ΣΤΕΛΙΟΣ Δ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ Δ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ / ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Η ιδέα της μετενσάρκωσης είναι παλιά, όσο οι μύθοι και οι θρησκείες.
Αυτή η ιδέα είναι ένα μυστήριο και μια πίστη που πολύ δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί στους αμύητους, όμως είναι πλέον μια κυρίαρχη ιδέα σε όλα τα Ιερά μυστήρια και τις θρησκείες. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω, όσο πιο απλά μπορώ, να το παραθέσω για να γίνει αντιληπτό ορίζοντας τη λέξη Μετενσάρκωση ως την επιστροφή της πνευματικής Αρχής σ’ ένα νέο σαρκικό περίβλημα. Όσον αφορά στα ανθρώπινα πλάσματα, αυτό το περίβλημα είναι πάντοτε ένα ανθρώπινο σώμα.
Το πρώτο βασικό θέμα που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι η συνείδηση-ψυχή δεν πεθαίνει και ο θάνατος επέρχεται στο υλικό μας σώμα, στον εγκέφαλο, αλλά όχι και στην ψυχή, αφού η ψυχή είναι αθάνατη. Η ψυχή-συνείδηση υπάρχει και μετά τον θάνατο και όταν έρθει ή ώρα εισχωρεί στο έμβρυο που μέλλει να γεννηθεί. Έτσι το νεογέννητο έχει ήδη από την πρώτη στιγμή ψυχή και συνειδητοποιεί πού βρίσκεται. Οι νόμοι της φυσικής εξέλιξης του ανθρώπου είναι η γέννηση, ο πολλαπλασιασμός των κυττάρων και η συνέχεια της ζωής που κάποια στιγμή καταλήγει στον θάνατο. Ωστόσο δεν πρέπει να συγχέουμε ποτέ την μετενσάρκωση με την μετεμψύχωση. Ο άνθρωπος δεν οπισθοβατεί και το πνεύμα, δεν γίνεται ποτέ πνεύμα ζώων, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της ιδέας της μετεμψύχωσης, εκτός βέβαια την εξαίρεση κάποιας ειδικής κατάστασης στο αστρικό πεδίο που έτσι κι αλλιώς αυτό συνεχίζει να αποτελεί ένα άλυτο μυστήριο.
Στη φύση παρακολουθούμε τα φυτά που γεννιόνται από τον σπόρο και μεγαλώνουν. Με την πάροδο του χρόνου, ξεραίνονται και πεθαίνουν, αφού κι ο σπόρος έχει ήδη σαπίσει μέσα στο χώμα. Όμως εκεί, στην ίδια θέση, ένας νέος σπόρος που προέρχεται από το ίδιο φυτό, γεννάει ένα ίδιο φυτό που θα μεγαλώσει θα κάνει τον κύκλο του και ξανά το ίδιο. Έτσι πολύ απλά γίνεται και με τον άνθρωπο. Ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησε και θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε όλο το Σύμπαν υπάρχει συνείδηση-ψυχή. Όλα πεθαίνουν κι όλα αναγεννιόνται.
Αυτή λοιπόν η διαδικασία πολύ απλά λέγεται μετενσάρκωση κι όταν πεθαίνουμε δεν χάνουμε το αίσθημα της ατομικής ύπαρξης, αφού ήδη συνεχίζει να υπάρχει ζωντανή η ψυχή. Καλό είναι να αναφέρω ότι οι ψυχές που ζουν και υπάρχουν αιώνια με σκοπό να μετενσαρκωθούν, δεν έχουν φύλο.
Μια μεταφυσική μελέτη στο φυσικό-υλικό μας σώμα, αποδεικνύει ότι είναι ένας φορέας τριών αρχών (στοιχείων), και διαθέτει τρία κέντρα για κάθε αρχή.
Α) Την αρχή των ενστίκτων, μια αρχή καθ’ όλα φυσική που δεσπόζει στην κοιλιά.
Β) Την αρχή των συναισθημάτων και των αστρικών δυνάμεων που δεσπόζει στον Θώρακα, με κέντρο τα «τσάκρα» της καρδιάς,
και Γ) Την αρχή της νόησης και των πνευματικών δυνάμεων που δεσπόζει το κεφάλι.
