ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΑΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΑΤΑ
Ένα μαξιλάρι αφουγκράζεται τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις της κατόχου του και… μονολογεί -ενίοτε της δίνει και χρήσιμες συμβουλές.
Απόψε έχω κέφια. Είχα, βλέπεις, κάποιες στιγμές προβληματισμού νωρίτερα. Μπήκα σε βαθυστόχαστα μονοπάτια και έβγαλα και τα συμπεράσματά μου. Με ποιον θα τα μοιραστώ όλ’ αυτά; Με σένα φυσικά.
Μην με ειρωνεύεσαι. Δεν μπορεί ένα μαξιλαράκι του Θεού να φιλοσοφεί; Με όλες αυτές τις σκέψεις που μου κουβαλάς κάθε βράδυ, ε… το κόλλησα το μικρόβιο και μου αρέσει.
Ακούμπα πάνω μου και άκου το ερώτημα: «Τι είναι η ζωή;»
Εδώ σε θέλω. Για να ακούω απαντήσεις!
– Η ζωή είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι.
– Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας.
– Η ζωή είναι μια φούσκα.
– Η ζωή είναι…
Άστο, μεγάλη, κάηκες. Η ζωή είναι κάτι πολύ πιο απλό. Η ζωή είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, όχι όμως όποιο-όποιο. Για παράδειγμα, με το σκραμπλ δεν μοιάζει, δεν σου δίνει γράμματα για να φτιάξεις λέξεις. Όχι, ούτε Μονόπολη είναι για να σε βάζει να πουλάς και να αγοράζεις. Γκρινιάρης; Χμ, και μόνο από το όνομα, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί η ζωή να είναι γκρίνια γιατί με την γκρίνια δεν θα προλάβεις να πας ούτε μέχρι τη δεύτερη γωνία και θα έχεις παραδώσει το πνεύμα.
Ας μην το κουράζουμε. Σου είπα, μετά από βαθύ στοχασμό βρήκα την απάντηση…
Η ζωή μοιάζει με το Φιδάκι. Το θυμάσαι; Ναι, αυτό που έριχνες τα ζάρια και προχώραγες στο δρόμο με τα τετραγωνάκια. Το ωραίο ήταν όταν έπεφτες σε σκάλα που σε ανέβαζε, κέρδιζες δρόμο. Έπεφτες όμως και σε σκάλες που σε κατέβαζαν και γύριζες πίσω. Για βάλε το ταλαιπωρημένο σου μυαλό να δουλέψει. Βλέπεις καμία ομοιότητα; Ναι, υπάρχουν πολλές αλλά εγώ θα σου πω με λεπτομέρειες τους κανονισμούς του παιχνιδιού αυτού.
Λοιπόν, απλώνεται μπροστά σου το χαλί με το δρομολόγιο. Δεν χρειάζεται να διαλέξεις πιόνι γιατί θα παίξεις μόνη σου. Εδώ δεν έχει αξία ποιος θα φτάσει πρώτος. Αρκεί να τερματίσεις.
Σ’ αυτήν λοιπόν την έκδοση του παιχνιδιού, δεν υπάρχουν σκάλες αλλά… πόρτες.
Ρίχνεις τα ζάρια και προχωράς. Ξανά ζάρια, ξανά προχωράς. Ξέχασα να σου πω ότι σε αυτή την έκδοση του παιχνιδιού δεν υπάρχουν σκάλες, άρα δεν μπορείς να ελπίζεις ότι θα κόψεις δρόμο. Άλλωστε δεν σε συμφέρει να φτάσεις νωρίτερα. Έτσι κι αλλιώς, μόνη σου παίζεις.
Δεν σου τελείωσα. Σ’ αυτήν λοιπόν την έκδοση του παιχνιδιού, δεν υπάρχουν σκάλες αλλά… πόρτες. Φτάνεις μπροστά σε μία πόρτα και πρέπει να φέρεις μια πολύ καλή ζαριά (ας πούμε εξάρες, αν έχεις τύχη), να περάσεις και κάποιες δύσκολες δοκιμασίες (που δεν σου εμφανίζονται από την αρχή για να τις ξέρεις), να κλείσεις πίσω σου την πόρτα και να πας παραπέρα. Βέβαια, πριν από κάποιες πόρτες, κρύβονται σκάλες που δεν σε ανεβάζουν, αλλά σε κατεβάζουν. Αν με τα πολλά και δεν καταφέρεις ν’ ανοίξεις την πόρτα, σε στέλνει πάλι στην αρχή της διαδρομής μπας και την κάνεις ξανά με γνώση και σύνεση.
Τι σου θυμίζει αυτό, γλυκιά μου;
Σε αυτό το σημείο θα κάνω ενός λεπτού σιγή για να σου δώσω το χρόνο να σκεφτείς όσα σου είπα.
Σε βλέπω έκπληκτη! Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ, όταν συνειδητοποίησα την ομοιότητα αυτού του παιχνιδιού με τη ζωή. Θα σου πω κι ένα μυστικό. Μάθε και τα άλλα επιτραπέζια παιχνίδια. Θα σου δώσουν πολλές πληροφορίες για το πώς να φτάνεις πιο εύκολα στις πόρτες και να τις κλείνεις οριστικά πίσω σου, χωρίς επιστροφές.
Δεν είναι κακό να μάθεις από τη Μονόπολη, να πουλάς και να αγοράζεις. Και φτιάξε πολλά παζλ για να αποκτήσεις την ευχέρεια να κολλάς μεταξύ τους κομματάκια από τη διαδρομή και να ξεκαθαρίζεις εικόνες. Δεν είναι απλά τα πράγματα αλλά η ζωή είναι ένα παιχνίδι που το παίζουμε μόνοι μας και ευχόμαστε να διαρκέσει πολύ.
Το μυστικό του βρίσκεται στην τελευταία πόρτα. Εκεί παίζονται όλα.
Κλείσε τα μάτια, γλυκιά μου. Καλή η φιλοσοφία αλλά και ο ύπνος σου χρειάζεται για την επόμενη ζαριά.