ΣΤΕΛΙΟΣ Δ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ Δ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ / ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Σημείωση: Εφιστώ την προσοχή όλων στην επικινδυνότητα πειραματισμών σε όσα αναφέρω. Τα παραπάνω καθώς και τα άρθρα που θα ακολουθήσουν, παρουσιάζονται μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς.
Α. ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ – ΑΣΤΡΙΚΟ ΠΕΔΙΟ – ΘΑΝΑΤΟΣ – ΑΣΗΜΕΝΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ
Το παρόν θέμα είναι αλληλένδετο με το προηγούμενο θέμα της Μετενσάρκωσης, κάπως στρυφνό στην αντίληψη, αλλά πολύ εποικοδομητικό.
Δυστυχώς οι επιστήμονες, φοβούμενοι μήπως γελοιοποιηθούν ή παρασυρθούν σε θέματα έξω από τα γνωστά, δεν έχουν το κουράγιο να κοιτάξουν με τη σκέψη της πραγματικής έρευνας. Επιμένουν ότι οι άνθρωποι του κόσμου αυτού ζουν μέσα σ’ έναν τρισδιάστατο κόσμο, κι αυτό επιστημονικά είναι αλήθεια ότι είμαστε περιορισμένοι σε έναν κόσμο τριών διαστάσεων. Πέρα όμως απ’ αυτό, υπάρχουν – είτε το θέλουμε είτε όχι – κι άλλες διαστάσεις. Στον τρισδιάστατο κόσμο μας όμως ζει και υπάρχει μόνο το υλικό-φυσικό μας σώμα.
Για έναν άνθρωπο που δεν έχει μελετήσει τις θρησκείες και τη μεταφυσική τους άποψη, αν του μιλήσουμε για μια τέταρτη διάσταση όπου ζει και υπάρχει η ψυχή-συνείδηση-πνεύμα του, θα γελάσει˙ κι αυτό επειδή είναι κάτι που δεν διαπιστώνεται εύκολα. Η τέταρτη διάσταση όμως υπάρχει, όπως υπάρχει και η πέμπτη, και η έκτη και η έβδομη, η όγδοη και η ένατη. Εδώ, στη γη που ζούμε, γνωρίζουμε μόνο τις τρεις διαστάσεις. Βλέπουμε ένα αντικείμενο, το νιώθουμε και η παρουσία του είναι σταθερή και πραγματική στα μάτια μας.
Η επιστήμη μάς λέει ότι ο άνθρωπος αποτελείται από 9/10 υποσυνείδητο και μόνο 1/10 συνειδητό, γι’ αυτό και η επιστήμη της Ψυχολογίας ασχολείται με διάφορες μορφές και ιδιοσυγκρασίες του ανθρώπινου υποσυνειδήτου. Έτσι το Υπερεγώ προικισμένο με όλων των ειδών τις ικανότητες, πάλλεται σύμφωνα με τη δύναμη του παλλόμενου κόσμου. Τελικά μπορεί να συγκριθεί, για να γίνει αντιληπτό αυτό που λέω, αν συγκρίνουμε το ανθρώπινο είδος με μια δεκακύλινδρη της οποίας λειτουργεί μόνο ο ένας κύλινδρος, ενώ οι υπόλοιποι εννιά είναι υποσυνείδητοι.
Είναι σίγουρο λοιπόν ότι το Υπερεγώ του ανθρώπου δεν σπαταλά καθόλου ενέργεια κι ενώ μπορεί να επιτελέσει πλήθος εργασιών-ενεργειών, αδρανεί και παραμένει στην μία ή και καθόλου. Είναι περίεργο που οι άνθρωποι γνωρίζουν και συνειδητοποιούν ότι η καρδιά αντλεί 10.000 τόνους αίμα την ώρα ή ότι υπάρχουν 60.000 μίλια τριχοειδή αγγεία στο σώμα τους, και δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν και δυσπιστούν στο ότι υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις και παράλληλοι κόσμοι…
Τελικά, όλη η ζωή και η ύπαρξη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά κίνηση, ροή, ανατολή, δύση, αύξηση και ελάττωση. Ακόμα και το κοίταγμα του ματιού είναι μια κίνηση, επειδή οι κώνοι του ματιού αντιδρούν στους παλμούς του αντικειμένου, που κοιτάμε. Στο Σύμπαν όλα κινούνται. Οι πλανήτες και οι μετεωρίτες στριφογυρίζουν ασταμάτητα. Τίποτα δεν είναι σταθερό. Ακόμα και στο θάνατο υπάρχει η κίνηση.
Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει τίποτα για τον κόσμο της αντιύλης, όπως δεν γνωρίζουν και την ύπαρξη των θετικών και αρνητικών πόλων, γι’ αυτό και είναι μάλλον αδύνατον να αντιληφθούν την ύπαρξη κι άλλων πόλων. Αυτός ο κόσμος είναι της ύλης, όμως υπάρχει και το αντίθετο που είναι ο κόσμος της αντιύλης. Ακριβώς όπως υπάρχει Θεός αλλά υπάρχει και Αντιθεός˙ κι ας μην παρεξηγηθώ, γιατί είναι σίγουρο πως αν δεν υπήρχε Αντιθεός, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σύγκριση για την καλοσύνη του Θεού -κι αντίθετα αν δεν έχουμε την καλοσύνη του Θεού, δεν θα υπήρχε σύγκριση μα την κακότητα του Αντιθεού.
Εμείς, λοιπόν, δημιουργήματα του Θεού που βρισκόμαστε εδώ στη γη, στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στον αρνητικό κόσμο ή πόλο και προς το παρόν βρισκόμαστε κάτω από τον έλεγχο του αρνητικού. Του Αντιθεού, αυτού που αποκαλούμε Διάβολο, Σατανά, Δύναμη του κακού, ή ότι άλλο. Σύντομα, όμως, ο κύκλος της ύπαρξής μας θα αλλάξει και θα βρεθούμε κάτω από τον έλεγχο του Θεού, κάτω από την καλή, την αγαθή επιρροή όπου δεν θα υπάρχουν κακία, πόλεμοι, μίσος και καταστροφή. Ας αντιληφθούμε λοιπόν ότι είμαστε φτιαγμένοι από ένα εναλλασσόμενο κύκλωμα που συνεχώς μετατρέπεται από θετικό σε αρνητικό κι από αρνητικό σε θετικό και το ίδιο συμβαίνει και με το αντίγραφό μας, σε μιαν άλλη διάσταση. Όλη η ζωή είναι μια συνεχής ροή, κίνηση, παλμός και αλλαγή…
Όλη η ύπαρξη ρέει και αλλάζει. Δεν υπάρχουμε μόνο εμείς. Υπάρχουν και άλλοι. Υπάρχουν κι άλλου κόσμοι, που εμείς στο υλικό πεδίο δεν αναγνωρίζουμε. Σε ένα άλλο πεδίο υπάρχει ένας άλλο κόσμος. Ένας κόσμος όπως κι εμείς. Υπάρχουν οι Αντιάνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι με διαφορετικό αιθερικό απ’ αυτό των ανθρώπων της γης. Οπότε έτσι κι αλλιώς, αν το δεχθούμε αυτό, οφείλουμε να συνθηκολογήσουμε με τη συνείδησή μας για την άλλη διάσταση: Αυτήν την Τέταρτη Διάσταση, αφού σίγουρα όταν εγκαταλείψουμε το σαρκίο μας μετά τον θάνατο, η ψυχή-συνείδηση, το πνεύμα μας θα βρεθεί εκεί. Θα βρεθούμε αυτόματα στην Τέταρτη Διάσταση που στη Μεταφυσική θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «Αστρικό Πεδίο».