Σε αυτές τις αρχές αντιστοιχούν σώματα και για την ακρίβεια, ένα φυσικό, ένα αστρικό κι ένα νοητικό. Το φυσικό είναι απλά ένα ένδυμα που παρέχει η γη στις άλλες αρχές για μια ενσάρκωση, αφού η γη ως «υλικό πεδίο», είναι εξελιγμένη και προορισμένη να καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το σώμα ανήκει σε μια ζωική οικογένεια στην οποία αναβαθμίστηκαν τα περισσότερα από τα κύτταρά του, από μια αστρική εξέλιξη. Αυτή η εξελικτική μεταλλαγή των σωμάτων γίνεται στο αστρικό πεδίο, γι’ αυτό και συμβαίνει να υπάρχουν ανθρώπινα σώματα, που φυσιογνωμικά μοιάζουν με ζώα. Αυτή είναι και η μυστική καταγωγή των τοτέμ της ερυθράς φυλής, όπως και της μαύρης. Προτού όμως προχωρήσουμε στο κύριο θέμα της Μετενσάρκωσης, καλό είναι να δούμε ίσως το πιο σημαντικό μυστήριο, που είναι η γέννηση.
ΓΕΝΝΗΣΗ
Η γέννηση είναι πραγματικά ένα θαύμα. Είναι το φιλί που δίνει τη ζωή στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και θα πρέπει να υπάρχει έντονος σεβασμός στη γυναίκα, που είναι η πραγματική παρουσία της Φύσης που βρίσκεται μέσα της. Είναι η διαπλαστική ικανότητα της φύσης. Είναι το πνεύμα, η αγάπη που κατεβαίνει από τα ουράνια για να ξεκουραστεί και να ψυχαγωγηθεί μέσα στη καρδιά της κάθε γυναίκας. Είναι το μεγάλο μυστήριο της δημιουργίας που της χαμογελά μέσα από τη γέννηση του παιδιού της, καθώς ήδη η ψυχή που έχει κατέβει της χαμογελάει κοιτώντας μέσα από τα μάτια της.
Η αθάνατη μετά θάνατο ψυχή, έρχεται μέσω της γυναίκας και πάλι αθάνατη, προσκεκλημένη στην κοινωνική ζωή, σύμφωνα με τα μυστήρια του Αγίου Πνεύματος και του Πατρός, με ένα ίσως βέβηλο τρόπο για να γίνει παιδί, να ζήσει, να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί. Κατά τη διάρκεια αυτής της Θεϊκής κλήσεως, η ψυχή ξεκινά έναν ίλιγγο αθανασίας, ανάλογο με το επίπεδο δράσεώς της στις ψυχουργικές ιεραρχίες, καθώς εγκαταλείπει μια από τις κοσμογονικές της κατοικίες και κατέρχεται.
Αυτή η ψυχή, αόρατη αλλά αισθητή στις συνεπαρμένες καρδιές, κατακυριεύει σταδιακά τη γυναίκα, στην οποία θα κατοικήσει για περίοδο 9 σεληνιακών περιστροφών και συνδέει ως έμβρυο τα αστρικά της ρεύματα, μέσω του αίματος και της ψυχής της γυναίκας-μητέρας με το γήινο ρεύμα, που με την πρώτη εισπνοή της γέννησης θα την ρουφήξει το γήινο-υλικό πεδίο. Η γέννηση λοιπόν αποτελεί ένα θαυμαστό μυστήριο και δεν είναι παρά η ενσάρκωση μιας ψυχής που προϋπήρχε…
Το νεογέννητο, είναι ένας αρχαίος. Είναι πλέον μια αρχαία ουράνια ψυχή, μέσα σε ένα γήινο είδωλο, όπου προσωρινά η αθανασία του θανατώθηκε κι εξαγνίζεται μέσα στον πόνο. Τελειοποιείται μέσα στη δοκιμασία κι ακολουθεί την εξιλέωση, ή την επεξεργασία, ή και μια αποστολή, για να φέρει τη δημιουργία που άρχισε να επαναλαμβάνεται εδώ και αιώνες. Γνωρίζουμε ότι η επιστήμη από μόνη της δεν μπορεί να φωτίσει τις ψυχές μας χωρίς την επέμβαση του φωτός του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό και αδυνατεί να εξηγήσει γιατί αυτή η νεογέννητη ψυχή που γεννιέται μέσα στον κόσμο των ειδώλων κραυγάζει…
