ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Θα μου επιτρέψεις δύο λόγια καρδιάς. Ως μητέρα και γιαγιά ήδη, το έχω αυτό το δικαίωμα.
Θα σου μιλήσω, λοιπόν, έτσι όπως θα σου μιλούσαν οι μανάδες και γιαγιάδες της δικής σου χώρας, αν δεν είχαν τον φόβο σου. Αλλά, φίλε μου Ταγίπ, τι νόημα έχει η εξουσία, πόση αξία η δύναμη, όταν ο ίδιος σου ο λαός, τα δικά σου παιδιά, σε φοβούνται; Και πόσο αυτό σε τιμά, πόσο τιμά τον αρχηγό ενός μεγάλου και ισχυρού κράτους, να φοβάται ο λαός του τον ίδιο του τον ηγέτη;
Ως υπεύθυνος ηγέτης μιας χώρας, θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι καμία μάνα δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Καμία δεν θέλει να χυθεί το αίμα των παιδιών της, επειδή εσύ αίφνης οραματίζεσαι την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, λησμονώντας πως όλες οι αυτοκρατορίες, όπως και η δική σου, στο τέλος καταλύθηκαν και παρήκμασαν, επιστρέφοντας στα παλαιά όριά τους. Με τη διαφορά ότι εσείς οι Τούρκοι δεν επιστρέψατε στην προγονική κοιτίδα σας, αλλά διατηρήσατε πολλά και από τα δικά μας εδάφη, τα οποία δεν σας ανήκαν. Αυτοί, επομένως, που θα έπρεπε να προβάλουμε διεκδικήσεις -και δικαιωματικά- επί των δικών σας εδαφών, είμαστε εμείς οι Έλληνες.
Δεν το πράττουμε. Όχι από φόβο, όχι από αδυναμία.
Εμείς οι Έλληνες, αυτός ο λαός που εσύ σε κάθε ευκαιρία υποτιμάς, αποδεχθήκαμε το 1453 την ήττα μας, την άλωση της Πόλης μας και όλων των ελληνικών βυζαντινών εδαφών. Αναγνωρίσαμε την ιδιαίτερη ευφυία του δικού σας σουλτάνου, του μόλις 21 ετών Μωάμεθ τον Πορθητή, ο οποίος μας κυρίευσε με τα όπλα και την στρατηγική του ικανότητα.
Χάσαμε τότε, Ταγίπ, και τα παλικάρια, όταν χάνουν, αναγνωρίζουν την πολεμική ανωτερότητα του αντιπάλου, υπομένουν και αναμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αντιδράσουν. Και, όταν εκείνη ήλθε, σηκώσαμε ξανά το κεφάλι, επαναστατήσαμε και κατορθώσαμε -μια χούφτα «τρελοί» του Κολοκοτρώνη και οι ασίδες Σουλιώτες μας- να σας νικήσουμε και να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας, αφήνοντας όμως πίσω μας την Πόλη και την Αγιά Σοφιά μας, την Σμύρνη και τον Πόντο μας, ένα από τα πολλά αγκάθια στην καρδιά μας…
Αυτό άραγε δεν έπρεπε κάποιο μήνυμα να σας έχει ήδη στείλει; Να σας προβληματίσει έστω;…
Οφείλουμε, ωστόσο, να σας αναγνωρίσουμε ότι επί 400 ολόκληρα χρόνια δεν επιχειρήσατε να μας επιβάλετε τη θρησκεία σας, τη γλώσσα και την παιδεία σας. Διοικήσατε με τον φόβο, το παιδομάζωμα, τις δολοφονίες, την καταπίεση, αλλά δεν ιδρύσατε σχολεία τουρκικά, δεν εξισλαμίσατε όλους τους κατοίκους των χωρών τις οποίες καταλάβατε. Αποτέλεσμα, πέρα από τις 200 λέξεις, σκόρπιες στη γλώσσα μας, που κι αυτές αρχαίες ιωνικές είναι οι περισσότερες, τα τζαμιά που δεν έγιναν ποτέ δικά μας, τη μουσική και τα φαγητά σας, τίποτε άλλο δεν άφησε το πέρασμά σας από τη χώρα μας, και μάλιστα για 400 ολόκληρα χρόνια.
