ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Ο ήρωας του βιβλίου «Όνειρα ξεχασμένα», ξυπνάει από κώμα μετά από έξι χρόνια. Ο ίδιος ο συγγραφέας έμεινε ξαφνικά τετραπληγικός. Η ταύτιση του συγγραφέα με τον ήρωα του βιβλίου του, μοιάζει να ήταν φυσική συνέπεια. «Ταυτίστηκα και ταυτίζομαι ακόμη και σήμερα», αποκαλύπτει ο ίδιος.
Ο Γρηγόρης Τριγλίδης, στην ιστορία που αφηγείται, πλάθει όνειρα και τα βιώνει μέσα από τη διήγηση μιας ζωής νίκης, για όποιον επιμένει να την κερδίσει…
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Γρηγόρη, γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη. Πώς θυμάσαι τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια σου;
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΡΙΓΛΙΔΗΣ: Ήμουν ένα απλό καθημερινό παιδί, με τη μόνη διαφορά ότι έγραφα τις σκέψεις μου από την ηλικία εκείνη, που το πρώτο που κατάλαβα ήταν πως τα σχήματα που μας έδειχναν σε εκείνα τα μεγάλα δωμάτια με τα πολλά παιδάκια, ήταν γράμματα.
Στα εφηβικά μου χρόνια ήμουν ένα κλειστό παιδί, είχα δυο-τρεις φίλους καλούς και περνούσαμε ωραία. Θυμάμαι πως είχαμε και συγκρότημα με δύο κιθάρες, ντραμς κι εγώ μπασίστας και στιχουργός.
Μ.Γ.: Μεγαλώνοντας, ακολούθησες στρατιωτική καριέρα. Τι σε ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση;
Γ.Τ.: Δεν ήταν επιλογή μου, απλώς δέχτηκα να την ακολουθήσω μετά από πίεση της οικογένειάς μου.
Μ.Γ.: Παράλληλα παρακολουθούσες διαδικτυακά μαθήματα στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ποια ανάγκη ήθελες να καλύψεις;
Γ.Τ.: Μα τη μεγάλη μου αγάπη για τους υπολογιστές και για το πολύ καλό, ασφαλές, δωρεάν και εύκολο λειτουργικό σύστημα Linux Ubuntu.
Μ.Γ.: Στο στρατό παρέμεινες επί δεκαπέντε χρόνια. Γιατί αποφάσισες να αποστρατευτείς τόσο σύντομα;
Γ.Τ.: Δεν το αποφάσισα εγώ, η ζωή το έκανε. Μέσα σε τέσσερις μέρες έμεινα τετραπληγικός και από τότε δεν έχω την ικανότητα να συνεχίσω στον στρατό. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που δεν συνέχισα. Δεν το λέω και ούτε θέλω να με λυπάται κανείς για ό,τι μου έχει τύχει.
Μ.Γ.: Ποιες στιγμές έχουν αποτυπωθεί πιο έντονα στη μνήμη σου από τη στρατιωτική σου καριέρα;
Γ.Τ.: Άσχημες στιγμές μου έχουν μείνει, όπως για παράδειγμα που δεν μ’ άφησε κάποτε ένας διοικητής να πάρω το νεογέννητο παιδί μου από το νοσοκομείο. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να τα θυμάμαι, αλλά δεν φταίει ο στρατός για τέτοιες συμπεριφορές. Σίγουρα όλο το βάρος πέφτει ατομικά στον καθένα μας, που αποτελούμε τον στρατό.
Μ.Γ.: Με τη συγγραφή, πότε άρχισες να ασχολείσαι;
Γ.Τ.: Από το δημοτικό έγγραφα τις σκέψεις μου σε μικρά χαρτάκια και μετά τα έκρυβα σε διάφορα σημεία του σπιτιού.
Μ.Γ.: Τι είναι για σένα η συγγραφή;
Γ.Τ.: Είναι η δυνατότητα να εκφράσω τα συναισθήματά μου, να εξωτερικεύσω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου, να πω τα συμπεράσματα ή μάλλον το απόσταγμα από τις εμπειρίες μου, να γράψω ιστορίες και να κρύβω μέσα τους τη φράση «να, τέτοιες ιστορίες μου αρέσουν»!