Εάν το σώμα κραυγάζει, είναι επειδή η ψυχή υποφέρει. Θέλει να ξεφύγει από το γήινο πεδίο, αφού θυμάται την ευδαιμονία του απέραντου μυστικού Φωτός, όπου κολυμπούσε γυμνή κι ευτυχισμένη. Ας υποδεχθούμε λοιπόν πανηγυρικά το νεογέννητο, διότι η γέννηση είναι το σημαντικότερο γεγονός όσο και ο θάνατος, όπου και τα δύο αποτελούν πραγματικά ένα μυστήριο.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Να λοιπόν πια το πνεύμα συνδεδεμένο με το υλικό σώμα, όπου η παιδική ηλικία βρίσκεται σε μια μικτή κατάσταση κατά την οποία το πνεύμα ζει ακόμα σε δύο επίπεδα, κι αυτό συμβαίνει μέχρι την ηλικία των επτά χρονών, όπου σ’ αυτό το διάστημα το παιδί μπορεί ονειρικά, ασυνάρτητα ίσως, να συνδέεται με τους προγόνους του, να συνομιλεί νοητικά μαζί τους ή ακόμα και να παίζει. Καλό είναι οι γονείς παρακολουθώντας αυτή του τη συμπεριφορά, να μην τρομάζουν και να μην διακόπτουν την επαφή του με αυτή του τη διπλή ζωή, που είναι βέβαιο ότι θα τον αναπτύξει και θα του επιφέρει μεγάλα οφέλη στο γήινό του πεπρωμένο.
Κατά τη διάρκεια λοιπόν των επτά πρώτων ετών, το πνεύμα δοκιμάζεται και ο εγκέφαλος του παιδιού διατηρεί σχέσεις και με τη γη και με τον αόρατο κόσμο. Είναι σαν να ζει σε δύο επίπεδα. Γι’ αυτό το παιδί βλέπει οράματα. Το πνεύμα του συλλαμβάνει το αόρατο πεδίο. Οι γονείς ανησυχούν, αλλά δεν πρέπει να δυσανασχετούν και να θυμώνουν, αφού τα οράματα, ή τα ψέματα που λέει, τα όνειρά του, ή και οι εφιάλτες του, οφείλονται στη δυνατότητά του να επικοινωνεί και με τον αόρατο κόσμο.
Από εφτά χρόνων μέχρι τα δεκατέσσερα το παιδί περνάει μια περίοδο ευπιστίας. Πιστεύει ό,τι του λένε. Παράλληλα όμως στο σχολείο, αρχίζει να αλλάζει η στάση του, από μια ανάγκη να διαφωνήσει ή και να αντιμιλήσει. Από τα δεκατέσσερα μέχρι τα εικοσιένα σταδιακά πάλι το παιδί διαμορφώνεται και είναι ειλικρινές, πιο συνετό και ισορροπημένο. Συνήθως όμως προσπαθεί να ξεφύγει από το περιβάλλον του δημιουργώντας δική του προσωπικότητα, ενώ από τα εικοσιένα έως τα εικοσιοκτώ επεξεργάζεται πλέον μια καθαρά προσωπική θεώρηση του κόσμου. Σ’ αυτή την ηλικία επαναστατεί… Αισθάνεται καταπίεση, εκμετάλλευση, μπορεί και να αλλάξει πεποιθήσεις.
Αυτές είναι οι τρεις χαρακτηριστικές φάσεις του ανθρώπινου όντος. Η ευπιστία, η επανάσταση και η σύνθεση πλέον της προσωπικότητάς του. Η αλλαγή των φάσεων συντελείται κάθε 7 χρόνια. Θεωρώ ότι οι νόμοι της διανοητικής εξέλιξης είναι ίδιοι για όλα τα ανθρώπινα όντα και σε γενικές γραμμές ο άνθρωπος ζει δέκα φορές επί εφτά χρόνια μια εξέλιξη στην πορεία του κατά τη διάρκεια των επταετών περιόδων.
