ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Είναι μεγάλο λάθος να κρίνουν ορισμένοι αρνητικά τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η Μάγδα Φύσσα στον θάνατο του παιδιού της και τη δικαίωση.
Την ανελλιπή παρουσία της κατά την πολυετή και βασανιστική για μία μητέρα ακροαματική διαδικασία και τις δυναμικές απαντήσεις της στις προκλήσεις.
Να χαρακτηρίζουν σόου την βροντερή της αντίδραση στη δικαίωση.
Η μάνα, κάθε μάνα που έχασε με αυτόν τον τρόπο το παιδί της, έχει το δικαίωμα να αντιδράσει με όποιον τρόπο της υπαγορεύει ο πόνος και η οδύνη της μητρικής της καρδιάς.
Και σε αυτόν τον πόνο δεν υπάρχουν υπερβολές.
Δεν χωράει καν λογική.
Και δεν έχει θέση καμία αρνητική κριτική.
Η ίδια η περηφάνια, η γυναικεία σεμνότητα και αξιοπρέπεια γονατίζουν μπροστά του.
Δικαιολογημένο ακόμη και αυτό το άσβεστο μίσος στα μάτια της.
Αυτή η μεγάλη δίψα για εκδίκηση στην καρδιά της.
Ίσως, όταν ο πόνος και η οργή ημερέψουν μέσα της και γαληνέψει πια η ρημαγμένη ψυχή της, να πάψει να επιζητά αυτή την εκδίκηση για όλους, χωρίς καμία εξαίρεση, χωρίς ελαφρυντικά για κανέναν, ακόμη και γι’ αυτόν που τα έχει.
Αλλά αυτό αφορά εκείνη και τον τρόπο που επέλεξε να τιμήσει το χαμένο παιδί της.
Εμείς θα είναι μεγάλο λάθος να πέσουμε στην παγίδα και να κρίνουμε την Μάγδα Φύσσα με κριτήριο τις πολιτικοκοινωνικές απόψεις της ίδιας, του γιου της και των θυτών του.
Την Μάγδα Φύσσα θα τη δούμε, πρέπει να τη δούμε, σαν την μάνα που της έσφαξαν το παιδί της.
Και αυτή η μάνα δεν είχε χρεία τη μεγάλη συγκέντρωση του κόσμου έξω από τα δικαστήρια και τα συνθήματα που θύμισαν άλλες, Ελληνοβόρες εποχές.
Αν όλο αυτό υπήρξε όντως μία αυθόρμητη συμπαράσταση προς την οικογένεια του θύματος, θα προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε, αναλαμβάνοντας μαζί τους και την ευθύνη για τις εξ αυτού συνέπειες, λόγω της πανδημίας.
Αν, όμως, κάποιοι εξ αυτών είχαν την πεποίθηση ότι με τη δική τους παρουσία θα επηρέαζαν ή ακόμη και θα επέβαλαν την δικαστική απόφαση, οφείλουμε να τους υπενθυμίσουμε ότι σε μία ευνομούμενη Πολιτεία θα ήταν άκρως επικίνδυνο και βαθιά αντιδημοκρατικό, αν διαπιστώναμε αίφνης ότι η ελληνική δικαιοσύνη έχει χρεία πιέσεων κάθε είδους, προκειμένου να πράξει το καθήκον της.
Ότι οι εκπρόσωποί της καταδικάζουν με γνώμονα τα προσωπικά τους συναισθήματα και τα δικά τους πολιτικά «πιστεύω» και όχι την μεγάλη, μία και μοναδική, αντικειμενική Αλήθεια.
Ούτε είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή για να εκφράσουν ορισμένοι την πικρία, την οργή και τον προβληματισμό τους για τις άλλες Ελληνίδες μητέρες, οι οποίες ουδέποτε δικαιώθηκαν, ηθικά και υλικά, ουδέποτε στηρίχτηκαν τόσο από το κράτος όσο και από την κοινωνία.
Αυτές που έκλαψαν μονάχες τα παιδιά τους κι ας προσέφεραν τη ζωή τους θυσία στην υπεράσπιση του ανθρώπου, των εθνικών μας ιδεωδών και αυτής της Πολιτείας που τα απαξίωσε.
Αυτές που έχασαν τα παιδιά τους από χέρι συμπλεγματικού θύτη ή από εγκληματική αμέλεια της Πολιτείας.
Υπάρχουν και αυτές οι μανάδες και είναι πολλές.
Και για εκείνες δεν έγινε καμία συγκέντρωση συμπαράστασης, δεν χορηγήθηκαν γενναιόδωρες αποζημιώσεις. Ούτε καν η δέουσα προβολή στα μέσα ενημέρωσης.
Όμως, όχι, δεν είναι αυτή η κατάλληλη ώρα γι’ αυτές τις ενστάσεις.
Δεν τιμά κανέναν να στέκεται επικριτικός και να απαντά σε μία μάνα που δικαιώθηκε, με την απαρίθμηση των άλλων που αδικήθηκαν και να της αρνείται ή να της δηλητηριάζει το ανθρώπινο δικαίωμα να χαρεί, με όποιον τόπο εκείνη επέλεξε, τη δικαίωση του γιου της.
Δεν τιμά τις μητέρες των ηρώων αυτού του Έθνους, οι οποίοι αγωνίστηκαν για υψηλά ιδανικά, προσέφεραν τη ζωή τους οικειοθελώς και δεν ανέμεναν την οικονομική και ηθική δικαίωση ούτε την έθεσαν ως προϋπόθεση, για να εκτελέσουν το καθήκον και το χρέος τους απέναντι στην ίδια τους την εθνική και κοινωνική συνείδηση.
Αυτούς που επέλεξαν συνειδητά τον θάνατο «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» και δεν τον συνάντησαν από χέρι συμπλεγματικού θύτη, ανεξαρτήτως ιδεολογίας.
Σεβόμαστε τη μάνα που έχασε το παιδί της, της ευχόμαστε δύναμη να αντέξει αυτόν τον πόνο, τον οποίο καμία οικονομική αποζημίωση και καμία δικαίωση νομική δεν καταλαγιάζει.
Γιατί εμείς, σε όποιον χώρο και αν ανήκουμε, δεν θα προδώσουμε ό τι πιο σπουδαίο μάς κληροδότησαν οι πρόγονοί μας.
Τον σεβασμό προς το ιερότερο πρόσωπο, τη μάνα του ανθρώπου, κάθε δική μας μάνα, πηγή της ζωής, την οποία κανένας και για κανένα λόγο δεν έχει δικαίωμα να αφαιρέσει…