Ας μην κλαίμε και στεναχωριόμαστε όταν πεθαίνει κάποιος δικός μας. Απλά εγκατέλειψε τη γη και ταξιδεύει σε μιαν άλλη μορφή ζωής και βρίσκεται εκεί που εμείς θα το χαρακτηρίζαμε με τον δικό μας υλικό χρόνο μέτρησης ως «χιλιάδες έτη φωτός». Είναι όμως τόσο κοντά μας, που δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Δυστυχώς οι επιστήμονες συνεχίζουν πεισματικά να υποστηρίζουν πως δύο στερεά σώματα δεν είναι δυνατόν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο ταυτόχρονα. Κι όμως αυτό είναι ανακριβές γιατί στην επιστήμη της μεταφυσικής, δύο σώματα μπορούν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο ταυτόχρονα την ίδια στιγμή, με μια παράξενη για την επιστήμη μέθοδο, την αλληλοδιείσδυση.
Στο κόσμο μας, στον υλικό κόσμο δηλαδή, πιστεύουμε ότι υπάρχουμε ως τρισδιάστατοι. Έχουμε λοιπόν μήκος, πλάτος και πάχος. Κι όμως ξεχνάμε και μιαν άλλη διάσταση που την γνωρίζουμε, τη μετράμε αλλά κάνουμε ότι την αγνοούμε. Αυτή η διάσταση είναι, λοιπόν, ο Χρόνος. Μέσα στον χρόνο που δεν βλέπουμε σαν μια άλλη άγνωστη διάσταση ζουν και υπάρχουν τα αιθερικά. Τα αιθερικά, ή φαντάσματα που λένε, είναι πνεύματα. Και είναι πνεύματα που δεν πρέπει να τα φοβόμαστε, αφού δεν είναι κακά. Είναι απλά τα σχήματα των ανθρωπίνων σκέψεων που εμφανίστηκαν και υλοποιούνται σε μια άλλη μορφή, από την σταθερή επανάληψη.
Β. ΘΑΝΑΤΟΣ
Στο κεφάλαιο αυτό προσπαθώ όσο πιο απλά να εξηγήσω το μυστήριο του θανάτου και την αθανασία της ψυχής που μεταβαίνει σε ένα άλλο πεδίο, μια άλλη διάσταση, αναμένοντας να επανενσαρκωθεί στο υλικό γήινο πεδίο.
Οι ιερείς, ιδιαίτερα της Δυτικής εκκλησίας, για λόγους θρησκευτικούς ή ακόμα και προσωπικούς, αποκρύπτουν αλήθειες και δεν λένε πολλά για το θέμα του θανάτου. Κι όμως ο θάνατος είναι από τα σοβαρότερα μυστήρια στην ανθρώπινη ζωή όπως και η γέννηση. Ο θάνατος ως ένα μυστήριο έρχεται, όμως, σαν μια εντελώς φυσική συνέπεια. Θα πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε πως ένα βρέφος που γεννιέται, είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει πριν κι έχει πεθάνει. Είναι ένα έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας που ετοιμάζεται απρόθυμα να βγει ξανά στον κρύο και σκληρό αυτό κόσμο…
Οι πόνοι της γέννας είναι πόνοι θανάτου για τα παλιά αλλά και για τα νέα γεγονότα που θα συμβούν. Το έμβρυο λοιπόν αυτό που μέλλει να έρθει στη ζωή, είναι σίγουρο ότι μας έρχεται από την τέταρτη διάσταση όπου ζούσε ως πνεύμα, ως ψυχή, ως πλάσμα αιθερικό. Τις περισσότερες φορές ο θάνατος είναι μία πορεία χωρίς πόνους. Στην πραγματικότητα, καθώς ο θάνατος πλησιάζει, η φύση – με τη μορφή διαφόρων μεταβολών – τροποποιείται και κατασκευάζει ένα συστατικό αναισθητικού που αρπάζει τους πόνους καθώς χάνονται τα αντανακλαστικά του σώματος.