ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Νάρκισσος ζει σε μία αέναη φαντασίωση μεγαλειότητας, στον εσωτερικό του κόσμο. Στη συμπεριφορά του απαιτεί – ή διεκδικεί συνεχώς και αχόρταγα – την αναγνώριση, τον έπαινο, την εκτίμηση και, προπαντός, την «πρωτιά». Φυσικά μιας και πρόκειται για παθολογική δίψα «μεγαλείου», ό,τι και να πάρει ποτέ δεν θα του είναι αρκετό…
Ο άνθρωπος με αυτήν τη διαταραχή είναι στεγανά αποκλεισμένος από τον συναισθηματικό κόσμο των συνανθρώπων του. Όμως παρ’ όλο που κλείνει ερμητικά τα μάτια στις ανάγκες των άλλων, κρατά μεγεθυντικό φακό και προβάλλει δυσανάλογα τις δικές του επιθυμίες.
Πάντα στη σχέση μας με τέτοιους ανθρώπους, έχουμε την αίσθηση ότι ερχόμαστε δεύτεροι (αν υπάρχουμε κιόλας). Πολλές φορές μας αντιμετωπίζει σαν αόρατους, ή σαν ανθρώπους εγγενώς κατώτερους από αυτόν. Όσο και να υποφέρουμε κοντά του, είναι συναισθηματικά αμέτοχος στον πόνο μας ή προκλητικά αδιάφορος. Φυσικά, πάντα φταίνε οι άλλοι.
Στον ναρκισσισμό, η μεγαλομανία έρχεται να σκεπάσει συνήθως το αντίθετο αίσθημα, δηλαδή μία αχανή έκταση κατωτερότητας. Οι άνθρωποι που έχουν έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία πιθανόν κάποτε στην πρώιμη και πολλή κρίσιμη φάση της ζωής τους, έμειναν με τις βασικές τους φυσικές ή συναισθηματικές ανάγκες ανικανοποίητες, με αποτέλεσμα να παλεύουν πάντα να αντισταθμίσουν για εκείνα τα πρώιμα κενά, για εκείνες τις ανικανοποίητες ανάγκες τους.
Τα προγνωστικά βελτίωσης ή και θεραπείας για αυτά τα άτομα είναι κάπως δυσοίωνα. Πρώτον, δύσκολα αναζητούν θεραπεία μιας και για όλα τα προβλήματα ευθύνονται οι άλλοι -αυτοί είναι τέλειοι! Δεύτερον, ακόμη κι αν βρεθούν στην πολυθρόνα του θεραπευτή, δύσκολα συνεργάζονται γιατί έχουν την τάση να υποτιμούν τα πάντα και τους πάντες.
Οι διαταραχές προσωπικότητας είναι από τα προβλήματα που είναι αρκετά επίμονα, διότι ο άνθρωπος έχει την τάση να διατηρεί και να κάνει τα ίδια και τα ίδια. Το τίμημα βέβαια είναι ότι λαμβάνουμε… τα ίδια.