ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗ-ΜΠΑΣΤΑ
Σε μιαν εποχή παραισθήσεων, μέσα από τις κρύπτες ενός άρρωστου νου, το συναίσθημα σε κάνει άνθρωπο, σε κάνει να ζεις, το συναίσθημα σε ομορφαίνει και φυλάει σαν φυλακτό τη μαγεία των ονείρων σου.
Ανήκεις στον άνθρωπο και διαβάζεις την ανθρώπινη φυλή, ευγενείς επιδιώξεις σ’ αγκαλιάζουν και βαδίζεις εκεί που δεν πήγε ποτέ κανείς, σε απροσδιόριστους χρόνους και τόπους που σηματοδοτούν τη μνήμη, την αίρεση του σκότους.
Το συναίσθημα είναι η ζωγραφισμένη εικόνα των ονείρων μας που μοιάζουν αιώνια ενώ διαψεύδονται την ίδια στιγμή που χαϊδεύουν τ’ ακρογιάλια του νου μας, της πατρίδας, του αγαπημένου μας της σκιάς μας που ζει σαν εξασθενημένη μνήμη, σαν αύρα θαλασσινή που νοτίζει το μυαλό και την έμπνευση.
Τι κι αν το πνεύμα πολιορκείται από την ανάγκη, τις βοές, τις ανάπηρες αναπνοές, τις σφοδρές επιθυμίες μιας άκαιρης νιότης που σιγοκαίει μες το κατακαλόκαιρο μιας πολιορκίας της λογικής και του πειρασμού ενώ σε κατακαίει ακαταμάχητος και βασανιστικός τόσο, που ραγίζει το γυαλί της καρδιάς με αναρριπισμούς ονείρων, λησμονημένων κουρασμένων καταιγίδων και άπληστων διαβόλων που δεν ρωτούν αν μίσεψε η αγάπη.
Άβουλο το συναίσθημά μας, παλεύει με την αρμονία και το χρόνο, με το ανοίκειο και τη σκοτεινή συνείδησή μας. Φύγε αγαπημένη μου καρδιά, ζήσε τη σπανιότητα ενός νοήματος σαν τις Πλειάδες στον ουρανό, σαν οδοδείκτες σε άγνωστο δρόμο.
Ας μην γραφτούν οι ασυγκράτητες, κρυφές επιθυμίες. Ας μην κάνουμε τη χαρτογράφηση της ασχήμιας ενός πνεύματος που πολιορκείται μετρώντας την υπομονή και το κουράγιο μας. Ας παλέψουμε για ένα λυχνάρι που ανάβει το φως της ζωής, ας δοκιμάσουμε το σεβασμό που είναι ζέστη αφόρητη για την πικρία και τ’ άδικο και αλυχτούν τα σκυλιά το βράδυ πιασμένα στα βρόχια τους.
Ω! ευλογημένη αγάπη, συναίσθημα αγγελικό που είσαι γεμάτο έρωτα, γέλιο, ζωή, μάτια υγρά, ηλιοβασίλεμα του βραδινού ονείρου. Κρύψε τον πόνο σου και πάρε τη ζωντάνια και την αισιοδοξία από τους Τρίτωνες, την έκσταση από τις Βακχίδες και φώναξε τ’ όνομά σου για ν’ ανεμίσει στα χάδια του μελτεμιού, γλυκό παράπονο γιατί η ευτυχία και η ζωή σαν μάγισσες με λαμπερά πέπλα μου χάρισαν το τώρα και το πάντα.
Αναστασία Κατσικογιάννη – Μπάστα