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, τους σπασμούς αυτούς τους θεωρούν σαν πόνους θανάτου κι αυτό επειδή μάθαμε να ταυτίζουμε τον πόνο με τον θάνατο, ή μάλλον τον θάνατο με τον πόνο. Ο πόνος λοιπόν δεν έχει αιτία τον θάνατο, αλλά σίγουρα την όποια υφιστάμενη αρρώστια. Ο ίδιος ο θάνατος, ως πραγματική κατάσταση ταξιδιού από το φυσικό-υλικό πεδίο στην Τέταρτη Διάσταση, στον αστρικό κόσμο, είναι μια πορεία δίχως κανένα πόνο. Πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τη μεταφυσική κι έχοντας την εσωτερική γνώση, γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει να εγκαταλείπουν το σώμα τους μέσω του φυσικού θανάτου και ύστερα να επιστρέφουν -και πιθανόν να θυμούνται τα πάντα…
Όμως σ’ αυτή τη πορεία του θανάτου, υπάρχει το σώμα που εξασθενεί σταδιακά και μαζί του εξασθενούν και όλες οι άλλες λειτουργίες. Έτσι αυτό σημαίνει πως με όλες τις λειτουργίες εξαφανίζεται και το όποιο συναίσθημα του πόνου. Το φυσικό σώμα σβήνει, αφού φτάνει στο τέλος της αντοχής του. Η καρδιά σταματά και μαζί ταυτόχρονα και η λειτουργία της αναπνοής. Ένα άτομο θεωρείται από τους επιστήμονες κλινικά νεκρό, εφ’ όσον η ανάσα του παύει να βγάζει ατμό πάνω σε ένα καθρέφτη. Θεωρείται και νομικά πλέον νεκρό, όταν από την καρδιά δεν υπάρχει πλέον και ο σφυγμός.
Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν αμέσως έστω κι αν συμβούν τα ανωτέρω, αφού ο εγκέφαλος δεν έχει πεθάνει. Επιστημονικά ο εγκέφαλος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς οξυγόνο. Κι όμως ο εγκέφαλος εξακολουθεί να ζει, έστω και για μερικά λεπτά. Έτσι, ενώ όλα τα όργανα έχουν πεθάνει, το μόνο που απομένει ζωντανό κι αθάνατο είναι η ψυχή ή, ας το αποκαλέσουμε, το Υπερεγώ.
Ο θάνατος μέσα από την εσωτερική άποψη θεωρείται ένα μεγάλο διάλειμμα στη ζωή της δράσης του φυσικού πεδίου και θα πρέπει να γίνει αποδεκτός ως ένα φυσικό συμβάν του κύκλου της ζωής. Εδώ με πολύ λίγα λόγια θέλω να ενημερώσω ότι υπάρχει μία ζωτική διαβάθμιση στις εσωτερικές όψεις του ανθρώπου, η οποία θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη κάθε σοβαρού ανθρώπου που θέλει να ασχοληθεί και να μελετήσει τον εσωτερικό του εαυτό.
Το φυσικό μας σώμα ελέγχεται από το αστρικό μας σώμα και το αστρικό, από το νοητικό που ελέγχεται μέσω της ψυχής από την πνευματική μας όψη. Αμέσως μόλις τελειώνει αυτή η ζωή, θα πρέπει να ξέρουμε ότι αρχίζει η επόμενη. Όσοι ασχολούνται με τη Μεταφυσική, γνωρίζουν ακόμα ότι με τον θάνατό μας την ίδια στιγμή δίπλα από τον νεκρό υπάρχει η παρουσία των τεσσάρων όντων, ή καλύτερα των τεσσάρων μεγάλων και ισχυρών Αρχαγγέλων των Στοιχείων. Είναι αυτοί που κυβερνούν τα στοιχειακά βασίλεια ως οι Επικυρίαρχοι, στο όνομα του Θεού. Είναι οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ και Ουριήλ. Είναι αυτοί που αντιστοιχούν και στους τέσσερις ευαγγελιστές της Χριστιανικής μας παράδοσης. Η αποσύνθεση του σώματος κατά την ταφή μέσα στο χώμα, θα αποτελέσει το ένα σκέλος του φυσικού θανάτου.
