ΟΥΚΡΑΝΙΑ – ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ: ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ, ΤΗΝ ΥΒΡΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΑΝΤΑ Η ΤΙΣΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ

Βλαντιμίρ Πούτιν, την Ύβρη ακολουθεί πάντα η Τίση και το αίμα με αίμα πληρώνεται. Αλλά εγώ θέλω να ζήσεις…

«Πούτιν, να πεθάνεις» σε καταριούνται οι χαροκαμένες γιαγιάδες στην Ουκρανία, οι ξεριζωμένες γερόντισσες στην Πολωνία.

Αλλά εσύ δεν είσαι προληπτικός, για «να φοβάσαι του γέρου το παράπονο και της γριάς κατάρα».

Τυφλωμένος από την Άτη, υπερτίμησες τη δύναμή σου και κατάφερες να γίνεις η προσωποποίηση της σαλακωνείας και ο πιο μισητός άνθρωπος του 21^ου αιώνα.

Είχες τη δυνατότητα να δημιουργήσεις μία χώρα δημοκρατική και ισχυρή, να αναδείξεις τον εαυτό σου σε δίκαιο και ισχυρό ηγέτη. Να είσαι αγαπητός στους χριστιανικούς λαούς, σεβαστός σε όλον τον πλανήτη, στήριγμα και καταφυγή των αδυνάμων και αδικημένων λαών. Αντίπαλο δέος των ΗΠΑ, ο έτερος ισχυρός και δημοκρατικός πόλος στην ισορροπία της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Διέθετες και την ευφυία και την πυγμή.

Αλλά εσύ αποφάσισες να επιτεθείς για μία ακόμη φορά σε ομόφυλο και ομόγλωσσο λαό, μία ανεξάρτητη γειτονική χώρα, και να κηρύξεις με βαρβαρότητα και ανανδρία έναν αδελφοκτόνο πόλεμο. Και όταν οι επιχειρήσεις σου απέτυχαν, δεν δίστασες να  διατάξεις τον θάνατο αμάχων και αθώων μικρών παιδιών.

Και όλα αυτά όχι επειδή απειλήθηκε η χώρα σου. Ούτε για να σώσεις την Ουκρανία από τον δήθεν «ναζιστή» ηγέτη της, ούτε από ειλικρινές ενδιαφέρον για τους Ρωσόφωνους και Ρωσόφιλους της Ουκρανίας. Καμία Αζοφική και Μαύρη θάλασσα δεν υπήρξε το κίνητρό σου.

Το αποφάσισες, γιατί αυτό είσαι εσύ, Βλαντιμίρ Πούτιν.

Το δικό σου αιματοβαμμένο όραμα.

Και όταν σου ζητούν να συνάψεις ειρήνη και να σταματήσεις την αιματοχυσία, όταν σε προειδοποιούν ότι θα δικαστείς ως εγκληματίας πολέμου και θα καταδικαστείς, όταν σου επιβάλουν σκληρές οικονομικές κυρώσεις, εσύ συνεχίζεις, διότι, απλούστατα, δεν μπορείς να σταματήσεις, αν δεν ολοκληρώσεις το όραμά σου.

Αυτό σε εκφράζει, αυτό σε τρέφει, αυτό ικανοποιεί όλα τα απωθημένα και τα συμπλέγματα που κάποιοι φύτεψαν από παιδί στην ψυχή σου για την αναγέννηση ενός καθεστώτος που μόνο δάκρυα και αίμα έσπειρε, όπου εφαρμόστηκε.

Όπως δεν μπορούσε και ο Χίτλερ να το πράξει και βύθισε την ανθρωπότητα στους ποταμούς αίματος του Β. Παγκόσμιου πολέμου, εγκλωβισμένος στο μίσος για τους Εβραίους, το «μεγαλείο» της Άρειας φυλής του.

Γι’ αυτό εγώ διαφωνώ με τις κατάρες των γιαγιάδων.

Μολονότι τις καταλαβαίνω, γιαγιά και η ίδια, δεν θα συμφωνήσω μαζί τους.

Εσύ πρέπει να ζήσεις. Πολλά χρόνια, ως τα βαθιά σου γεράματα.

Δεν πρέπει ούτε να σε φυλακίσουν, γιατί εκεί θα σε δολοφονήσουν οι άλλοι κρατούμενοι, εκδικούμενοι τους θανάτους μικρών παιδιών, αθώων πολιτών.

Θα ήταν λάθος να σου χαρίσουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν εκεί έξω ακόμη πιστοί οπαδοί σου που αναμένουν και ελπίζουν να ξαναπάρεις την εξουσία. Να πιστεύεις ότι σε φυλάκισαν άδικα, επειδή σε φοβήθηκαν και όχι, επειδή διέπραξες ειδεχθή εγκλήματα.

Παρατηρώντας το πρόσωπό σου και αυτό το άψυχο, παγωμένο σαν τη Σιβηρία, βλέμμα, ίδιο με εκείνο του Χίτλερ, είμαι σίγουρη ποιο είναι αυτό που περισσότερο στη ζωή σου φοβάσαι.

Και μ’ αυτό θα ήθελα και να σε τιμωρήσει ο ίδιος ο λαός σου.

Να σου αφαιρέσει ό τι στον κόσμο πιότερο αγάπησες. Την απόλυτη εξουσία που σε κάνει να νιώθεις πανίσχυρος. Να σου στερήσουν τη δύναμη του φόβου, χωρίς την οποία θα ήσουν ένας ασήμαντος αρχηγός συμμορίας του υποκόσμου.

Η μεγαλύτερη τιμωρία για σένα θα είναι να ζήσεις μ’ αυτό ακριβώς που φοβάσαι.

Να μην είσαι πια ο παντοδύναμος πρόεδρος της Ρωσίας.

