ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
Κάποια γερή δόση επανάληψης σίγουρα δημιούργησε την τάξη των πραγμάτων. Η επανάληψη δημιούργησε τον κόσμο και τον κίνησε σε τροχιά, τον έστρωσε έπειτα και στην σωστή ταχύτητα των αναγκαίων κύκλων. Χρειάζεσαι Επανάληψη προκειμένου να νιώσεις τη σταθερότητα που με τη σειρά της καλεί την αίσθηση της ασφάλειας να έρθει στο σπίτι σου, να του βάλει θεμέλια για να στεριώσει..
Από κει μαθαίνεις άλλωστε ότι υπάρχεις… καθώς περιμένεις τα ίδια πράγματα να συμβούν και πάλι έτσι ώστε να δεις που κινείσαι εσύ ανάμεσα σε αυτά, που αρχίζει και που τελειώνει η δική σου ματιά. Η τακτικότητα που διακρίνει τη ροή στο αίμα των ανθρώπων σε βοηθά σταδιακά να αποφασίσεις ποιος τελικά είσαι σε σχέση και αναπόδραστη αναφορά με όλα αυτά που περιμένεις να συμβούν γύρω σου .
Αυτά που συνηθίζεις βέβαια καθώς εγκαθίστανται βαραίνουν. Τότε χρειάζεσαι το ξάφνιασμα, τη δύναμη που θα σε μετατοπίσει έξω από τους σκουριασμένους μεντεσέδες του καθημερινού ”ξανά τα ίδια”.Ο άνθρωπος χρειάζεται επαναπροσδιορισμό. Για αυτό και ο Έρωτας που κάνει πράξη τη μεγάλη μετατόπιση και παίρνει με το έτσι θέλω το βλέμμα από τον εαυτό σου και το στρέφει σε κάποιον άλλον, σε βοηθά να αναζωογονηθείς. Αν δεν προνοεί πάντα η φύση, καλό θα ‘ταν να πιάσεις το νόημα και να ακολουθήσεις, κάνοντας με δική σου πρωτοβουλία τις υπόλοιπες μετατοπίσεις.
Οι μετατοπίσεις έχουν να κάνουν με τον ίδιο σου τον άξονα, έτσι όπως στρέφεται γύρω από τον εαυτό σου, και παράλληλα γύρω από το γίγνεσθαι που διάλεξες να γίνεις δορυφόρος του. Μπορείς να αλλάξεις ό,τι δεν σου ταιριάζει να είναι κάτω από το όνομά σου, ότι θα ήθελες να μην έχεις, και ό,τι θα ήθελες να έχεις. Μπορείς να φτιάξεις ό,τι θα ήθελες να λένε για σένα οι άλλοι καθώς θα υπάρχεις μόνο σε άϋλες αφηγήσεις που θα γίνουν νυχτερινά κειμήλια σε παιδικά κρεβάτια σε επόμενες φουρνιές ζωής.
Αλλάζεις δηλαδή τον εαυτό σου και το πως σχετίζεσαι, αλλάζεις γιατί ωθείσαι να βγεις έξω από την κρυψώνα του βολέματος, γιατί επιτέλους ξέρεις ότι δεν τα κάνεις όλα καλά. Αλλάζεις τον εαυτό σου γιατί δεν μπορείς τίποτα άλλο να πειράξεις, και για αυτό στρώνεσαι στη δουλειά χωρίς να υποδεικνύεις σε άλλους τι να κάνουν και ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ζει κανείς.
Αν αντίθετα, πεισματικά μείνεις μέσα και μεγαλώνεις και γηράσκεις εσώκλειστος στους τοίχους μιας στενής πραγματικότητας, θα συνηθίσεις τόσο τη μουχλιασμένη ατμόσφαιρα του εσωτερικού σου κόσμου, που δεν θα μπορεί κανείς να σε πείσει πως φυσάει φρέσκος αέρας εκεί έξω. Ούτε καν δεν είναι εύκολο να σε πείσουν και ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω. Κατά μια έννοια, δεν είναι σίγουρο ότι ζεις και ο ίδιος, αν ζεις επειδή το πρόσταξε η Επανάληψη, ή αν έχεις παύσει τελικά ενώ συνεχίζουν τα πνευμόνια σου την ίδια ρυθμική, τυπική διαδικασία.
Είπαμε λοιπόν πώς αν δεν επανεξετάσεις τον εαυτό σου φτάνεις ίσως σε μια ρουτίνα ύπαρξης που λέγεται ” αδιάφορη ταλαιπωρία”, και δεν είναι επειδή έκανες κάτι φριχτό, δεν είναι ούτε από τον πνιγηρό αέρα των σαπισμένων συνηθειών σου, αλλά κυρίως επειδή δεν έμαθες ποτέ ότι όλη αυτή η άρνηση, όλος αυτός ο αργός θάνατος δεν ήταν παρά επιλογή σου.