ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΥΡΡΗ - ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΥΡΡΗ – ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ / ΠΟΙΗΤΡΙΑ
ΦΤΑΝΟΥΝ ΠΙΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ…
ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑ…
ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ…
Τρεις, άντε πέντε μέρες, θα κρατηθεί πάλι το ενδιαφέρον του κόσμου πάνω στη φρίκη που ζουν σήμερα οι συνάνθρωποί μας, εκείνοι που η μανία της νεροποντής άφησε βουτηγμένους στην ολοκληρωτική καταστροφή, αδύνατους να αντιμετωπίσουν την δυστυχία τους κι απομένουν μόνο να πενθούν πάλι ανθρώπους, περιουσίες και το μέλλον τους.
Δεν βαρεθήκατε πια, ν’ ακούτε και να βλέπετε τα εκ των υστέρων δράματα και κλάματα για τις προδιαγεγραμμένες συμφορές και τα αναμενόμενα δράματα;
Αυτές τις συμφορές κι εκείνα τα δράματα που με λαχτάρα περιμένουν τα ΜΜΕ και οι αντιπολιτευόμενοι για να βρίσκουν δουλειά και θέματα, με τα οποία προκαλούν πάντα εντυπώσεις και παρασέρνουν συνειδήσεις έχοντας εργαλεία, την αγανάχτησή μας και τη συμπόνια μας;
Προσωπικά, όχι μόνο βαρέθηκα, αλλά και σιχάθηκα την ανοχή και την αντοχή μου αφού, τα πενήντα τουλάχιστον χρόνια της ενήλικης ζωής μου κι από τότε που συνειδητά αντιλαμβάνομαι τα όσα συμβαίνουν και σαφώς επηρεάζουν τη ζωή και τον ψυχισμό μου, παραμένω κι εγώ θεατής στις κατά τακτά διαστήματα επαναλήψεις του έργου του οποίου τις σκηνές τις ξέρω απ’ έξω πια σαν τις ατάκες από τα εργάκια και τα μιούζικαλ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Αγαναχτώ πάλι και εξαγριώνομαι, αλλά ξανά καταλήγω όσο τους βλέπω να ολοφύρονται με τις ίδιες τακτικές και τις ίδιες ατάκες πάνω από πτώματα, χαλάσματα και συντρίμμια έμψυχα και άψυχα πως, όλοι μας είμαστε άξιοι της ζωής μας και της μοίρας μας.
Μαλλιοτραβιούνται πρώτα και σκίζουν τα ιμάτιά τους πάνω από σωρούς, μνήματα και ερείπια κι ύστερα ορμούν για να κατασπαράξουν και για μυριοστή φορά, ο ένας του άλλου την αξιοπρέπεια, την αξιοπιστία, τα υπεσχημένα, τα πεπραγμένα, τα ψέματα, τα εγκλήματα, τις παραλήψεις, τις ελλείψεις, τις μικρότητες, τις ακρότητες και την απουσία τους από κάθε ουσιαστικό και απαραίτητο για την ασφάλεια και την επιβίωση που ταιριάζει σ’ ένα πολιτισμένο λαό μιας ευνομούμενης δημοκρατίας, επιρρίπτοντας ευθύνες και αναθέματα οι μεν στους δε, οι νυν στους πρώην και τανάπαλιν, αφήνοντας μας όμως πάντα και σε κάθε περίπτωση σύξυλους κι ανυπεράσπιστους, ξεγελασμένους κι απογοητευμένους, παραδομένους σε μια μόνιμη αγωνία για το μέλλον, αλλά και πεπεισμένους πως μόνο από την τύχη, την εύνοια της στιγμής και τη θεϊκή χάρη εσαεί θα περιμένουμε μια πρόσκαιρη σωτηρία.
Σταματήστε λοιπόν ν’ αναμασάτε και να παπαγαλίζετε τα όσα ακούτε.
Σταματήστε να χειροκροτάτε είδωλα και χρυσές αγελάδες.
Μάθετέ το πια πως όσοι σας ζητούν να τους κάμετε αρχηγούς σας, για το δικό τους όφελος κόπτονται.
Κι όσοι σας υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και χρυσούς αιώνες, στα παλάτια και τα αποθέματά στους οργανωμένους από χρόνια οικονομικούς παραδείσους κλείνουν θέσεις γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.
Κι εσάς θα σας αφήνουν πάντα στην φιλευσπλαχνία, την αλληλεγγύη και τη φιλανθρωπία του διπλανού σας, που όμοια κι απαράλλαχτα υποφέρει κι αυτός και σας νοιώθει, για να σας συντρέξει με το ισχνό του περίσσευμα , εκείνο που και τους δυο πεινασμένους και ρακένδυτους πάντα θα σας αφήνει.
Γι’ αυτό, πριν το μέλλον σας και τη ζωή σας στα χέρια τους παραδώσετε, καθίστε και σκεφτείτε πως αν πάρει φωτιά η αυλή του γείτονα, σύντομα να την περιμένετε και στην δική σας και τότε, μόνο με το κουράγιο σας, τη θέληση και τη δύναμή σας θα τα βγάλετε πέρα κι έτσι να κάμνετε πάντα το κουμάντο σας χωρίς να περιμένετε την πρόνοια χαρισμένη κι ουρανοκατέβατη.
ΠΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
«ΕΝ ΤΗ ΠΑΛΑΜΗ ΚΑΙ ΟΥΤΩ ΒΟΗΣΩΜΕΝ»