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο σου με τίτλο «Όνειρα ξεχασμένα». Σε τι είδους όνειρα παραπέμπει ο τίτλος;
Γ.Τ.: Όταν ξυπνάμε, μπορεί να θυμόμαστε αλλά και όχι, τα όνειρα που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ.
Μ.Γ.: Υπάρχει κάποια αιτία που σου προκάλεσε την έμπνευση για την ιστορία που αφηγείσαι;
Γ.Τ.: Ναι, κάποτε διάβασα σε κάποιο μπλογκ τι είχε συμβεί σε ένα νοσοκομείο του εξωτερικού. Το κείμενο είχε δύο παραγράφους: στην πρώτη αναφερόταν σε ποιο νοσοκομείο έγινε και στη δεύτερη, μια μικρή περίληψη – όπως θα έγραφε με δημοσιογραφική γραφή κάποιος δημοσιογράφος – το κείμενο της περίληψης που έχω στο οπισθόφυλλο. Θα ήθελα εδώ να παρακαλέσω, όποιος γνωρίζει το μπλογκ να μου το πει για να το προσθέσω στις ευχαριστίες, για την ιδέα που μου έδωσε.
Μ.Γ.: Το βιβλίο σου έχει μια πολύ δυνατή αρχή. Ένας άντρας ξυπνάει από κώμα μετά από έξι χρόνια. Το κώμα στο οποίο βρίσκεται είναι συμβολικό;
Γ.Τ.: Ό,τι γράφω έχει και τη συμβολική του πλευρά, πολύ καλή η παρατήρησή σου! Δεν θέλω να πω περισσότερα, για να αφήσω την ερμηνεία στους αναγνώστες.
Μ.Γ.: Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μητέρα σου. Η αγάπη και η αφοσίωση της μάνας του ήρωά σου, τον επαναφέρει στη ζωή. Ήθελες να τονίσεις κάτι ιδιαίτερο;
Γ.Τ.: Ναι. Πως αν αγαπάμε κάποιον πραγματικά, μπορούμε άθελά μας να γίνουμε εμείς οι ίδιοι το «ενδιάμεσο» για να γίνει ένα θαύμα.
Μ.Γ.: Σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου σου προηγείται ένα όνειρο. Τι συμβολίζουν αυτά τα όνειρα;
Γ.Τ.: Συμβολίζουν πολλά πράγματα, δεν είναι ένα, δεν είναι δύο, γράφω δύο συμβολισμούς όμως˙ τους υπόλοιπους τους αφήνω στη κρίση του αναγνώστη. 1ος: Την άμεση επαφή με κάποιο μέλος τις οικογένειας. 2ος: To Déjà vu (σ.σ.: αυτό που έχουμε ήδη ξαναδεί ή ξανανιώσει).
Μ.Γ.: Έχεις προσωπικές εμπειρίες ονείρων που ήταν προφητικά;
Γ.Τ.: Το σίγουρο είναι πως έχω κι εγώ όνειρα που δεν τα θυμάμαι, κι εκεί ακριβώς μου γεννήθηκαν τα ερωτήματα: Τι γίνεται αν έπρεπε να τα ξεχάσω; Μήπως έχουν κάποιο σκοπό; Και ποιος είναι αυτός; Τα συμπεράσματα δικά σας.
Μ.Γ.: Το μεταφυσικό στοιχείο υπάρχει έντονα στο βιβλίο σου. Είχες ποτέ κάποια μεταφυσική εμπειρία;
Γ.Τ.: Είχα αρκετές, αλλά δεν είμαι ο μοναδικός. Τις περισσότερες φορές δεν θέλουμε να το αναγνωρίσουμε. Θα σας πω κάποιο που το ζω ακόμη και τώρα που γράφω. Το ότι μπορώ και κουνώ τα χέρια μου και τα πόδια μου θεωρείται θαύμα από τους γιατρούς μου, μιας και μπόρεσαν να δημιουργηθούν νεύρα στα άκρα μου, όταν έπαθα μια πολύ άσχημη και σπάνια μορφή Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας.