Τέλος, ας συνοψίσουμε τα στάδια του κύκλου ζωή – θάνατος – επανενσάρκωση:
1. Γήινη αγωνία.
2. Γήινος θάνατος και γέννηση στον πνευματικό κόσμο.
3. Σύσταση αστρικο-πνευματικών οργάνων.
4. Πνευματική ζωή, έμμεση συμμετοχή στη γήινη ζωή και σύσταση των μελλοντικών φυσικών οργάνων μέσω της δημιουργίας.
5. Εμφάνιση των δοκιμασιών της μέλλουσας ενσάρκωσης, ελεύθερη αποδοχή τους, προκειμένου να ακολουθήσει η μετενσάρκωση.
6. Πνευματική ανησυχία. Απορρόφηση των ρευστών της λήθης και κάθοδος προς τη γη.
7. Γήινη γέννηση και σταδιακή σύσταση των οργάνων.
ΑΝΩΜΑΛΕΣ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ
«Μπορεί να τιμωρείστε μέχρι έβδομης γενεάς», αναφέρει η Αγία Γραφή. Κι αυτή η αναφορά είναι ακατάληπτη αν δεν γνωρίζουμε το μυστήριο της μετενσάρκωσης. Από πλευράς φυσιολογίας, μια αρρώστια μπορεί να τροποποιήσει τα φυσικά όργανα μέχρι και τρεις γενιές ή και περισσότερο. Αστρικά και πνευματικά αυτή η τροποποίηση μπορεί να επεκταθεί μέχρι και την έβδομη γενιά, όπως λένε οι γραφές. Ένας άνθρωπος καθορίζει από μόνος του, με ελεύθερη βούληση, το πεπρωμένο του μη θέλοντας να δεχθεί ή να πιστέψει ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος. Αυτός πεθαίνει περιβαλλόμενος λόγω των έργων του, περιβαλλόμενος από την επισφαλή γήινη αποδοχή κι εκτίμηση, Είναι ο άνθρωπος που, όσο ζούσε, δεν έκανε ποτέ καλό σε συνάνθρωπό του. Υπήρξε κακός και κοινωνικό καρκίνωμα, γι’ αυτό και το Θείο πεδίο είναι κλειστό γι’ αυτόν.
Μη έχοντας λοιπόν πνευματική κατοικία στην αντίπερα όχθη, επανενσαρκώνεται αμέσως σ’ ένα από τα εγγονάκια του, ή σε μωρό κάποιου φτωχού, αν δεν είχε ο ίδιος οικογένεια. Έτσι θα εισπράξει στη γήινη ζωή τους αρνητικούς τόκους του κεφαλαίου των δοκιμασιών που συσσώρευσε. Υφίσταται στη δεύτερη γενεά όσα ήθελε να αποφύγει. Μια άλλη περίπτωση ανώμαλης επανενσάρκωσης είναι και η αυτοκτονία. Οι άνθρωποι που αυτοκτονούν επανέρχονται αμέσως και γεννιούνται με σοβαρά σωματικά ελαττώματα και με σοβαρές αρρώστιες.
Χαρακτηριστικό φαινόμενο του θανάτου είναι η τάση κάθε συστατικού στοιχείου, που αποτέλεσε τμήμα του ανθρώπου να επιστρέψει στο βασίλειο απ’ όπου προήλθε. Ο σύνδεσμος που έκανε τον άνθρωπο σταθερό σπινθήρα πάνω στη γη, καταστρέφεται. Το φαινόμενο του θανάτου συντελείται, καθώς τα οργανικά υγρά βρίσκονται σε κατάσταση πήξης, η λειτουργία των σπλάχνων σταματά, το σώμα είναι κρύο και τα φυσικά κύτταρα, στερημένα του δεσμού που τα έκανε να συμμετέχουν στη ζωική αρμονία, αποκτούν ξανά την αυτονομία τους.
