ΤΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟ: ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ

Χαίρετε, κυρίες και κύριοι! Είμαι ο Ζώης Ρουσφέτις, ο αδιόριστος δάσκαλος που μοιράζεται μαζί σας φιλοσοφικά ερωτήματα.

Αυτόν τον καιρό παρακολουθώ τηλεοπτικές σειρές. Κάθε χρόνο ορισμένοι χαρακτήρες καταπολεμούν προβλήματα και καταπιάνονται με όσα έρχονται στο διάβα τους. Ο επόμενος κύκλος τούς βρίσκει κάπου αλλού, μ’ άλλον αέρα, με διαφορετικές σκέψεις, πιο δυνατούς ή πιο αδύναμους. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, μήπως αυτά ισχύουν και στην πραγματική ζωή…

Τέλος σεζόν; Τέλος εποχής; Τέλος; Όπως και να το πείτε, το ίδιο είναι. Έρχονται κάποια στιγμή στη ζωή μας ανεξέλεγκτες τάσεις φυγής. Δεν εννοώ απαραίτητα του να ταξιδεύεις και να φεύγεις μακριά. Αναφέρομαι σ’ εκείνη τη νύχτα που αποφάσισες να αλλάξεις μέσα σου και να προχωρήσεις παραπέρα.

Κάθε χρονιά είναι μια σεζόν. Γνωρίζουμε ανθρώπους, διατηρούμε τις ήδη υπάρχουσες σχέσεις, ζούμε, βαριόμαστε, ανατρέπονται πολλά στις ζωές μας˙ και ενώ φαίνεται να δεχόμαστε όσα έρχονται με λίγη γκρίνια, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το ταίρι της επιλογής μας, στην πραγματικότητα όλη αυτή η αλλαγή συσσωρεύεται μέσα μας .

Η μηχανή αρχίζει να λασκάρει και χρειάζεται επειγόντως αναβάθμιση. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να σταματήσει κάτι. Αναμφίβολα όμως θα δίναμε αυτήν τη συμβουλή σε κάποιον, διότι οι ζωές των άλλων είναι πιο εύκολες. Δεν επηρεάζουν, βλέπετε, τη δική μας. Το ίδιο όμως μπορούν να κάνουν και αυτοί μαζί μας.

Όση δύναμη και να έχει κάποιος, έρχεται η μέρα που ραγίζει το γυαλί. Βγαίνεις να πιεις μια μπίρα και δεν έχεις όρεξη να φλερτάρεις και να ψάχνεις όλο το βράδυ να βρεις το «πρόσωπο» στο facebook, να γίνετε φίλοι, να πατάτε «τέλειο» ο ένας στον άλλο και να φτιάξετε μια «αξιοζήλευτη σχέση». Ακούς τραγούδια και πέφτεις σε κατάθλιψη. (Βέβαια, κάποια τραγούδια έχουν αυτό το αποτέλεσμα αν τα ακούσεις, ανεξαρτήτως ψυχολογίας)

Γυρίζεις σπίτι και δεν ξέρεις τι σου φταίει και τι είναι αυτό που θες να κάνεις. Ψάχνεις ένα τηλεκοντρόλ για να πατήσεις «παύση» στη ζωή σου και να παρακολουθείς τις ζωές των ξένων ανθρώπων, με την ελπίδα να βρεις την χαμένη σου ελπίδα. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, θα την χάσεις οριστικά.

Καιρός να χαρούμε το ηλιοβασίλεμα (νοητικά, γιατί ο Αρνιακός κάτι είπε για βροχές)

Η υπομονή έχει κάνει Μαραθώνιο, έφτασε στο τέρμα και εσύ είσαι στην αφετηρία επαναλαμβάνοντας τη φράση «Δεν μπορώ άλλο». Κι όμως, μπορείς! Όρθιος δεν είσαι; Τρέξε! Βρες τον εαυτό σου, βάλε νέους ανθρώπους στη θέση όσων περαστικών σε πλήγωσαν. Ονειρέψου νέους στόχους που περιμένουν να επιτευχθούν. Μην κοιτάς πίσω. Δεν χρειάζεται να γυρίσεις. Φύγε και άφησε πίσω σου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια.

Όσο περνάει ο καιρός αλλάζουμε μέσα από τα βιώματά μας. Ίσως πιο ανθεκτικοί, ίσως πιο ευαίσθητοι, ίσως πιο παχουλοί, αλλά πάντως καλοί γνώστες της ζωής. Διότι μπορεί οι συμφορές να βρίσκουν συχνά την κρυψώνα μας και να ρημάζουν αυτά που φιλάμε, μένοντας όμως κρυμμένοι κάπου, χάνουμε και εκείνες τις μικρές αλλά πολύτιμες δόσεις ευτυχίας που δίνουν ενέργεια για να προχωρήσουμε προς τα μπρος. Ας μην ξεχνάμε ότι αν παραμένουμε στην ίδια σελίδα του βιβλίου από φόβο για το τι θα ακολουθήσει, έτσι χάνουμε το ενδιαφέρον του εαυτού μας. Με αυτόν όμως θα ζούμε μια ζωή.

Το ξέρω πως είναι παράξενος ο τύπος, είναι ο μόνος όμως που βρίσκεται όλο το εικοσιτετράωρο δίπλα μας και αφουγκράζεται τον πόνο, τα ξεσπάσματα, τις ακαθόριστες σκέψεις και τις ώριμες ανωριμότητες μας. Ας τον αγαπήσουμε λοιπόν.

Καιρός να χαρούμε το ηλιοβασίλεμα (νοητικά, γιατί ο Αρνιακός κάτι είπε για βροχές) και την ανατολή που φέρνει νέες παρτίδες στο παιχνίδι της ζωής. Μην κλέψετε όμως! Θα το καταλάβει και θα σας το γυρίσει μπούμεραγκ. Ήμουν ο Ζώης Ρουσφέτις και μοιράστηκα τις τάσεις φυγής μου μαζί σας.

Να σας ενημερώσω, για όσους δεν το γνωρίζουν, ότι είμαι διπολικός χαρακτήρας και μπορεί πολλές φορές να συμφωνώ με όσα λέω ή και να διαφωνώ. Τώρα που το σκέφτομαι λοιπόν… πού να τρέχουμε; Είναι ακριβά και τα διόδια. Θέλει βενζίνη τ’ αμάξι. Απ’ την άλλη, φυσικά, αν πάρεις το τρένο μπορεί να βρομάει ο διπλανός σου και να τον ψεκάζεις με αποσμητικά. Το πλοίο μπορεί να βουλιάξει και με το ΚΤΕΛ, το περπάτημα μετά το ταξίδι θα θυμίζει εκείνο ενός κουτσού συνταξιούχου.

Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Μείνετε σπίτι! Έρχεται και χειμώνας, οπότε φάτε κιόλας! Όχι! Μην φάτε! Καλά, φάτε…