ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗ – ΜΠΑΣΤΑ
Πού φτάνουν οι γραμμές του ορίζοντα;
Πού τελειώνουν τα πάθη των ανθρώπων;
Πού ακουμπούν οι κίονες των Ναών,
τ’ απωθημένα των ψυχών;
Πλανεύονται τα αισθήματα,
μπλέκονται με συναισθήματα,
παίρνονται αποφάσεις με βρόχια ανάγκης,
επιμονής και υποψίας.
Εμμονές τρέχουν τρεχούμενα νερά,
το είναι γίνεται χώμα πολλών πόθων.
Αέρηδες σμίγουν πάνω στην γη,
με μηνύματα αποφάσεων.
Τι θέλεις απόψε, ψυχή μου;
Θάλασσες ακύμαντες
και φώτα λαμπερά,
κερδίζουν τους χρόνους
της προσφοράς των ψυχών.
Οι τουλίπες αναστενάζουν
ανοίγοντας τα φύλλα,
ελπίδες ζωντανές μιας συνέχειας,
μιας ανάσας της βροχής
που τρυφερά ποτίζει τις ρίζες τους.
Και τρέφει με όμορφες,
γαλίφικες σταγόνες
τους μίσχους μιας ενατένισής τους
στην ζωή.
Πολύτιμη συντροφιά στις αποφάσεις
οι πολυκυματούσες σκέψεις
με αγάπες μνήμες,
μ’ ελπίδες που κτυπούν
τους παλμούς μας τρυφερά.
Ζωντανή η καρδιά,
δεν αλώθηκε λοιπόν.
Οι αποφάσεις παίρνουν
τους δρόμους του μεταξιού
για καλύτερες μέρες
και όμορφες συντροφιές,
κι επιστροφές
με τα πλουμίδια της συναίνεσης.
Οι κύκλοι του Αρθούρου δεν κλείνουν,
τα μυστικά τους, όλα στο φως!
Οι ομίχλες έφυγαν κυνηγημένες
από τραγούδια τρυφερά,
μουσικές κληρονομημένες
από θηράματα ελπίδας
και αγάπης σφιχταγκαλιασμένα,
στο φως μιας πραγματικότητας
που έρχεται.
Είναι εδώ!
SI VIS AMARI, AMA COR AD COR LOQUITUR!
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: PETER TAMAS