ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΗΛΟΣ
ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Γεια σας και πάλι! Σας είχαμε αφήσει στην πορεία από την Μυανμάρ προς το Tachilek, της Ταϊλάνδης. Δυστυχώς, ο δρόμος για το Tachilek ήταν κλειστός και μόνο με ειδική άδεια θα ήταν εφικτό να περάσουμε. Επειδή αυτό θα μας καθυστερούσε αρκετά, αποφασίσαμε να πάρουμε τρένο για τα σύνορα Mae Sot.
Από εκεί, συνεχίσαμε στην Chiang Mai, την μεγαλύτερη πόλη στο Βορρά της Ταϊλάνδης, που μπορεί να σου προσφέρει τα πάντα͘ χαλαρές βόλτες στις βραδινές αγορές, άφθονο φαγητό και διαφόρων ειδών εξορμήσεις στα περίχωρά της. Από εκεί, πήραμε λεωφορείο, πάλι για να κερδίσουμε χρόνο, για την Chiang Rai, την βορειότερη πόλη της Ταϊλάνδης, πιο ήσυχη και ήρεμη από την προηγούμενη.
Από την Chiang Rai ακολουθήσαμε μια πολύ βατή διαδρομή μέχρι τα σύνορα για το Λάος, τα οποία περάσαμε με ευκολία, και την επόμενη μέρα επιβιβαστήκαμε στο slow boat από το Huay Xai για να φτάσουμε στην Luang Prabang, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του Λάος. Το slow boat, που κάνει δύο μέρες να ολοκληρώσει αυτή τη διαδρομή, είναι ένα μακρόστενο, παραδοσιακό, αργό καραβάκι και είναι το πιο διαδεδομένο μέσο για να κάνει κάποιος τη συγκεκριμένη διαδρομή.
Διασχίζοντας τον ποταμό Mekong, το σκηνικό ήταν μαγευτικό. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη. Μια απαλή ομίχλη σκέπαζε τις κορυφές των καταπράσινων βουνών και κατέληγε μέσα στο ποτάμι, δίνοντας μια παραμυθένια αίσθηση στο τοπίο. Ορδές τουριστών επέβαιναν στο πλοίο, αλλά αυτό δεν σε εμπόδιζε να απολαύσεις τη διαδρομή. Το πρώτο βράδυ, το καραβάκι σταμάτησε για διανυκτέρευση στην πόλη Pakbeng. Πρόκειται για έναν μικρό οικισμό που, κατά κύριο λόγο, υπάρχει για να εξυπηρετεί τους τουρίστες που περνούν τη νύχτα τους εκεί, περιμένοντας να ξημερώσει για να συνεχίσουν τη βαρκάδα. Πάντως, αν υπάρχει όρεξη για περιπέτεια και εξερεύνηση, το συγκεκριμένο σημείο ενδείκνυται, καθώς τριγύρω υπάρχουν περιοχές με παραδοσιακά χωριουδάκια, αποκομμένα από τον μαζικό τουρισμό. Εμείς, συνεχίσαμε την πορεία μας κι έτσι, το επόμενο πρωί βρεθήκαμε να προσπερνάμε βαρκάρηδες, ψαράδες αλλά και ελέφαντες στις όχθες του ποταμού. Κάπως έτσι ξεκινά η περιπλάνησή μας σε αυτήν την μοναδικής ομορφιάς χώρα.
Φτάνοντας στην Luang Prabang, πρώην πρωτεύουσα της χώρας, το αρχιτεκτονικό της στυλ είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που θα σε συνεπάρουν. Καθώς το Λάος βρισκόταν υπό την κατοχή των Γάλλων κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα, τα σημάδια εκείνης της περιόδου είναι εμφανή και δίνουν μια ξεχωριστή νότα στην παρατήρηση της πόλης: γαλλικά μπιστρό, φούρνοι και εστιατόρια ξεπετάγονται από παντού συνοδευόμενα από θεσπέσιες μυρωδιές…
Επίσης, η νυχτερινή αγορά της πόλης θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί μια από τις καλύτερες στην νοτιοανατολική Ασία. Η Luang Prabang, παρόλο που είναι ένας αρκετά διαδεδομένος τουριστικός προορισμός, σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη.
Συνεχίσαμε να ποδηλατούμε προς τον Νότο, με προορισμό αυτήν την φορά την Βιεντιάν, την πρωτεύουσα της χώρας. Η διαδρομή γύρω από το Vang Vieng, μια πόλη περίπου 150 με 160 χλμ. βόρεια της Βιεντιάν, προσφέρει συναρπαστικές εικόνες ομορφιάς του φυσικού τοπίου, αλλά η πόλη δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Φτάνοντας πια στην Βιεντιάν, είχαμε το χρόνο να ξεκουραστούμε αλλά και να ανασυνταχτούμε. Από εκεί, ακολουθούμε χωριστές πορείες. Ο Αλέξανδρος και η Κάλλι συνέχισαν για το Βιετνάμ κι εγώ αποφάσισα να μην χάσω την ευκαιρία να επισκεφτώ το Νότιο Λάος. Και πραγματικά, δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή!
Ορίζοντας πλέον ως νέα αφετηρία του ταξιδιού μου το Savannakhet, άρχισα να περιπλανιέμαι με το ποδήλατό μου. Ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς τα νότια, αλλά την τελευταία στιγμή αποφάσισα πως θέλω να κινηθώ στο εσωτερικό της χώρας, οπότε μπήκα ανατολικά, εξερευνώντας επαρχιακούς δρόμους, απομονωμένα χωριά, καταρράκτες και φυτείες καφέ.
Το Νότιο Λάος και οι άνθρωποί του κρύβουν μια μοναδική και ιδιαίτερη ομορφιά, την οποία μόνο αν αφεθείς, μπορείς να ανακαλύψεις. Σε αρώματα καφέ, σε μια μπύρα στο σπίτι ενός ντόπιου, σε καταπράσινες διαδρομές στη μέση του πουθενά, στο βλέμμα των μικρών παιδιών…