ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΛΑΣΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΛΑΣΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ήρθα εδώ με σκοπό να σας μαγέψω…
Χμ… μάλλον δεν με πιστεύετε
Καλά… αυτό θα το δούμε…..
Αρχίζω λοιπόν….
Παλίρροια Ψυχής!
Για πέστε μου, δεν είναι μαγεία η Παλίρροια;
Φαντάζομαι ότι όλοι ξέρετε ή έχετε δει Παλίρροια.
Ή αλλιώς πλημμυρίδα ή άμπωτη.
Η πλημμυρίδα είναι αποτέλεσμα της παλίρροιας,
όπου το νερό «φουσκώνει», και η άμπωτη,
όπου το νερό «ξεφουσκώνει».
Μα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Ποιες είναι οι αιτίες; Η μόνη αιτία που είναι υπεύθυνη
για την παλίρροια, είναι η συνεχόμενη μεταβολή
των θέσεων του ήλιου και της σελήνης,
βάσει ενός σημείου αναφοράς στην γη.
Μαγνητίζουν την θάλασσα δηλαδή…
Μήπως όλο αυτό μας θυμίζει τις αλλαγές που συμβαίνουν στην Ψυχή μας…
που μια φουσκώνει και μια ξεφουσκώνει…
από τα διάφορα γεγονότα που μας αριβάρουν,
έτσι, απρόσκλητα τις περισσότερες φορές;
Δεν είναι εντυπωσιακό το πώς αλλάζει διαθέσεις;
Αυτός ο δίαυλος που ονομάζεται Ψυχή…
Ω!!! Αυτή η ένταση των ψυχικών φαινομένων
πόσο με αναστατώνει…
Μία Φωνή, μου φώναζε χθες στον Ύπνο μου:
«Σήκω να βρεις τι θα πεις!»
Ω! Ταραχή!
Άσε με να κοιμηθώ να ονειρευτώ…
Και έτσι «Το ταξίδι μας αρχίζει»…
Σκέψεις, που σαν ανάσα βρίσκουν διέξοδο
στο δικό μου στόμα αργά-αργά…
και ακουμπάνε πάνω στις ψυχές μας,
που είναι έκπληκτες… πονεμένες… φουσκωμένες…
Σπόρος δημιουργίας… βαθιάς λυτρωτικής θεραπείας
ή απλά θρήνος και οδυρμός πάνω στα ερείπια;
Με έριξε σε σοβαρές σκέψεις.
Και έχασα την «έπαρση» του εισερχόμενου στο εύκολο.
Να την η πλημμυρίδα…!
Με ξεσηκώνει, με εντυπωσιάζει…
Λόγος απλός, ήπιος, που σε αγγίζει απαλά, χωρίς φωνές,
σαν να κουβεντιάζει μαζί σου! Μάλλον σε παροτρύνει,
σε ενημερώνει, σε θωπεύει, σε θεραπεύει.
Με κατευνάζει… να την η άμπωτη…!
Τα ποιήματα… απόθεμα λύπης, ελπίδας, ευγένειας
και ανθρωπιάς που τα μοιράζει αφειδώς σε όλους.
Μα γίνεται να τα αποσυμβολίσω όλα;
Η αλήθεια είναι πως όλα συμπορεύονται,
το παρελθόν, το πιθανό μέλλον και φυσικά
το αδιανόητο παρόν!
Και προχωρώ… εισχωρώ και καταχωρώ… λέξεις… στίχους
σκέψεις… συναισθήματα… προσπαθώντας να ερμηνεύσω..
συνθήκες… συμπεριφορές… χαρακτήρες…
Επίσης επιχειρώ μία παράλληλη σύγκριση με συνανθρώπους,
με την σημερινή κοινωνία… και βασικά με μένα!
Δεν σας κρύβω πως αναρωτήθηκα συχνά:
τι είναι αυτό που έκανε τον ποιητή να γράψει ποίηση,
κι αν είναι μόνο το παιχνίδι των λέξεων.
Κι αν ο καθένας μπορεί να γράψει;
Η κινητήρια δύναμη οπωσδήποτε δεν είναι μόνο οι λέξεις.
Είναι και τα συναισθήματα, Και οι εικόνες που έχουμε
στοιβαγμένες στη μνήμη, αλλά είναι και οι διεργασίες
στο ασυνείδητο – στα τρίσβαθα της ύπαρξής μας…
Πράγματι ίσως η καλή ποίηση είναι ένα παιχνίδι με λέξεις,
ένα ταίριασμα λέξεων, το οποίο παρουσιάζεται σαν να είναι
μια προσπάθεια του ποιητή να φτάσει το ανοίκειο,
το κρυμμένο, πέρα από την τετριμμένη καθημερινή
γλώσσα…
Η ποίηση είναι σα να λέγαμε μια επαναστατική πράξη…!
Όπου τίποτα δεν πάει χαμένο…
*Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό μας: 14/8/2021