ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟ: ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
Ίσως εγώ
στα μάτια σου να είμαι ένας σταθμός,
που άραξε το τρένο σου
μέχρι να βάλει μπρος.
Ίσως να με πλησίασες
κι είχες σκοπό να φύγεις,
μα αυτό που μου προκάλεσες,
δεν θα το αποφύγεις.
Ίσως βαθιά μες στην καρδιά,
γυρεύεις να αγαπήσεις,
να διώξεις το σκοτάδι σου,
στο φως να περπατήσεις.
Δεν ξέρω αν το χέρι μου
θα σφίξει το δικό σου,
μονάχα με το ρίσκο
φεύγει κάθε ενδοιασμός σου.
Ίσως γυρεύεις πρόσκαιρες στιγμές
από ευτυχία
να φεύγεις πριν αλλάξουνε
και φέρουν δυστυχία…
Σίγουρα όλοι ένιωσαν
τον πόνο και τη θλίψη,
μα μέσα τους
κρύβουν βαθιά
ακόμα αυτή την πίστη…
Φοβάσαι τις κινήσεις σου,
θέλεις να προχωρήσεις…
τα βήματα βαραίνουνε
σαν θες να ξεγλιστρήσεις!
Να ξέρεις πως θα είμαι εδώ
να σου χαμογελάσω,
να μάθω πλέον τι ζητώ…
όχι να ξεγελάσω!
Υπάρχει μία κλειδαριά,
βαθιά μες στην καρδιά σου,
γυρεύεις να βρεις τα κλειδιά,
κάποιος να ʼναι κοντά σου…
Όλοι αυτοί οι θησαυροί
που κρύβεις στην ψυχή σου,
θέλεις να μείνουνε κρυφοί!
Είναι η δύναμη σου…
Ποτέ δεν θα σου έκλεβα
πολύτιμα πετράδια,
απλά θα σου τα φύλαγα
στα πιο κρύα σου βράδια…
Ξέρεις πως πέρασα πολλά,
μα ακόμα τρέφω ελπίδα,
η μοίρα μας μάς χάραξε
και μοιάζει με πυξίδα.
Θα την κρατώ σαν φυλαχτό
με ευχές να με οδηγήσει,
να βρω αυτό που επιθυμώ
και να με αγαπήσει…