Έτσι θα ακολουθήσει η σήψη και η αποσύνθεση, κάτι που συμβαίνει όταν κάθε κύτταρο που απαρχής ανήκει σε κάποια ιεραρχία αυτονομείται. Μέσω της αποσύνθεσης, τα φυσικά κύτταρα επιστρέφουν στις αρχές από τις οποίες προήλθαν. Αυτά ισχύουν στην περίπτωση της ταφής. Στην περίπτωση της αποτέφρωσης τα πάντα έχουν γίνει στάχτη και υπάρχει λένε ο κίνδυνος τα αστρικά στοιχεία να μην έχουν απελευθερωθεί εντελώς. Για το θέμα της αποτέφρωσης δεν έχω καμιά βεβαιότητα κι ούτε άποψη, οπότε αναγράφω απλά αυτά που αναφέρονται σε βιβλία μεταφυσικής.
Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΣΤΡΙΚΩΝ ΕΠΙΡΡΟΩΝ
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται, τις σχέσεις μεταξύ της γης και του πεδίου των αστρικών δυνάμεων κι ελπίζω να καταφέρω να περιγράψω τα άπειρα ρεύματα των δυνάμεων που επηρεάζουν τη ανθρώπινη μήτρα:
Η γη, κατά τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου περνώντας διαδοχικά από τα 12 σημεία του Ζωδιακού κύκλου, παριστά τον χώρο όπου ενσαρκώνονται τα φυσικά σώματα. Η Σελήνη συμπληρώνει κάθε μήνα την περιστροφική κίνηση, μπροστά από το μικρό σώμα που διαπλάθεται και χρειάζονται τουλάχιστον επτά σεληνιακές περιστροφές ή, για τις φυσιολογικές περιπτώσεις, εννιά περιστροφές για να τελειοποιηθεί το φυσικό σώμα.
Κάθε ωροσκόπιο γέννησης για να είναι ακριβές, θα πρέπει να ακολουθεί το ωροσκόπιο της σύλληψης. Ως εκ τούτου παραθέτω τα εξής. Οι δυνάμεις του Κρόνου συνθέτουν τη γενική διάπλαση του ανθρώπινου όντος στη μήτρα κατά τον πρώτο μήνα της κύησης. Οι δυνάμεις του Δία δρουν στα υγρά του σώματος κατά τον δεύτερο μήνα. Οι δυνάμεις του Άρη στο αίμα κατά τον τρίτο μήνα και τότε το έμβρυο αρχίζει να κινείται. Στη συνέχεια ο Ήλιος φωτίζει με τη θερμότητά του το έμβρυο. Η Αφροδίτη δίνει την ομορφιά στο σαρκικό περιτύλιγμα, ο Ερμής ενεργοποιεί την κίνηση και το νευρικό σύστημα και, τέλος, η Σελήνη έρχεται να τελειοποιήσει, μέσω της μητρικής της επιρροής το ολοκληρωμένο έργο.
Φθάνοντας έτσι στον έβδομο μήνα, το έμβρυο μπορεί να γεννηθεί και με ιδιαίτερες φροντίδες να ζήσει. Συνήθως ο Κρόνος επανέρχεται και επηρεάζει κατά τον όγδοο μήνα και του τελειοποιεί την οστέινη υποδομή και τις ίνες, ενώ στον επόμενο μήνα, τον ένατο, επανέρχεται και ο Δίας για να δώσει στο έμβρυο όλα τα απαραίτητα ζωτικά στοιχεία, και τότε το παιδί γεννιέται με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Τότε όλες οι συνειδητές αστρικές δυνάμεις που εισέρχονται από τις ζωδιακές θύρες μέσω των οποίων πέρασε και το πνεύμα για να ενσαρκωθεί, σταθεροποιούνται στα αόρατα κέντρα του υπό διαμόρφωση σώματος.
Τελικά θα πρέπει να ξέρουμε ότι η μεταφυσική και όλοι οι μύστες επιμένουν με σιγουριά ότι προτού γεννηθεί το παιδί, έχει ζήσει ξανά και πως ο θάνατος δεν σταματά ποτέ. Οι αρχαίοι μυημένοι πρόγονοί μας πίστευαν ότι οι Θεοί τιμωρούσαν τον άνθρωπο στη γη μέσα από την κατάσταση αποκτημάτων του, όπως τα παιδιά του. Ο Ιησούς Χριστός διακήρυττε ότι η τιμωρία για τα αμαρτήματα των ανθρώπων μπορούσε να φθάσει και μέχρι την έβδομη γενεά.