Καλέ μου Ταγίπ, όπλο των αδυνάμων, των συμπλεγματικών και ανικάνων ηγεμονίσκων στο πέρασμα της Ιστορίας, υπήρξε ο φόβος. Δεν θέλω να πιστεύω ότι φιλοδοξείς να είσαι ένας από αυτούς. Δεν αξίζει σε κανέναν δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη αυτός ο ρόλος.
Ο Ηγέτης δεν τιμωρεί τους αντιφρονούντες. Δεν τους εξορίζει, δεν τους φυλακίζει, δεν τους στερεί τις εργασίες, δεν τους αναγκάζει να ζητούν άσυλο σε γειτονικές χώρες, ακόμη και αν τον επικρίνουν άδικα. Με τις πράξεις του πείθει, με τον σεβασμό και την αγάπη, ως πατέρας και άξιος ηγέτης, εμπνέει, με τη μεγαλοψυχία συγχωρεί.
Ο Ηγέτης δεν εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα και δεν εκμεταλλεύεται ένα σύνηθες και για τα δύο μέρη περιστατικό στην παραμεθόρια περιοχή, παίζοντας με την αγωνία δύο νέων παιδιών και των οικογενειών τους…
Και αφού επικαλέστηκες ιστορικά γεγονότα και γνωρίζεις την Ιστορία της χώρας σου, φρόνιμο θα ήταν να ακολουθείς τότε φωτεινά παρδείγματα, όπως εκείνο του δικού σου γενάρχη, Αλπ Αρσλάν, ο οποίος συμπεριφέρθηκε πολιτισμένα και ανθρώπινα στον ηττημένο στη μάχη του Ματζικέρτ, δικό μας βασιλιά, Ρωμανό Δ΄ Διογένη, σε αντίθεση με τους δικούς του, οι οποίοι τον οδήγησαν στον θάνατο, αφού πρώτα τον τύφλωσαν βάναυσα.
Να σου υπενθυμίσω και τον σχετικό διάλογο:
Αλπ Αρσλάν: Τι θα έκανες, αν ήμουν εγώ δικός σου αιχμάλωτος;
Ρωμανός: Θα σε σκότωνα, ή μάλλον θα σε εξέθετα στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης.
Αλπ Αρσλάν: Η τιμωρία μου είναι πολύ χειρότερη… Σε αφήνω ελεύθερο…
Ο Ηγέτης αγαπά τον λαό του, αγωνίζεται να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσής του, αρκείται στα μέσα που διαθέτει η δική του χώρα και δεν εποφθαλμιά τα των γειτόνων του, ζητά βοήθεια, όταν αυτά δεν επαρκούν -και είναι θεμιτό- σέβεται την αντίθετη άποψη, την λαμβάνει υπόψη του και προσπαθεί να βελτιώσει και τον εαυτό του.
Ο μεγάλος Ηγέτης, ο δυνατός, δεν επιβουλεύεται την ελευθερία και τα εδάφη άλλων χωρών, δεν προκαλεί και μάλιστα εκείνον που θωρεί πιο αδύναμο. Οι συνεχείς προκλήσεις στον εναέριο χώρο μας, η επίδειξη των δυνάμεών σας, σε τι αποσκοπεί άραγε; Το 1821, πάλι περισσότεροι ήσαστε αριθμητικά. Όμως καταφέραμε να σας νικήσουμε και η μικρασιατική καταστροφή, στην οποία αναφέρθηκες, και μάλιστα με τρόπο που δεν τιμά το αξίωμά σου και τον λαό σου, ήταν απότοκο δικών μας και μόνο λαθών και όχι δικής σας στρατιωτικής υπεροχής.
