ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ

Νοιώθω να χάνω το βήμα μου.
Λες και περπατώ σε κινούμενη άμμο.
Θα πέσω…
Φοβάμαι.
Πάλι θα πέσω.
Και θα γελούν γύρω μου.
Θα με κοιτούν μέσα στην άμμο
και δεν θα μου δίνουν τα χέρια τους.
Θα γελούν σου λέω.
Θα χαίρονται.
Πρέπει να προσέχω…
Να μην πέσω πάλι.
Κάνε Θεέ μου να μην πέσω!!!
Μια ζωή ακροβατώ
ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει.
Μια ζωή περπατώ με το κεφάλι ψηλά.
Κι αν κάνω λάθος;
Κι αν πέσω;
Κι αν φοβηθώ;
Μόνη μου θα σηκωθώ.
Ξανά και ξανά.
Θα τινάξω το φουστάνι μου
από τα χώματα…
Θα σκουπίσω τα αίματα
από τα γόνατα…
Θα ισιώσω το κορμί μου
κοιτώντας τους κατάματα
και θα γελάσω πρώτη εγώ.
Δεν είναι δα και η πρώτη φορά
που πέφτει κανείς!!!
Σημασία έχει να μπορείς να σηκώνεσαι
ξανά και ξανά.
Να μη σταματάς να χαμογελάς
και να προσπαθείς να αυτοσαρκάζεσαι.
Να γελάς εσύ πρώτη.
Θα τους ξαφνιάσεις…
Κοίτα να δεις που θα τους κόψεις
τον τσαμπουκά.
Πάλι έπεσα να λες και να γελάς.
Να σηκώνεσαι και να είσαι περήφανη
γι’ αυτό σου το κατόρθωμα.
Δεν έχουν όλοι αυτή την ευκαιρία…
Κι άλλοι που την έχουν
κουράζονται εύκολα.
Γι’ αυτό σου λέω…
Μην τα παρατάς…
Σήκω!!!
Ακόμα μια φορά.
Πολλές φορές…
Πάλι και πάλι.
Εντάξει;