ΘΑΝΑΣΗΣ ΞΑΝΘΟΣ
Σάμος, 15 Οκτώβρη 2019
Σήμερα, ένα νέο κεφάλαιο ανοίγεται στη ζωή μου. Ένα κεφάλαιο διαφορετικό, αναγκαίο και γεμάτο εμπειρίες. Δεν ξέρω τι θα γραφεί σε αυτές τις σελίδες του κεφαλαίου. Στρατός ονομάζεται το κεφάλαιο αυτό. Ήρθε η στιγμή και για μένα να υπηρετήσω την πατρίδα. Να φορέσω τα χακί και να βρεθώ άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους. Οι πρώτες μέρες περίεργες και κουραστικές. Κάθε μέρα, μάθαινες και κάτι καινούργιο. Πράγματα που τα είχες ακούσει από παππού, πατέρα, θείους, φίλους, αλλά όταν κι εσύ ο ίδιος τα ζεις και μάλιστα διαφορετικά, αποκτούν άλλο νόημα. Οι μέρες περνούν σχετικά γρήγορα, γνωρίζεσαι με τα υπόλοιπα παιδιά, μιλάς, αναμοχλεύεις σκέψεις και όνειρα, ενώ δεν λείπουν και τα αστεία. Ειδικά τις ώρες ξεκούρασης στο ΚΨΜ και λίγο πριν τη βραδινή αναφορά λόχου. Κάθε μέρα στο στρατό ζεις και κάτι διαφορετικό. Θες δεν θες, έτσι οφείλεις να το δεις. Για το δικό σου καλό. Αυτό τουλάχιστον προσπάθησα να κάνω. Να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων, να ζήσω μια νέα εμπειρία ζωής.
Ένας καλός μου φίλος, ξέροντας πόσο μου αρέσει το θέατρο, μου είχε πει: «Δες το σαν μια νέα παράσταση»! Κι όντως, κάπως έτσι ήταν! Μία νέα παράσταση με όλους ηθοποιούς επί σκηνής. Ή ακόμη ένα ρεπορτάζ μου, με νόημα βαθύ κι αναλείωτο. Ή και κάτι άλλο.
Υπήρξαν στιγμές, που η ψυχολογία μου κλονιζόταν, μου έλειπαν οι δικοί μου άνθρωποι, η δουλειά μου, η βόλεψή μου, οι αγαπημένες μου συνήθειες. Κακά τα ψέματα, μπαίνοντας στο στρατό, πατάς ένα μικρό pause στην πολιτική σου ζωή. Εισβάλλεις σε έναν άλλο τρόπο ζωής, συνυπάρχεις με άλλους ανθρώπους, διαφορετικούς από εσένα.
Ο καιρός περνάει μέσα στο στρατό, γιατί τον κάνεις εσύ να περάσει. Εσύ και η παρέα που έχεις δημιουργήσει. Αυτό το λέω και θα το ξαναλέω. Οι άνθρωποι και οι παρέες που δημιουργείς κατά την διάρκεια της θητείας σου, παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία σου και στην πορεία της θητείας. Οι πλάκες, τα αστεία, οι προβληματισμοί, τα νεύρα. Καλώς ή κακώς, κάποιες καταστάσεις σε συνδέουν με κάποιους ανθρώπους που μέχρι χθες δεν τους ήξερες. Κι όμως, τώρα έχουν γίνει οι φίλοι σου και κάποιοι ίσως κάτι σαν οικογένειά σου! Περνάς όλες τις ώρες της ημέρας μαζί τους. Στο πρωινό, στην εκπαίδευση, στις ατελείωτες ώρες σκοπιάς. Εκεί μάλιστα, κάνεις και τις πιο φιλοσοφικές συζητήσεις. Και τι δεν έχει ακούσει αυτή η σκοπιά.
Και οι μέρες περνάνε. Ζεις μέσα στη διάρκεια της θητείας σου Χριστούγεννα, Απόκριες, Πάσχα… Όλες οι μέρες για σένα όμως μοιάζουν ίδιες και θες απλά να τελειώσουν!
Το κακό με το στρατό είναι ότι νιώθεις μη παραγωγικός. Κάνεις κάθε μέρα τα ίδια πράγματα μετά το πρώτο δίμηνο εκπαίδευσης . Νιώθεις πως δεν εξελίσσεσαι κάπου. Κι αυτό είναι μια πικρή αλήθεια. Αλλά, είπαμε, δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.
Θήβα, 15 Ιουνίου 2020
Η μεγάλη μέρα έφτασε. Οι μήνες πέρασαν και η πολιτική ταυτότητα με περιμένει. Πολίτης ξανά, μετά από 8 μήνες. 8 μήνες δύσκολους και συνάμα ωραίους. 8 μήνες γεμάτους σκοπιές, καθαριότητες, περιπόλους, ευθύνες, αλλά και δυνατές φιλίες, πλάκες, αστεία, στιγμές χαλάρωσης. Όταν περνάς την πύλη του στρατοπέδου με τα πολιτικά σου ρούχα πια, νιώθεις την αίσθηση της ελευθερίας. 8 μήνες επιμονής και υπομονής. Κάνεις έναν μικρό απολογισμό και σκέφτεσαι όλα όσα πέρασες και πώς τα πέρασες. Αν μπορώ να πω ότι κάτι έμαθα μέσα στο στρατό, αυτό είναι η εσωτερική μου πειθαρχία. Η δύναμη που έκρυβα μέσα μου και δεν ηξερα πως υπάρχει. Η συνειδητοποίηση ότι οι μικρές χαρές της ζωής, είναι αυτές που την κάνουν σπουδαία. Και το κυριότερο απ’ όλα είναι ότι στο στρατό κατανοείς ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Από μια απλή βόλτα με φίλους, μέχρι ένα ζεστό πιάτο φαγητό στο σπίτι σου.
Αυτή η εμπειρία λοιπόν έλαβε τέλος για μένα. Αυτό το κεφάλαιο που ξεκίνησε να γράφεται στη Σάμο τον Οκτώβρη κι ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες στη Θήβα, μου αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση. Νιώθω τυχερός που το έζησα και βγαίνω μέσα από αυτήν, έχοντας στο μυαλό μου τι σημαίνει να αντέχεις.
Αφιερώνω αυτό το κείμενο στα φιλαράκια μου από το στρατό, στην οικογένεια μου και στους φίλους μου. Που ήταν δίπλα μου όλους αυτούς τους μήνες για να με στηρίξουν!
Και εις άλλα σπουδαία…