Όμως υπάρχει και το άλλο σκέλος που αφορά σε ένα σώμα εξίσου φυσικό και θνητό που είναι το διπλό αιθερικό. Είναι το σώμα του ηλεκτρισμού, που είναι πραγματικά πολύ καλά οργανωμένο σύστημα ηλεκτρομαγνητικών τάσεων. Το σύστημα αυτό λειτουργεί σαν δίχτυ που συγκρατεί κάθε κύτταρο και κάθε ίνα του φυσικού φορέα και μεταδίδει σε κάθε μόριο του σώματός μας τη ζωτική δύναμη που εμποδίζει την αποσύνθεση, διατηρώντας ενωμένα τα συστατικά της οργανικής ύλης. Η απόσυρση αυτού του διπλού αιθερικού είναι που σφραγίζει εντελώς τη διαδικασία του θανάτου τη στιγμή που η ανάσα σβήνει…
Η ψυχή ενσωματωμένη με το αιθερικό, παραμένει πια σε ασυνείδητη κατάσταση που διαρκεί από λίγες ώρες μέχρι και τρεις μέρες. Ίσως γ’ αυτό από παλιά άφηναν τον νεκρό για τρεις ημέρες άταφο, ή γι’ αυτό μιλάμε στη θρησκεία μας για το τριήμερο˙ όμως αυτά δεν έχουν και μεγάλη σημασία αφού ο νεκρός δεν αντιλαμβάνεται πλέον τίποτα από τη φυσική-υλική του ζωή. Έτσι, λοιπόν, η ψυχή περνάει μέσα από την κατάσταση συνείδησης, στο αστρικό πεδίο. Εκεί, σ’ αυτό το πεδίο, η ψυχή ονειρεύεται. Οι μνήμες της γήινης ζωής είναι ακόμη ζωντανές, αν και κάπως αχνές, όπως οι μνήμες των παιδικών μας χρόνων…
Βέβαια, αυτά τα όνειρα είναι εντελώς διαφορετικά από τα όνειρα που βλέπουμε στον ύπνο μας ζωντανοί. Για την ψυχή, είναι όνειρα επιθυμίας των εκπληρωμένων ή των απωθημένων επιθυμιών της ζωής. Ώστε ενώ ο εγκέφαλος και όλος ο οργανισμός είναι νεκρός και δεν εδρεύει σ’ αυτόν καμιά μορφή συνείδησης, η ψυχή έχει συνείδηση της παρούσας κατάστασης ύπαρξης, ενώ ταυτόχρονα έχει αφυπνιστεί και σε υψηλότερο πεδίο. Όσο χρόνο εκτυλίσσεται αυτό το φαντασμαγορικό όνειρο, ο ανώτερος εαυτός κρατάει τον καθρέφτη αναγκάζοντας την ψυχή να κοιτάζει μέσα την εικόνα της.
Δεν είναι λοιπόν να φοβόμαστε τον θάνατο. Είναι μια νέα ζωή ευτυχίας στην αντίπερα όχθη. Ας μην μας προβληματίζει πια το τι γίνεται παραπέρα, κι αν υπάρχει κόλαση και παράδεισος. Όλα αυτά είναι φοβίες που δόθηκαν επίτηδες από όσους ήθελαν και θέλουν να εκμεταλλεύονται μέσα από τον φόβο τη ζωή μας. Ο θάνατος είναι ένας βαθύς ύπνος που σταδιακά θα φέρει την ψυχή ξανά να ενσαρκωθεί και να ζήσει ξανά στο φυσικό-υλικό πεδίο, αφού η ψυχή είναι αθάνατη.
Γ. Ο ΑΣΗΜΕΝΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ
Τη στιγμή του θανάτου, αν βρίσκεται κάποιος διορατικός άνθρωπος που κατέχει καλώς τη μεταφυσική και την εσωτερική γνώση, κι ενώ το σώμα κείται νεκρό στο κρεβάτι, θα διακρίνει ένα συννεφάκι σαν μικρή ομίχλη, να αιωρείται επάνω από το νεκρό σώμα.