Η αλήθεια είναι τελικά ότι στη γη όλα είναι σκοτεινά και με μια ακαθόριστη βάση, ενώ μετά τον θάνατο τα πάντα είναι φωτεινά με φόντο ένα γαλάζιο σκούρο χρώμα και κάθε τι έχει το δικό του φως. Οι μυημένοι αναφέρουν ότι όπως ο άνθρωπος στη γη αλλάζει επίπεδο συνειδητότητας, έτσι και στο πνευματικό πεδίο, το πνεύμα-ψυχή συνειδητοποιεί ότι οφείλει να υποστεί δοκιμασίες προκειμένου να εξελιχθεί. Εκεί του ζητείται η μεγάλη θυσία.
Το πνεύμα έχει πλήρη συνείδηση των προηγουμένων του ενσαρκώσεων, γνωρίζει τι κέρδισε και τι έχασε στις τελευταίες απ’ αυτές, και ξέρει τι θα πετύχει στην άμεση επόμενη όταν έρθει η στιγμή να μετενσαρκωθεί. Το διακατέχει φοβερή αγωνία, ανάλογη με την γήινη αγωνία, όταν η ύλη προσπαθεί να μην αποσπαστεί από το πνεύμα. Εκείνη τη στιγμή της κραυγής επικλήσεως, επέρχεται ο πνευματικός θάνατος κι αμέσως επεμβαίνουν τα πνεύματα της προστασίας. Όλο το πνευματικό φως των παλαιότερων όντων, όλες οι Θείες ακτίνες του ουράνιου απεσταλμένου, και τον ενθαρρύνουν με τα φωτεινά τους ουράνια άσματα. Κι εκείνος μέσα σε έναν απέραντο ενθουσιασμό, βλέποντας όλο το φωτεινό πεδίο της εξελίξεως του, ηρεμεί.
Στη συνέχεια, τα νερά του ποταμού της Λήθης που είναι αστρικό ποτάμι κι όχι φυσικό, περιστοιχίζουν το πνεύμα που θα κατέβει για να μετενσαρκωθεί…
Σε γενικές γραμμές, η τωρινή κοινωνική ζωή που ζούμε έχει προκαθοριστεί από την προηγούμενη που διαμορφώνει την μελλοντική στο γήινο επίπεδο. Ένας άρχοντας που έκανε κατάχρηση εξουσίας, μετενσαρκωμένος επιστρέφει για να υποστεί την τιμωρία. Αυτή είναι η δράση του πεπρωμένου, κοινώς αυτό που λέμε Κάρμα και θα ασχοληθούμε σύντομα και με αυτό, όπως και με το Ντάρμα που σημαίνει καθήκον, αφού το ανθρώπινο πνεύμα έχει την ιδιαιτερότητα να επιδρά στη σύσταση του φυσικού του σώματος.
Θα ήθελα να τονίσω πως ο μυημένος στην εσωτερική γνώση και στα απόκρυφα μυστήρια είναι πάντα θρήσκος και γνωρίζει πολύ καλά τη δύναμη της προσευχής και προσεύχεται καθημερινά. Η προσευχή του είναι χρήσιμη όχι μόνο στο υλικό γήινο επίπεδο όπου ζει, αλλά περισσότερο χρήσιμο είναι στα αόρατα πεδία, επειδή με την προσευχή του τρέφει πνευματικά και δίνει δύναμη όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και σε ορισμένα πνευματικά όντα που ζουν και υπάρχουν από τις ανθρώπινες προσευχές και τον φυλάνε.
Έτσι το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου μπορεί να τροποποιηθεί με τρεις τρόπους. Μέσω του φυσικού θάρρους, μέσω της υποταγής στις ηθικές δοκιμασίες και μέσω της προσευχής και της Θείας πρόνοιας. Επίσης θα πρέπει να γνωρίζουμε και να το πιστέψουμε ότι επάνω στη γη υπάρχουν όντα εξαιρετικά που κατέρχονται προς βοήθειά μας, όπως κι ο Κύριός μας Ιησούς Χρηστός κατήλθε στη γη. Είναι όντα δίχως πια κανένα καρμικό χρέος για να ξεπληρώσουν κι επιλέγουν οικειοθελώς να ενσαρκωθούν. Αυτά τα όντα είναι άνθρωποι γύρω μας με εξαιρετικές ικανότητες, συνοδευόμενοι από μεγάλη ταπεινοφροσύνη. Είναι οι λεγόμενοι απεσταλμένοι. Οι Άγγελοι προστάτες μας.
