ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ο επικρατών φόβος δεν μένει σε φόβο για τον Covid-19.
Γίνεται δύναμη που ξυπνά τον πρώτο αρχέγονο φόβο του αφανισμού και αυτός με τη σειρά του σπρώχνει τους εσωτερικούς φόβους, φόβους που μπορεί να είναι ετερόκλητοι, να μην έχουν να κάνουν με την παρούσα κατάσταση, αλλά να ανήκουν στην ίδια συναισθηματική ομοταξία από άποψη έντασης, βιώματος, και επακόλουθου. Και έτσι ξεκινά το ντόμινο. Το ντόμινο των φόβων είναι χαοτικό, γιατί απύθμενο είναι το ασυνείδητο του ανθρώπου.
Ο εξωτερικά «κακός» ξυπνά λοιπόν τους εσωτερικούς δράκους, όλα εκείνα που φοβήθηκε κανείς πολύ στη ζωή του, είτε ήταν πράγματι επικίνδυνα είτε όχι. Μην ξεχνάμε ότι αντίθετα με ό,τι θέλουν να πιστεύουν οι ρομαντικοί, ο άνθρωπος πρώτα γνώρισε το μίσος και τον φόβο στην ζωή του και μετά πέρασε στο επόμενο στάδιο και βίωσε την αγάπη…
Τι γίνεται όμως αν υπήρξαν σκαλώματα στο πέρασμά του από την πρωτόγονη φάση του φόβου, στο ξέφωτο της αγάπης, στη συνειδητοποίηση της ανάγκης του άλλου και της συμβίωσης;
Τα κολλήματα στην πρώτη αρχέγονη φάση που οφείλονται σε γονεϊκές ανεπάρκειες, σημαίνει ότι πολύ συχνά, και σε περιόδους ψυχικής πίεσης, κάποιος θα επιστρέφει εκεί πίσω -στις καχυποψίες, στις απειλές, και στην αντίστοιχη βία…
Λέω βία, γιατί κάτι πρέπει να το κάνει όλο αυτό και δεν έχει μάθει να το επεξεργάζεται και να το συγκρατεί.
Αυτό το ξύπνημα των δράκων λοιπόν ισούται με πίσω βήματα. Παλινδρομεί ο άνθρωπος και ξαναζεί τα πρωτόγονά του και πάλι, γίνεται ανήμπορος και αφήνεται στον έλεγχο των άλλων, όπως τότε που ήμαστε βρέφη. Εξαρτάται ανυπόφορα, και αυτό φέρει κινδύνους. Παλινδρομεί αναπόφευκτα κι από την ετερότητα στον ναρκισσισμό. Από την αγάπη στον θυμό…
Κι όπως είπαμε, αυτοί οι δράκοι στο εσωτερικό χωράφι της ψυχής θερίζουν…
Βγαίνουν έξω κι από την ψυχή, καταπατούν, τρομοκρατούν, και τους διπλανούς τους.
Βέβαια, όταν ήμαστε μωρά, οι πράξεις θυμού, οι κλωτσιές, τα δαγκώματα, τα ουρλιαχτά, κάπως οριοθετούνται μένουν εντός μιας κούνιας, ενώ στην περίπτωση του ενήλικα, η βία είναι ανορίωτη και φονική για τον ψυχισμό των άλλων και όχι μόνο.
Ακόμη χειρότερα, το να είσαι «έγκλειστος» στους φόβους σου, καχύποπτος και θυμωμένος νομιμοποιείται, γίνεται το γενικό κακό. Η παθολογία επιτρέπεται, καθιερώνεται, γενικεύεται, σκεπάζεται. Είναι εντάξει να αποφεύγεις σου λένε, να υποψιάζεσαι, να φυλάγεσαι, να κλείνεσαι… Τότε, το να κλωτσάς και να βαράς, σου είναι οικείο στο εμπειρικό ρεπερτόριο αυτής της παλινδρόμησης, οπότε, ακόμη κι αν αυτό δεν στο προτείνουν στα μέτρα, είναι αυτεπάγγελτα μέσα σε αυτά….
Μην με ρωτήσεις τη λύση, άντε και να πω ότι η λύση είναι η ενηλικίωση. Τι θα καταλάβεις όμως; Η λύση δεν είναι πράξη, είναι δρόμος…. δεν είναι συνταγή, είναι διαδικασία : η θεραπεία!
Πάντα Μαζί !
Αγγελική Αρβανιτοπούλου
Master in Clinical Psychology, University of Indianapolis
Harvard edx