Να είσαι ένας από τους φτωχούς Ρώσους υπηκόους σου.

Να σου έχουν κατασχέσει την τεράστια περιουσία σου.

Να κατοικείς, όχι σε παλάτι, όπως συνήθιζες ως απόλυτος μονάρχης, αλλά σε ένα μικρό, φτωχικό διαμέρισμα της Μόσχας με την πενιχρή σύνταξη υπαλλήλου.

Να μην έχεις δίπλα σου καμία από όλες αυτές τις όμορφες γυναίκες που σε «αγάπησαν», όσο είχες την εξουσία. Αυτές που σε πλησίασαν για τα «σωματικά και ψυχικά σου προσόντα» και όχι για την εξουσία και τα πλούτη σου.

Να ζεις μόνος και περιφρονημένος για τις επιλογές σου.

Να τρέμεις να βγεις στον δρόμο, να φοβάσαι κάθε στιγμή για τη ζωή σου.

Να κρύβεσαι στο σκοτάδι, ίδιο με εκείνο των σκοτεινών πράξεών σου.

Να μην σε υπολογίζουν και να μην τραυλίζουν μπροστά σου στρατηγοί, αξιωματούχοι, παρατρεχάμενοι, ένας ολόκληρος λαός.

Να σου πετούν κατάμουτρα την αποδοκιμασία τους, χωρίς να φοβούνται ότι θα τους συλλάβεις και θα τους φυλακίσεις.

Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν στο κρύβω, έρχονται στιγμές που σε λυπάμαι. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που διαμόρφωσε έτσι τον χαρακτήρα σου. Πώς ήταν άραγε τα παιδικά σου χρόνια. Αρνούμαι να δεχθώ ότι η μάνα και σε βύζαξε, δεν σου χαμογέλασε, δεν σου χάιδεψε το κεφαλάκι σου, μικρό παιδί. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πήρες από αυτό το γάλα μονάχα μίσος και έπαρση. Πως μία γουλίτσα, έστω, από της μάνας σου το γάλα, δεν είχε την αποδοχή που εσύ σε λάθος δρόμο και με λάθος τρόπο επιδιώκεις και με τον τρόμο επιβάλλεις.

Και τώρα τελευταία αυτό το μίσος έγινε ακόμη πιο επικίνδυνο. Όσο δεν επιτυγχάνεις τον στόχο σου, μεταμορφώνεσαι στο τέρας που πια δεν μπορείς να συγκρατήσεις. Οι αποτυχίες σου στο πολεμικό πεδίο, οι «ανίκανοι» στρατηγοί σου, μια χώρα χωρίς ούτε ένα αεροπλάνο που συνεχίζει να σου αντιστέκεται έναν μήνα τώρα, σε οδηγούν στην παράνοια. Κάλεσες Σύριους, Τσετσένους, Λευκορώσους, αλλά και πάλι δυσκολεύεσαι να υποτάξεις αυτούς τους ανυπότακτους λεβέντες Ουκρανούς.

Ένα παιδαρέλι, ένας ηθοποιός, όρθωσε ανάστημα και σε νικά με όπλα από την ελληνική επανάσταση. Και αυτός ο κωμικός έγινε ηγέτης κι εσύ ένας τρισάθλιος δολοφόνος μικρών παιδιών, ένας φτηνός εκβιαστής με τα πυρηνικά σου όπλα.

Βλαντιμίρ Πούτιν, ίσως είναι πια αργά για σένα να αναλογιστείς πως διέπραξες ένα μεγάλο και μοιραίο λάθος για το πολιτικό σου μέλλον και να επανορθώσεις.

Πάτησες στο αβγό και πίστεψες ότι έφτασες στον Ουρανό. Και ο κοινός μας Θεός δεν συγχωρεί όσους θνητούς επιχειρούν να εισβάλουν στα ουράνια Δώματά Του. Οι αρχαίοι θεοί τιμωρούσαν πολύ σκληρά όσους τους τύφλωνε η Άτη και έφθαναν στην Ύβρη. Ανελέητη έπεφτε πάνω τους η Νέμεση κι αμείλικτη η Τίση. Από τον Τίτα, αρχαίο και χριστιανικό, κανένας Υβριστής δεν γλίτωσε, για να αποτελέσεις εσύ την εξαίρεση. «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», έλεγε ο πατέρας της Ιστορίας, αλλά εσύ δεν είχες χρόνο από τις μηχανορραφίες να μελετήσεις το έργο του, πολλά θα μάθαινες από εκείνον και ίσως και να είχες κάτι διδαχθεί.

Γι’ αυτό εγώ επιμένω. Η δική σου Τίση δεν πρέπει να είναι ο θάνατος, η εκπλήρωση της αράς των γιαγιάδων και του λαού της Ουκρανίας.

Πρέπει να ζήσεις, για να δεις τον λαό σου να πανηγυρίζει αγκαλιά με τον ουκρανικό λαό την ημέρα της πτώσης σου. Τους ισχυρούς, χάρη στην εύνοιά σου, «φίλους» σου να σου γυρνούν τις πλάτες, τα παιδιά σου να ντρέπονται για σένα, τον νέο ηγέτη της χώρας σου να συνάπτει ειρήνη, να αποσύρει τον στρατό της ντροπής και να οικοδομεί μία νέα Ρωσία, μεγάλη και δημοκρατική, αξιοσέβαστο μέλος των Ενωμένων Εθνών, προστάτιδα δύναμη κάθε αδικημένου και εγγυήτρια μαζί με την Αμερική της Παγκόσμιας Ειρήνης και ευημερίας όλων των λαών της γης.

Αυτό της αξίζει και όχι τα δικά σου αιματοβαμμένα οράματα.

Αυτό αξίζει σε όλους μας…