Μ.Γ.: Το βιβλίο σου είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Κατά πόσο έχεις ταυτιστεί με τον ήρωά σου;
Γ.Τ.: Πολύ καλή ερώτηση. Ναι, ταυτίστηκα και ταυτίζομαι ακόμη και σήμερα καθώς, αν το διαβάσω, στα ίδια πάντα σημεία θα κλάψω από συγκίνηση, στα ίδια σημεία θα εκνευριστώ, στα ίδια θα ερωτευτώ. Εύχομαι να το ζει και ο κάθε αναγνώστης αυτό, μέσα από την καρδιά μου το λέω!
Μ.Γ.: Η ιστορία που αφηγείσαι, αφορά στη ζωή ενός άντρα από τη στιγμή που συνέρχεται από το κώμα κι έπειτα. Μια ζωή δίχως μεγάλα σκαμπανεβάσματα. Μια τακτοποιημένη ζωή μετά από προσπάθειες για το καλύτερο. Τι ήθελες να περάσεις στους αναγνώστες σου;
Γ.Τ.: Απλώς πως όποιος επιμένει, νικά.
Μ.Γ.: Αφού σε ευχαριστήσω και σου ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σου, θα σου ζητήσω να κλείσεις με μια αγαπημένη σου φράση, μέσα από το βιβλίο, αυτή τη συνέντευξη.
Γ.Τ.: Σας ευχαριστώ που μου δώσατε το βήμα, να ευχαριστήσω τη μητέρα μου που μου στάθηκε σε πολύ δύσκολες στιγμές, γι’ αυτό και της αφιερώνω το βιβλίο, τον εκδοτικό μου οίκο «Ίτανος», την φιλόλογο κυρία Δέσποινα Μαρκάτου για την επιμέλεια, την κυρία Μαρία Τ. Πετράκη για το υπέροχο εξώφυλλο, την Ένωση Συγγραφέων Πιερίας για το κουράγιο, για τις συμβουλές τους αλλά και για την αγάπη που μου έδειξαν, την φιλόλογο κυρία Ευγενία Κορτσάρη για τις εξίσου σημαντικές συμβουλές της, την κυρία Έλενα Παγώνα από την Κατερίνη για τη μεταφορά του πρώτου κειμένου-σκελετού του βιβλίου σε ηλεκτρονική μορφή.
Και να σας χαιρετήσω όλους, με την αγαπημένη μου φράση: «Όνειρα ξεχασμένα, ασχολίαστα, ξυπνώ με άδειο το μυαλό, λες και ποτέ μου δεν σας είδα! Πηγαίες εκφράσεις του απόκοσμου, καθοδηγείτε τη ζωή μου».
* Το βιβλίο «Όνειρα ξεχασμένα» του Γρηγόρη Τριγλίδη, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίτανος.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γρηγόρης Τριγλίδης γεννήθηκε το 1977 στη Θεσσαλονίκη, όπου και έμεινε μέχρι τα δεκαοχτώ του. Έπειτα, κατατάχτηκε στον στρατό, ακολουθώντας μια πορεία δεκαπέντε ετών. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τους υπολογιστές, παρακολουθώντας διαδικτυακά μαθήματα του τμήματος Οικονομικών Επιστημών απ΄ το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, απ’ όπου απέκτησε την αντίστοιχη πιστοποίηση.
Συνταξιοδοτήθηκε από το στρατό λόγω τετραπληγίας, η οποία βελτιώθηκε σε τετραπάρεση, χάρη στην αγάπη του για τους δύο γιους του. Τον Ιανουάριο του 2016 έγινε μέλος της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων Πιερίας.
Το ταλέντο του στη γραφή φάνηκε από μικρή ήδη ηλικία, καθώς άφηνε παντού στο σπίτι χαρτάκια με τις σημειώσεις του. Το «Όνειρα ξεχασμένα» είναι το πρώτη συγγραφικό έργο του.