ΤΑ ΘΑΝΑΤΙΚΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η ψευδο-ζωή του ατόμου που ζει κάτω από τον ορίζοντα του τραύματος, είναι προβλέψιμη, κάποια πράγματα που σχετίζονται με το τραύμα ορίζουν το τι θα γίνει, δίνουν τροχιά, αυτά κατευθύνουν. Τα επόμενα χρόνια, οι επόμενοι τόποι, όλα θα είναι ίδια, ως καρκινικά πολλαπλάσια. Το εγγεγραμμένο τραύμα τυπώνει αδιάκοπα φωτοτυπίες. Εξασφαλισμένες επανεκδόσεις, χιλιάδες αντίτυπα.

Το τραύμα στραγγίζει λοιπόν την δημιουργική γραφή του ατόμου, δεν του επιτρέπει να φτιάξει δικό του κείμενο, να ανακατευθύνει βουλητικά τον λόγο του. Καρφώνει, καθηλώνει. Κλέβει την ίδια την υποκειμενικότητά του ατόμου, το καθιστά δεμένη τυφλή χρυσόμυγα που στροβιλίζει με άρρυθμο βόμβο γύρω από τα περιττώματα του κακού συμβάντος. Επειδή αυτή η περιστροφή γύρω γύρω από τον άξονα του τραύματος είναι
πραγματική, νομίζει κανείς ότι είναι και δική του. Είναι δική του, από την άποψη ότι ο
ψυχισμός του δομείται και στηρίζεται από τον άξονα του τραύματος. Δεν είναι όμως
επιλογή του. Δεν επέλεξε το άτομο να τραυματιστεί ούτε να δημιουργήσει έναν ψυχισμό που θα διαποτίζεται από την θεματική του τραύματος, ούτε επέλεξε έπειτα να εγκλειστεί
στη φυλακή του σκοταδιού του.

Και όλο αυτό, συχνά ξεγλιστρά από την οθόνη της γνώσης. Τουλάχιστον της συνειδητής.
Η πρόκληση στο τραύμα είναι να ξεφύγει κανείς από το κλειστό λημέρι της δύσοσμης επανάληψης. Αυτή η κλειστότητα, αυτό το ίδιον του τίποτα, αυτή η παλιοσφηνωμένη πόρτα της αδράνειας ας είναι να διαρρηχθεί. Το άτομο ως φυτεμένη μούμια, χρειάζεται από κάπου να πιαστεί, ίσως από κλωστές που θα τον συνδέσουν ξανά με έμβια κοιτάσματα ζωής. Το κουκούλι της μούμιας, αυτό το παγιδευτικό του τραύματος, το σκαρώνει η ανθρώπινη σχέση. Μόνο ανθρώπινο χέρι μπορεί λοιπόν να το ξηλώσει, να σπάσει τους κόμπους των άδειων νοημάτων, της σύγχυσης, της ανεπεξέργαστης εγγραφής. Κάλεσμα στην ανθρώπινη σχέση που μπορεί να κάνει υφάδι ζωής ξανά στον πέρα κόσμο.

Πόσο δύσκολο να ξεγελάσει κανείς τον νόμο του θανάτου να ξεφωλιάσει από το κουκούλι του ψυχικής αδράνειας και να γράψει κίνηση στη ζωή. Έχει να ξαναφτιάξει αίμα, οστά, να μιλήσει, να ζητήσει ήλιο. Ναι, να βρει τον δικό του ήλιο, τον δικό του νόμο, να αυτονομηθεί.

Αγγελική Αρβανιτοπούλου
Ψυχοθεραπεύτρια