ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Πώς να μπορέσω να στο πω
αυτό που έχω νιώσει,
μοιάζει σαν πλάσμα του μυαλού
που με έχει πια στοιχειώσει.

Στα χρόνια που ερωτεύτηκα επέλεξα να μείνω,
μακριά από τα αισθήματα
χωρίς να επιμείνω.

Ξάφνου στον δρόμο με ‘φτασες,
μου έπιασες το χέρι,
περπάτησες και μου έδειξες
πώς πέφτει ένα αστέρι.

Εκεί μέσα μου σκέφτηκα
πως ήσουν μια ευχή μου,
μου θύμισες πως έπρεπε
να βρω τη δύναμή μου.

Σκοτάδι είχες μέσα σου,
τα μάτια σου μου το ‘παν,
ψυχή σκιά σαν έγινε,
για αλλού προοριζόταν.

Το ήξερες πως ήθελα καλά να σε γνωρίσω,
τις δύο πλευρές που μου δειξες
να δω αν θα αγαπήσω.

Εσύ αυτό το εκτίμησες
και μου έδειξες μια πλάση
που όποιος κι αν επέρασε
ποτέ δεν θα ξεχάσει.

Φοβήθηκες σαν σκέφτηκες
πως ίσως θα με χάσεις.

Η ένωση ήταν έντονη
μα πώς να αντιδράσεις.

Χαλάρωσες, χαλάρωσα σαν ήρθαμε κοντά,
οι χτύποι ακουγόντουσαν
σαν να ‘ταν μια καρδιά.

Κλειδώσαμε τη σχέση μας
με μια αγκαλιά, μα αυτό όμως επέτρεψε
να γίνουνε πολλά.

Βλέπεις εγώ δεν πίστευα
πως ήμουνα για αυτά,
μα τώρα στο κρεβάτι μου
ζητάω συντροφιά.

Είναι βαριά η θέληση
κι όλα μπερδεμένα
ομίχλη που με οδήγησε
και πάλι στα χαμένα.

Μα κάπου δρόμος φάνηκε
και είχε πινακίδα,
πως άλλα για εμάς έγραψε
η νόμιμή μας μοίρα.

Να ‘ξες στενοχωριόμουνα όποτε σου μιλούσα,
γιατί στην ιστορία μας
φινάλε θα ζητούσα.

Μα η θλίψη κατευθύνθηκε
στον φίλο της τον χρόνο,
εκείνος την εγιάτρεψε
για λίγα βράδια μόνο.

Να δέχεσαι χαμόγελα
να δέχεσαι τον πόνο
να δέχεσαι τα αισθήματα
να λες πως δυναμώνω.

Ίσως πολύ αργότερα οι ράγες να ενωθούν
τα τρένα να περάσουνε,
ξυστά σαν προχωρούν.

Θα είμαι στο παράθυρο
και θα σε περιμένω,
να δω αυτό που αγάπησα
στο φως συγκεντρωμένο.