ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Πατήρ Αντώνιος
«Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν» ή το αγγελικό πρόσωπο της υποκρισίας;
Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έχει σοκαριστεί.
Δεν μας έφτανε η πλημμύρα καταγγελιών για κακοποίηση και βιασμούς ανηλίκων, η παιδοφιλία και οι γυναικοκτονίες, οι ληστείες και όλες οι εγκληματικές πράξεις κατά της ανθρώπινης ζωής στο έξωθεν της Κιβωτού κοινωνικό περιβάλλον.
Δεν μας έφταναν όσα τελευταία βιώνουμε με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις συνέπειές του στην καθημερινότητα και στις ζωές όλων των Ευρωπαίων πολιτών.
Αίφνης το όραμα της χριστιανικής Αγάπης και της ανιδιοτελούς προσφοράς μέσα σε δομές της Κιβωτού του Κόσμου κατακρημνίζεται εν μία νυκτί και χάνουμε πια και την τελευταία μας εναπομείνασα εμπιστοσύνη τον Άνθρωπο, ενώ κινδυνεύουμε να χάσουμε και την πίστη μας στην Εκκλησία και το φιλανθρωπικό της έργο.
Όταν πρωτοδημοσιεύθηκε η είδηση, ομολογώ ότι δεν πίστεψα.
Θα μπορούσα να πω ότι θύμωσα με τις κατηγορίες και τους χωρίς πρόσωπο καταγγέλλοντες. Ακόμη αμφιβάλλω και δεν δέχομαι καμία καταγγελία, χωρίς να βλέπουμε το πρόσωπο του καταγγέλλοντος. Ο φόβος για πιθανή εναντίον του επίθεση με προβλημάτισε και εξακολουθεί να με προβληματίζει, αλλά δεν με πείθει απόλυτα.
Ωστόσο, και ενώ αμφέβαλλα, γέρνοντας προς το μέρος του πατέρα Αντώνιου, εκείνο το οποίο με σόκαρε πολύ περισσότερο και από τις ίδιες τις καταγγελίες είναι η αντίδρασή του, καθώς και της πρεσβυτέρας σε συνέντευξη που παραχώρησαν.
Η επιθετικότητα την οποία επέδειξαν απέναντι στους καταγγέλλοντες.
Η έλλειψη κατανόησης και αγάπης απέναντι σε παιδιά με παραβατικές συμπεριφορές των δομών τους.
Η έλλειψη συμπόνοιας προς κάθε παιδί το οποίο εξαναγκάζεται εκ των συνθηκών να αναζητά καταφύγιο σε μία δομή με ιδρυτή έναν εκπρόσωπο της εκκλησίας της Αγάπης.
Η συναίνεσή τους στις τιμωρίες μεσαιωνικού τύπου με εγκλεισμούς σε δωμάτια απομόνωσης, συνετισμού και πειθαρχίας. Στους ξυλοδαρμούς από συμπλεγματικά άτομα του προσωπικού που οι ίδιοι έχουν επιλέξει να επιστατούν και να διαμορφώνουν χαρακτήρες και συμπεριφορές με την ιδιότητα του παιδαγωγού.
‘Οσοι είμαστε εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε καλά πως συχνά στη διάρκεια της θητείας μας θα συναντήσουμε παραβατικές και προβληματικές συμπεριφορές στα σχολεία μας και θα κληθούμε να τις αντιμετωπίσουμε και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών.
Όπως το ίδιο καλά γνωρίζουμε πως ποτέ δεν ευθύνονται τα παιδιά για εκείνες τις συμπεριφορές και πως πίσω τους βρίσκεται πάντα το εγκληματικό χέρι ενός ενήλικα που συνήθως είναι και ο γονέας. Και αυτά τα παιδιά τα αγκαλιάζουμε το ίδιο σφιχτά και στοργικά με τα άλλα που προέρχονται από οικογένειες οι οποίες διαβιώνουν υπό κανονικές συνθήκες και έχουν τη δυνατότητα να παράσχουν στα παιδιά τους την υγιή γονεϊκή αγάπη και τα προς το ζην.
Ο πατήρ Αντώνιος και κάθε πατέρας εκπροσωπεί την θρησκεία της Αγάπης. Είναι ο πατέρας και γι’ αυτά τα παιδιά και η πρεσβυτέρα η μάνα τους. Σαν καλός ποιμένας έχει την ευθύνη των δομών, στις οποίες μόνο παιδιά κακοποιημένα ή με παραβατικές συμπεριφορές θα φιλοξενήσει.