Τα «παστά ψάρια» στον Σαγγάριο και κάθε αναφορά σε γεγονότα, τα οποία μαζί με την γενοκτονία Αρμενίων και Ποντίων αποτελούν τη μαύρη σελίδα της δικής σας αγριότητας, καλό θα ήταν να τα αποφεύγεις, φίλε μου Ταγίπ.
Είναι δείγμα αδυναμίας και όχι δύναμης.
Κανέναν δεν ωφελεί ένας πόλεμος. Ούτε τον νικητή. Τα παιδιά μας και τα δικά σας δικαιούνται να ζήσουν σε χρόνους ειρηνικούς, να μην γνωρίσουν ποτέ τον πόλεμο.
Καμία νίκη, αν ποτέ υπήρξε, δεν θα διαρκούσε αιώνια. Θα άξιζε αυτή η πρόσκαιρη ικανοποίηση της σαλακωνείας και του εθνικισμού ορισμένων ομοφύλων σου, το αίμα των παιδιών σας;
Αγαπητέ μου Ταγίπ,
παρακολουθώ, όπως και όλες οι μανάδες και γιαγιάδες Ελληνίδες, τις δικές σας τουρκικές τηλεοπτικές σειρές. Πρωταγωνιστές, πρόσωπα και χαρακτήρες, εμφορούμενοι από υψηλά παναθρώπινα ιδανικά και διαχρονικές ηθικές αξίες. Διερωτώμαι, οι δημιουργοί αυτών των σειρών δεν έχουν άραγε την ίδια εθνικότητα με σένα;
Ακούω τη μουσική σου, μαγειρεύω τα φαγητά σου, χορεύω τους χορούς σου, θαυμάζω τις όμορφες γυναίκες και τους λεβέντες άνδρες σου και διαπιστώνω τα πολλά κοινά που έχουμε στον πολιτισμό αλλά και τη γλώσσα μας. Επιθυμώ να συνεχίσω να επισκέπτομαι τη χώρα σου και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου να συνεχίσουν επίσης να πράττουν το ίδιο, να μαθαίνουν τη γλώσσα σου και τα δικά σας παιδιά τη δική μας, στο πλαίσιο μίας επιτυχημένης οικονομικής συνεργασίας των δύο γειτονικών λαών.
Δεν θα παραλείψω να σε ευχαριστήσω από καρδιάς, γιατί μου επιτρέπεις να επισκέπτομαι την Πόλη και την Αγιά Σοφιά μας, τη Σμύρνη, τον Πόντο και όλες τις περιοχές που κάποτε ήταν δικές μας. Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να γίνεται αυτό και από τη δική σας πλευρά, με επισκέπτες στη δική μας, νέους και μαθητές σχολείων σας που θα ήθελαν να πληροφορηθούν όσα οι πρόγονοί τους διέπραξαν σε βάρος των Ελλήνων στα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Αλλά και όσα παραδείγματα τουρκικής λεβεντιάς και ανθρωπιάς φώτισαν αυτά τα μαύρα χρόνια.
Το πράττουν πολλοί Γερμανοί και ζητούν ταπεινά συγγνώμη για τα εγκλήματα των συμπατριωτών τους. Εσείς και άλλοι γείτονές μας, γιατί θα πρέπει να είστε οι μόνοι που συνεχίζετε να διεκδικείτε ονόματα και πρόσωπα που δεν σας ανήκουν και εδάφη που κάποτε κατακτήσατε και δεν ήταν δικά σας;
Αυτό λέγεται ασέβεια και χαμηλή αυτοεκτίμηση…
Το παλαιό αυτοκρατορικό καθεστώς απέσβετο και παρήλθεν ανεπιστρεπτί εδώ και πολλούς αιώνες. Η επιδίωξη της αναβίωσής του εις βάρος άλλων λαών δεν συνάδει ούτε με τη λογική ούτε και τη σοβαρότητα ενός σύγχρονου ηγέτη.
Και αυτό φρόνιμο θα ήταν να το ξανασκεφτείς, φίλε μου Ταγίπ…
Με τιμή,
Μια Ελληνίδα μητέρα και γιαγιά,
Αλίκη Νάσση