύχρωμα λουλούδια. Δεν ταιριάζουν με τη διακόσμηση του σπιτιού μου όμως ταιριάζουν με την άνοιξη που θέλω να έρθει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να συνεχίσω και στον διπλανό τοίχο και στο διπλανό δωμάτιο και να γεμίσω το σπίτι με λουλούδια. Εγκατέλειψα την ιδέα να ανέβω ξανά στη σκάλα. Κι αν πέσω;
Κάποτε έκανα ένα ταξίδι στη Βιέννη. Θυμάμαι μου είχαν κάνει εντύπωση οι πολλοί οβελίσκοι που υπήρχαν στις πλατείες και ρώτησα τον ξεναγό, γιατί.
«Είναι μνημεία κατά της χολέρας», είπε, «από τον Μεσαίωνα».
Μου είχε φανεί τότε τόσο παράξενο αυτό μα το είχα ξεχάσει. Τώρα που η ανθρωπότητα ζει κάτι παρόμοιο, θυμήθηκα τα λόγια του.
Άρχισαν να μου λείπουν πολύ τα εγγονάκια μου και κάποιοι αγαπημένοι φίλοι.
Θα κάνω υπομονή, γιατί έτσι πρέπει.