Η Χριστιανική θρησκεία είχε ασχοληθεί με την μετενσάρκωση. Αυτό το ανακαλύπτουμε στα Ευαγγέλια που υποστηρίζουν, χωρίς περιστροφές, ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ο Ηλίας μετενσαρκωμένος κι όταν τον ρωτούσαν, εκείνος δεν απαντούσε. Ο Παύλος στην επιστολή του προς Εβραίους ισχυρίζεται ότι ο Ιησούς Χρηστός είναι κατά τάξιν Μελχισεδέκ βασιλεύς ειρήνης. Θα ακούσουμε να λένε ότι η μετενσάρκωση καταδικάστηκε από την εκκλησία, αλλά αυτό είναι μεγάλο λάθος. Η 4η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως απεφάνθη πως εκείνος που διακήρυσσε ότι επέστρεψε στη γη επειδή εκορέσθη τον Ουρανό, είναι αναθεματισμένος. Όμως αυτή η απόφαση της Συνόδου δεν απορρίπτει την μετενσάρκωση. Αντίθετα αποδεικνύει ότι η μετενσάρκωση αποτελούσε μέρος της Χριστιανικής διδασκαλίας και πως αν υπήρχαν άτομα που θεληματικά επέλεγαν να ενσαρκωθούν, αυτό γινόταν, όχι λόγω δυσαρέσκειας του ουρανού απέναντί τους αλλά λόγω αγάπης που έτρεφαν προς τον πλησίον τους…
Όμως τι λέει αυτή η περιβόητη Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, την οποίαν επικαλούνται πολλοί πατέρες και στηρίζονται στην κατάρριψη της ιδέας και θεωρίας της μετενσάρκωσης; Η σύνοδος αυτή, λοιπόν, του 543 π.Χ. καταδίκασε κάποιες προτάσεις του Ωριγένη, μεταξύ των οποίων και τα εξής:
Εάν κάποιος λέει ή σκέφτεται ότι οι ψυχές των ανθρώπων προϋπάρχουν και ενώ ήταν προηγουμένως πνεύματα και άγιες δυνάμεις κορέσθησαν από την Θεία θεώρηση και διεστράφησαν με συνέπεια η αγάπη του Θεού να παγώσει μέσα τους, γι’ αυτό και αποκαλούνται ελληνικά ψυχές, για να τιμωρηθούν στάλθηκαν να κατοικήσουν σε υλικά σώματα, κι εκείνος λοιπόν που πιστεύει αυτά ας είναι αναθεματισμένος.
ΚΑΡΜΑ ΚΑΙ ΝΤΑΡΜΑ
Μια μεγάλη αλήθεια είναι πως ό,τι για τον κατώτερο νου είναι κάτι συγκεκριμένο, θα είναι για τον ανώτερο νου πάντα κάτι αφηρημένο. Γι’ αυτό σ’ αυτή την αφαίρεση, θα προσπαθήσω να δώσω μορφή και να την εξηγήσω προσπαθώντας να ανακαλύψω τους κρίκους που μορφοποιούν την αλυσίδα της ύπαρξής μας.
Το κάρμα είναι μια λέξη γνωστή σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Η λέξη αυτή είναι σανσκριτική και αφορά στις πράξεις, καλές οι κακές, στην υλική μας ζωή. Υπάρχει και η σανσκριτική λέξη ντάρμα που αφορά στο χρέος μας ή το καθήκον επανόρθωσής μας στη μέλλουσα υλική μας ζωή, όμως σπάνια χρησιμοποιείται αυτή η λέξη. Κυριολεκτικά η λέξη κάρμα σημαίνει πράξη. Το κάρμα, δηλαδή η πράξη, έχει παρελθόν και πιθανόν να προπαρασκευάζει και το μέλλον, μέσω της επιθυμίας, που αυτό βέβαια ισχύει στον φυσικό κόσμο δηλαδή στην υλική ζωή.