Σταδιακά το συννεφάκι αυτό μεγαλώνει, γίνεται πιο πυκνό και τα μόριά του είναι λιγότερο διασπαρμένα. Στη συνέχεια, μια σκοτεινή σκιά ντύνει το άψυχο σώμα, ώσπου να το καταλάβει ολόκληρο. Αυτή η διαδικασία και το συννεφάκι είναι αυτό που αποκαλούμε Ασημένιο Δεσμό ή Ασημένια Χορδή. Η χορδή αυτή είναι αυτό που κρατά ενωμένο το φυσικό σώμα με το αστρικό σώμα και το συννεφάκι που στάθηκε λίγο ψηλότερα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αστρικό σώμα που ζει στην άλλη διάσταση και εγκαταλείπει το άψυχο πια σώμα.
Ύστερα ο Ασημένιος Δεσμός αδυνατίζει σταδιακά μέχρι να αποκοπεί εντελώς κι έτσι το αστρικό σώμα φεύγει μακριά και πορεύεται στο ταξίδι του προς την άλλη διάσταση, σε μια άλλη μορφή ζωής, σε ένα άλλο επίπεδο, το επίπεδο της αναγέννησης. Όταν το αστρικό σώμα έχει φύγει, πιστέψτε με, του είναι εντελώς αδιάφορο τι θα συμβεί στο νεκρό του σαρκίο, αν θα ταφεί ή αν θα καεί ή αν θα ακολουθηθεί οποιαδήποτε άλλη διαδικασία…
Μέχρι να αποκοπεί ο ασημένιος Δεσμός, η αστρική μορφή που πλανιέται είναι σε θέση να συλλάβει τις σκέψεις ανθρώπων που βρίσκονται γύρω από το άψυχο σώμα, γι’ αυτό καλό είναι το σώμα να παραμένει άταφο τρεις ημέρες όπου να υπάρχουν κάποιοι ίσως συγγενείς γύρω από τον νεκρό που να συνομιλούν με καλά λόγια ή να κάνουν καλές και αγαθές σκέψεις. Λέγεται πως αν ο νεκρός καεί ή ταφεί σε λιγότερο από τρεις ημέρες, προξενείται στο αστρικό του έντονος πόνος, που δεν είναι βέβαια τίποτε άλλο από ψυχικός πόνος και πιθανόν πόνος ψύχους.
Το πνεύμα, ή η αστρική μορφή, έχει φύγει από το σώμα πηγαίνοντας να ενωθεί με άλλα όμοιά του. Υπάρχει η περίπτωση κάποιοι διορατικοί ή άλλοι άνθρωποι να αντικρίσουν ξαφνικά ένα φάντασμα, σαν μια μάζα διαφανή, κι αυτό συμβαίνει επειδή αυτό το φάντασμα τυγχάνει να έχει περισσότερες δονήσεις απ’ όσες ένα σαρκικό ον μεταξύ τους, γι’ αυτό και τα φαντάσματα θεωρούνται στερεά όπως κι εμείς στη δική μας μορφή ζωής. Η αλήθεια είναι πως αν κάποιος άνθρωπος βρεθεί στην Τέταρτη Διάσταση, είναι πιθανόν ότι θα μας βλέπει εμάς στον κόσμο της τρίτης διάστασης ως… φαντάσματα!
Το πνεύμα που εγκατέλειψε το σώμα του, θεωρείται ανεπτυγμένο αν στη γη είχε ενημερωθεί για την μετά θάνατον ύπαρξη και είναι γνώστης του εσωτερισμού˙ κι αυτή του η γνώση, αποτελεί βοήθεια για να προχωρήσει με ευκολία και να βρεθεί στην Αίθουσα Αναμνήσεων, εκεί όπου εμφανίζονται όλα τα γεγονότα της παλιάς του υλικής ζωής και ζυγίζονται τα σφάλματά του για να διορθωθούν. Σε μερικές θρησκείες, αυτό αποκαλείται Ημέρα της Κρίσεως. Στη μεταφυσική, όμως, πιστεύουμε πως η Κρίση είναι του εαυτού του για τις πράξεις του, όπου είναι και πιο αυστηρή όταν κάποιος κρίνει τον ίδιο του τον εαυτό.
*Πρώτη δημοσίευση στο Books and Style: 27/10/2017