ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΛΕΤΑΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΛΕΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ/ΔΙΑΝΟΗΤΡΙΑ
Ποίηση είναι η τέχνη του λόγου με όλα της τα παρακλάδια, που δημιουργεί ο λαός όταν απευθύνεται στον εαυτό του, στον τόπο του, στα έθιμά του, στις ανησυχίες του, στις προσδοκίες του από τη ζωή.
Η ποίηση είναι συναισθηματική, ψυχική με ρυθμικές αποχρώσεις, πλήκτρα πάνω στη διάθεση του ανθρώπου, στα βιώματα της ζωής του˙ συνεπώς έχει μεγαλύτερη μουσικότητα από τον πεζό λόγο και τον σκηνικό διάλογο.
Το αρχαιότερο είδος λογοτεχνίας εμφανίστηκε πριν ακόμη ο άνθρωπος ανακαλύψει τη γραφή, μέσα από επιφωνηματικές επικλήσεις που εκφράζονταν με ύμνους στους θεούς, θρήνους και εκδηλώσεις χαράς και συνδυαζόταν με μουσική και χορό. Και να που ξαναγυρίζουμε σε αυτές τις πρακτικές του παντρέματος της ποίησης με τη μουσική, καθώς η μουσική δίνει την έκσταση της λέξης, του συναισθήματος.
Η ποίηση της Έλενας Χατζηγιάννη, ρομαντική με το συναίσθημα να διαπραγματεύεται με τη λογική, αλλά και συμβολική όπου το νόημα του στίχου διεγείρει συγκινησιακά τον αναγνώστη, διαγράφει μια ψυχική αποκάλυψη του βίου της αλλά και του τόπου και χρόνου που αυτός αποκαλύπτεται.
Με πολυποίκιλη θεματική, με μίξη ορισμένη, εξιχνιάζει το μυστήριο της ζωής μέσα από προσωπικές της εμπειρίες και βιώματα. Και ξεκινάει το σύρσιμο της ποίησής της από το ταξίδι: «Ένα ταξίδι είχε στο βλέμμα…» Τα μάτια της καθισμένα στο πρόσωπο ξεκινούν την περιήγηση σε ένα ταξίδι με χαρές, λύπες και ελπίδες.
Οι εικόνες της ξεκινούν με χρώματα μελαγχολίας που απελευθερώνουν τα πιο βαθιά κρυμμένα της συναισθήματα. «Πώς της ζωής η καταιγίδα γίνεται ήλιος που φέγγει μακριά…» Η πραγματικότητα φέρνει στο φως το ανήσυχο πνεύμα της. Μες στην αβέβαιη πορεία της, προτάσσει την ανάγκη της για δράση «Το πνεύμα ανήσυχο θα φύγει να πετάξει…»
Στη συνωμοσία της ζωής εκφράζει τη δική της αλήθεια, αυτήν που φέρνει στη μνήμη της κάθε φορά που το τοπίο στερείται νοήματος: « Ζωή πάντα σ’ αγαπώ… οι γεύσεις σου, οι μυρωδιές σου…» Στην απελπισία του θανάτου προσπαθεί να απορρίψει την αυτοκτονία των κοινωνικών δραμάτων, να προασπίσει το δικαίωμα για ζωή: «Στις ράγες του θανάτου το είναι σου. Γερασμένη ξαφνικά η νεαρή ζωή σου…»
Σε φανερή αντιπαράθεση με την ιδεολογική κίνηση αυτού εδώ του παράλογου κόσμου, αναρωτιέται τι κρύβεται πίσω από τις φλόγες. Εδώ το θέμα της την επιλέγει, δεν το επιλέγει αυτή a posteriori: « Άγνωστη είναι η ψυχή ετούτου εδώ του πλουμιστού του κόσμου…»
Προσπαθώντας να αντικαταστήσει το ρεύμα βίας που έχει εδραιωθεί απέναντι στην παιδική υπόσταση, καταγράφει την μαρτυρία της ιστορίας με τις δικές της απλές λέξεις: «Χωρίς αλυσίδες και λουριά, παιδιά μαγευτικά…» Και κατόπιν περνά, χωρίς σοβαροφάνειες, στο δικό της προσωπικό επίπεδο εμπειρίας, την μητρική αγάπη, σαν αντίβαρο στην κρύα, αδιάφορη, απούσα μοίρα για τα παιδιά που γεννιούνται: «Αυτό είναι για μένα ο δικός μου γιός -Μάγος ζωής…»
Η σχέση που προκύπτει ανάμεσα σε εκείνη και στον έρωτα, έρχεται να φροντίσει την ψυχή της, να την θερμάνει αλλά και να την εκμεταλλευτεί και να την αγκιστρώσει από αυτόν, έτσι ώστε να τη συμφιλιώσει με την εγκατάλειψη και την επανεκκίνηση της ανάγκης της για καθαρή ηδονή: «Η σάρκα μοιάζει από ψηλά εκεί απελευθερωτής των δεσμών στη γη…»
Κι η μοναξιά σαν φόρμα που έχει ξυπνήσει μέσα της, μετά από το παιχνίδι εγγύτητας με τον άνθρωπο, καταθέτει τον πόθο των λέξεων να επιτρέψουν τη φωτιά στις φλέβες της ζωής: «Αν έπαυε στη ζωή η μοναξιά…» Και η πατρίδα καταργεί τη μοναξιά, ξεσηκώνει με τη φύση της το εξορισμένο φροϊδικό «Εγώ» του ανθρώπου να γεννήσει ενέργεια μέσα από τα χρώματα, τη μουσική, το χορό, να ενώσει ξεχασμένους ανθρώπους: «Το γαλάζιο του ουρανού και το άπειρο της θάλασσας που γύρω μας χορεύει…»
Η Έλενα Χατζηγιάννη χρησιμοποιεί τις έννοιες Μητέρα – Παιδί – Έρωτας – Φιλία -Επανάσταση – Ιερά – Πατρίδα, στην προσπάθειά της να φανεί χρήσιμη στα κοινωνικά προβλήματα που την απασχολούν. Με πεποίθηση στη θρησκευτική και κοινωνική της πίστη, ελπίζει να αντικαταστήσει ετούτον εδώ τον κόσμο μ’ έναν καλύτερο.
Αυτή η ιδεολογική συνάρτηση γονιμοποιεί το ποιητικό της έργο και γεννάει την ικανοποίηση του συγγραφέα, όταν το μοιράζεται με τους γύρω του, όπως ακριβώς κάνει σήμερα…
Τίτλος: Η Απαρχή
Συγγραφέας: Έλενα Χατζηγιάννη
Εκδόσεις: Αγγελάκης