Επομένως το κάρμα είναι η συνέπεια του αιτίου και του αποτελέσματος. Είναι μια αλυσίδα που συνδέει όλες τις πράξεις μας με το αποτέλεσμά τους, καλό ή κακό, αφού το αποτέλεσμα πάντα αποβαίνει αιτία και κάθε αιτία είναι αποτέλεσμα. Ώστε το κάρμα είναι το αιτιατό, ή ο νόμος του αιτιατού, ή ακόμα ο νόμος της σχέσης αιτίου και αιτιατού. Κατά το νόμο του κάρμα, ο κάθε άνθρωπος γεννάται υπό επιδράσεις μοιραίες, οι οποίες θα επιδράσουν και θα επενεργήσουν πάνω στη ζωή του, σύμφωνα με καθορισμούς που δημιουργούνται από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του. Συνοπτικά, το κάρμα είναι η συνολική έκφραση μιας ομάδας καλών ή κακών ενεργειών του ανθρώπου, κατά τη διάρκεια του περάσματός του στο υλικό πεδίο, στις διάφορες μετενσαρκώσεις του.
Ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος στη ζωή του να δημιουργεί πάντα το καλό και να ζει σε πλήρη ισορροπία και αρμονία με τους Συμπαντικούς νόμους. Αν παραβιάζει αυτούς τους νόμους του Αγαθού, πρέπει να αναμένει τις συνέπειες των πράξεων και παραβάσεών του. Κατά την προσωπική μου γνώμη ο άνθρωπος δεν τιμωρείται από τον Θεό όπως μας διδάσκει και μας φοβίζει το ιερατείο, αφού ο Θεός Δημιουργός μας, είναι Φιλεύσπλαχνος και Πανάγαθος. Όμως ο άνθρωπος με την φώτιση του Θεού, καθίσταται πιο προσεκτικός για τα όσα σφάλματά του και μαθαίνει μέσω των διαφόρων δοκιμασιών του εν ζωή, από τον παγκόσμιο νόμο του κάρμα.
Φαίνεται όμως ότι το κάρμα είναι μια δύναμη μέσα στον νόμο της εξέλιξης, που αναλαμβάνει την αποκατάσταση της ισορροπίας. Το κάρμα είναι φυσικός νόμος που ορίζει ακόμα και την χρονική διάρκεια του φυσικού θανάτου στα ανώτερα πεδία, έως ότου ο άνθρωπος διδαχθεί, απαλλαγεί και αποκατασταθεί από το βάρος των κακών ενεργειών του εν ζωή. Το κάρμα δεν είναι μόνο ατομικό. Είναι και ομαδικό που επιβάλλεται συλλογικά σε λαούς και χώρες. Επίσης είναι φυσικό, αστρικό και νοητικό, αφού επιδρά και στα τρία αυτά επίπεδα.
Κατά την Ινδική φιλοσοφία επιβάλλεται από τους Άρχοντες του κάρμα, Μεγάλους σοφούς διδασκάλους, που ενσαρκώνονται εθελουσίως σε ανθρώπινα σώματα για να επιβάλουν αυτόν τον νόμο, διδάσκοντας το ντάρμα, το καθήκον εξιλέωσης για όσα κακά έκανε ο άνθρωπος στην προηγούμενή του ζωή, με καλές πράξεις.
Το κάρμα, εις την ελληνική αρχαία φιλοσοφία αντιστοιχεί στην Ειμαρμένη. Είναι το κισμέτ των μουσουλμάνων. Είναι η Θεία Πρόνοια, ή η Θεία Χάρις των Χριστιανών. Πιθανόν θα έλεγα και η τύχη για τους υλιστές. Είναι λοιπόν το κάρμα ο νόμος της ανταποδοτικότητας και άριστα στον Χριστιανισμό, αναφέρει το Ευαγγελικό ρητό «ο γαρ εάν σπείρει άνθρωπος, τούτον και θερίσει».
(Σημείωση: Εφιστώ την προσοχή όλων στην επικινδυνότητα πειραματισμών σε όσα αναφέρω. Τα παραπάνω καθώς επίσης και τα άρθρα που θα ακολουθήσουν, παρουσιάζονται αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς.)
Πρώτη δημοσίευση στο Books and Style: 20/10/2017.