ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΗ
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΗ
Ο άνθρωπος μέχρι τα επτά του χρόνια, αντιλαμβάνεται τον κόσμο, κυρίως αντιστοιχώντας τις λέξεις με εικόνες. Το τραπέζι αντιστοιχεί σε κάποια εικόνα, ο ήλιος, το βουνό, το ποδήλατο, κοκ.
Έννοιες όπως συντροφικότητα, ελευθερία, ευτυχία, πρόοδος, αποδοτικότητα, είναι δυσνόητες σε αυτή την ηλικιακή φάση του ανθρώπου, γιατί δεν μπορεί να τις αντιστοιχήσει με κάποια εικόνα.
Υπάρχει όμως και η περίπτωση όπου ο άνθρωπος και μετά τα επτά του χρόνια, και στα δεκαεπτά και στα σαράντα επτά, να δυσκολεύεται να ερμηνεύσει μία λέξη. Η λέξη να παραμένει γι’ αυτόν απροσδιόριστης ερμηνείας, διφορούμενης έννοιας και εντελώς αφηρημένης υπόστασης. Που σημαίνει, πως ακούγοντας την ίδια λέξη δύο άνθρωποι, άλλο καταλαβαίνει ο ένας και άλλο καταλαβαίνει ο άλλος!
Μια τέτοια λέξη είναι η ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
Την «ανάπτυξη» την άκουσα πρώτη φορά να τη λέει η μάνα μου σε μία θεία μου ψιθυριστά, απευθυνόμενη σε μένα. Έλεγε πως είχα πρόωρη ανάπτυξη! Έτρεξα πανικόβλητη στο μπάνιο και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Ο τρόπος που είχε ξεστομίσει τη λέξη, με άγχωσε, με ανησύχησε!
«Όπα!» σκέφτηκα «κάτι έχω που δεν είναι και πολύ καλό για τη μάνα μου, αλλά εγώ με βλέπω κανονική και όμορφη! ». Ήδη η λέξη σήμαινε κάτι άλλο για μένα και κάτι άλλο για τη μάνα μου.
Μεγαλώνοντας, αυτήν την λέξη την έβρισκα συνεχώς μπροστά μου και πάντα μα πάντα, όποιος την ξεστόμιζε στο τέλος καταλάβαινα πως εννοούσε κάτι άλλο από αυτό που εγώ αντιλαμβανόμουν.
Μ’ αυτά και με κείνα, τα χρόνια πέρασαν, εγώ πια δεν ήμουν ούτε επτά, ούτε είκοσι επτά και η λέξη ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ήρθε να με στοιχειώσει κυριολεκτικά στα σαράντα επτά.
Ήταν φθινόπωρο του 2012. όταν σε ώρα αιχμής διέσχιζα έναν κεντρικό δρόμο του Πειραιά χωρίς να βρω καθόλου κίνηση. Σφίχτηκε η καρδιά μου. Το ίδιο βράδυ παρακολουθούσα στην τηλεόραση τους πολιτικούς της χώρας να μιλούν για «προσδοκώμενη ανάπτυξη». «Εντάξει» σκέφτηκα «ας την προσδοκώ κι εγώ! Μην το καντεμιάζω το πράγμα».
Έξι χρόνια μετά εξακολουθώ να αντιλαμβάνομαι τη λέξη ΑΝΑΠΤΥΞΗ με λάθος τρόπο. Είναι κουσούρι να δεις, από τότε που ήμουν σε πρόωρη ανάπτυξη κι εγώ νόμιζα πως είμαι όμορφη και κανονική.
Το πρόβλημα είναι πως αυτές τις αφηρημένες λέξεις εγώ εξακολουθώ να τις ερμηνεύω με εικόνες. Και σε ρωτάω, φίλη μου, είναι ΑΝΑΠΤΥΞΗ ο παππούς που με διπλό άξελ προσγειώνεται στον κάδο απορριμμάτων αναζητώντας τροφή;
Είναι ΑΝΑΠΤΥΞΗ η παροπλισμένη στην πιλοτή τζιπάρα χωρίς πινακίδες; Διότι τι νόμιζες πως ήταν η Αθήνα τόσα χρόνια; Ένα απέραντο κακοτράχαλο χωρίο, που χρειαζόσουν τετρακίνηση για να οδηγήσεις Κολιάτσου – Καματερό.
Είναι ΑΝΑΠΤΥΞΗ, η μετανάστευση χιλιάδων νέων ανθρώπων; Κάντο εικόνα!
Είναι ΑΝΑΠΤΥΞΗ, η απογοήτευση και η θλίψη στα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μας; Κάντο εικόνα!
Είναι άραγε ΑΝΑΠΤΥΞΗ, όσα θλιβερά, κακόγουστα, καταθλιπτικά και μίζερα, καλούμαστε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε;
Εμένα μου ζήτησαν να γράφω με το χιούμορ που διαθέτω, ό,τι μου αρέσει. Κι εγώ σήμερα για κάποιον λόγο δικό μου, ανεξήγητο και ανομολόγητο θέλησα να γράψω για την ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Τώρα θα μου πεις, γιατί δεν έγραφες για κάτι άλλο να γελάσουμε; Τι εννοείς; Πως δεν γελάς όταν στην τηλεόραση σου λένε πως έχουμε ανάπτυξη κι εσύ αισθάνεσαι τουλάχιστον, σαν να σου έχουν κάνει λοβοτομή;
Δεν γελάς και σου έρχεται στο μυαλό το δίστιχο «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;» όταν τους βλέπεις να συνεντευξιάζονται, λες και ζουν σε άλλη χώρα;
Για την Ανάπτυξη με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα της, ήθελα να γράψω, γιατί έτσι υπογραμμίζω τα σημαντικά της ζωής μου. Για την Ανάπτυξη που μου έμαθαν να προσδοκώ, αλλά που αναρωτιέμαι αν θα ζω για να τη δω.
Θέλησα να γράψω για την Ανάπτυξη, όχι έτσι όπως τη διαλαλούν στην τηλεόραση Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Οθωμανοί, Έλληνες, λάγνοι της εξουσίας και φαύλοι, αλλά έτσι όπως θα έπρεπε ίσως να είναι. Ας το κάνουμε εικόνα!
Η πατρίδα μας… και εμείς! Να χαμογελάμε, να ζούμε εν δικαίω, να απολαμβάνουμε ισονομία και ισοπολιτεία, να είμαστε αισιόδοξοι, να αγαπάμε αυτόν τον τόπο, τους εαυτούς μας και να τιμούμε αλλήλους.
Αυτό είναι μια όμορφη εικόνα, που αφαιρεί από την Ανάπτυξη, την αφηρημάδα της.
Κάποιες φορές είναι καλύτερα να είσαι επτά χρονών!