Προσπάθησα να κατανοήσω και να δικαιολογήσω τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε.
Ήταν ο φόβος του αθώου, το σοκ και το άγχος μπροστά στην αδικία που του γίνεται;
Δεν έχει κατανοήσει τον ρόλο του και αποδεικνύει με τα λεγόμενά του πως η Αγάπη του Θεού που πιστεύει και επικαλείται για την επιτυχία του έργου του έχει χαθεί μέσα στην κούραση, θέλω να εξακολουθώ καλοπροαίρετα να πιστεύω, και την πικρία για τις εναντίον του επιθέσεις;
Ή μήπως οφείλεται αυτή η αντίδραση στις λανθασμένες δικές του αντιλήψεις που αφορούν την διαπαιδαγώγηση και τον συνετισμό των παιδιών, παραβατικών και μη;
Το βέβαιο είναι ότι όχι μόνο δεν τον ενόχλησαν, όπως θα ήταν αναμενόμενο, οι επιθετικές και προκλητικές αναφορές της συζύγου του σε παιδιά, αλλά συμφώνησε μαζί της και υπερθεμάτισε.
Λυπάμαι, αλλά η δική μου πίστη και η εμπιστοσύνη μετά από αυτή τη συνέντευξη κλονίστηκε. Και υποχρεούμαι πλέον να είμαι επιφυλακτική και να αναμένω τα αποτελέσματα των ερευνών, ευχόμενη όλα αυτά να είναι εκδικητικές συμπεριφορές κάποιων παιδιών που τιμωρήθηκαν εκεί μέσα και όχι η αλήθεια.
Εύχομαι ακόμη η αντίδραση αυτή να ήταν αποτέλεσμα πανικού ενός αθώου και των λανθασμένων του αντιλήψεων περί τιμωριών, αποτέλεσμα της δικής του διαπαιδαγώγησης από γονείς ή δασκάλους, χωρίς αυτό να του παρέχει σοβαρά ελαφρυντικά.
Διότι και εμείς, η δική μου γενιά των σημερινών 60ρηδων, έτσι μεγαλώσαμε. Με σκληρές τιμωρίες από γονείς και δασκάλους, με παιδική εργασία στα χωράφια των γονιών μας και αλλού, με φτώχεια και πάμπολλες δυσκολίες. Μα στην πλειονότητά μας εκτός του ότι ούτε παραβατικές συμπεριφορές επιδείξαμε ούτε μεταχειριστήκαμε τη βία στην ανατροφή των παιδιών μας, τους δώσαμε αγάπη και στοργή, ίσως περισσότερη από όση έπρεπε, και δεν σηκώσαμε χέρι πάνω τους, είτε ως γονείς είτε ως εκπαιδευτικοί.
Όσοι δε από εμάς συμπεριφέρθηκαν απέναντι στα παιδιά τους με τον ίδιο σκληρό τρόπο των γονέων τους, ασκώντας βίαιη και τιμωρητική συμπεριφορά, απέδειξαν ότι ορισμένοι, αδύναμο χαρακτήρα έχοντες, αδυνατούν να υπερβούν τις προκαταλήψεις και τα συμπλέγματά τους, και αυτό είναι που εμένα με τρομάζει στη συμπεριφορά του πατέρα και της συζύγου του και με προϊδεάζει για ό τι ακόμη πιθανόν να έλθει στο φως.
Σε εκείνους που έσπευσαν δε να σταθούν στο πλευρό τους, υποκινούμενοι από πολιτικούς αντιπάλους, που θεώρησαν όλο αυτό σκευωρία αποπροσανατολισμού η παρέμβαση κυβερνητική, ιδιοτελή σκοπόν έχουσα, και σε όσους δεν δέχονται την ενοχή κανενός ρασοφόρου, θα ήθελα να συστήσω ψυχραιμία και περίσκεψη.
Η αλήθεια θα λάμψει σύντομα και οι αθώοι θα δικαιωθούν οι δε ένοχοι θα τιμωρηθούν, όπως τους αξίζει.
Μέχρι τότε, ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να πράξει το καθήκον της.
Εκτός και αν δεν την εμπιστευόμαστε ούτε αυτή, οπότε και έχουμε αποτύχει παταγωδώς ως κράτος και κοινωνία…