ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Ντρέπομαι.
Όχι για τον Πούτιν. Γι’ αυτόν και το Επιτελείο του ντρέπεται η ίδια η ντροπή.
Γιατί αυτός έτσι γεννήθηκε.
Ύπουλος σαν το φίδι, δυνάστης του λαού του, υπηρέτης του φόβου και της βίας, εξολοθρευτής των αντιφρονούντων.
Απειλητικός με τους γείτονες, αρνητής και αυτής ακόμη της αυτοδιάθεσης και καταπατητής της κυριαρχίας τους.
Εισβολέας σε ομόφυλη χώρα με σκοπό την ανατροπή της νόμιμα εκλεγείσας κυβέρνησής της.
Μακελάρης αμάχων, ικανός για όλα, υποταγμένος στα κομόδεια συμπλέγματά του.
Δεν ντρέπομαι ούτε για την Ζαχάροβα. Αυτήν που με το ειρωνικό γελάκι της ψυχρής φάτσας της, μας διαβεβαίωνε πως η εισβολή είναι φήμες και προπαγάνδα της κακιάς Δύσης.
Όχι, αυτοί δεν με αιφνιδίασαν. «Σιοχ φάκιεν, ρόι βέτεν», έλεγε η μάνα μου (βλέπω φάτσα, φυλάγομαι).
Ντρέπομαι για τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους. Αυτοί με αιφνιδίασαν.
Ο Μπάιντεν που περιορίστηκε σε κυρώσεις οικονομικές στο μέλλον, επιτρέποντας ένας λαός να χάσει την ίδια του την πατρίδα και να αναζητά προστασία στην γειτονική Πολωνία και Ρουμανία, ένας ακόμη πρόσφυγας στην Δύση των μεταναστών, λαθραίων και νομίμων.
Που δεν έστειλε ειρηνευτική δύναμη στα σύνορα.
Που αποδείχθηκε πως ή δεν είναι αυτός ο δίκαιος και ισχυρός ή δεν είναι ο κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση.
Για τους Γερμανούς που πάντα υπεράνω όλων θέτουν το οικονομικό τους συμφέρον, παραφράζοντας το δόγμα «Deutschland über alles».
Ντρέπομαι για τους άλλους λαούς, όλον τον «πολιτισμένο» κόσμο που δεν ενώθηκαν, να δώσουν ένα γερό μάθημα σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι θα αναστήσουν την Ρωσία της επικίνδυνης για τον άνθρωπο εσωστρέφειας.
Να τους μάθουν τι σημαίνει σεβασμός στην ανεξαρτησία κάθε άλλης χώρας.
Να τους πατήσουν κάτω τον αέρα της παντοδυναμίας της βίας και του τρόμου.
Να τρομοκρατήσουν τον τρομοκράτη με τον ίδιο του τον φόβο που από παιδί κάποιος του προκάλεσε με τη ζώνη του παντελονιού του.
Νιώθω ντροπή για τους συμπατριώτες μου που έβλεπαν σε αυτόν τον αδιάντροπο εισβολέα τον σύμμαχο και «Λευτερωτή» που θα τα έβαζε με την Τουρκία και θα μας έδινε πίσω την Πόλη.
Τους άλλους που έχουν μείνει ακόμη εγκλωβισμένοι στην «Μαμά Ρωσία» και τραγουδούν κάθε πρωί τον ρωσικό ύμνο, όπως τότε στην Πολωνία, ενώ μαθαίνουν πρώτα την επανάσταση στη Νικαράγουα και μετά αναγκαστικά και την δική μας που και αυτή την ονομάζουν πάλη ταξική.
Ντρέπομαι, γιατί στον 21ο αιώνα ακόμη ακούμε και βλέπουμε παιδιά να κλαίνε, απελπισμένες μανάδες στα σύνορα με τα μωρά στο ένα χέρι και τη βαλίτσα στο άλλο, γέροντες να μην εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, κόσμο να συνωστίζεται στα καταφύγια, σειρήνες να ουρλιάζουν τον θάνατο, στρατιώτες, νέα παιδιά, να σκοτώνουν χωρίς τύψεις ομόφυλους και ομόγλωσσους λαούς και εμείς απλά να ακολουθούμε το καθημερινό πρόγραμμά μας, ανησυχώντας μόνο για την τιμή του αερίου.
Ντρέπομαι για εμάς που δεν βγήκαμε στους δρόμους να φωνάξουμε «άντε, γ…σου, Πολεμικό Πλοίο!», στον Πούτιν, όπως το φώναξαν οι 13 ήρωες Ουκρανοί στρατιώτες που προτίμησαν τον θάνατο από την παράδοση στον φόβο του.
Ντρέπομαι και φοβάμαι για μας, γιατί ο Πούτιν έχει ήδη καταδικάσει μόνος του τον εαυτό του, ένας Γολιάθ που έγινε γελοίος, γιατί και όλον τον κόσμο να κατακτήσει, θα είναι πάντα μισητός, αναξιόπιστος και περιφρονημένος από τους λαούς και την ίδια την Ιστορία…