ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
25 μέρες ανανδρίας και θανάτου. 25 μέρες συνένοχης σιωπής. 25 ημέρες θεατές ενός ειδεχθούς εγκλήματος κατά του πολιτισμού ενός ελεύθερου λαού και της ζωής αθώων παιδιών.
Δεν θα επιχειρήσω να αντικρούσω τα επιχειρήματα ενός μέρους του ελληνικού λαού που έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι Έλληνας. Να είσαι απόγονος ενός λαού που δόξαζε την ειρήνη, τιμούσε την δικαιοσύνη, σεβόταν την εθνική ελευθερία και αυτοδιάθεση και των εχθρών του, μεταλαμπάδευσε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τις πανανθρώπινες αξίες και αρετές, διέδωσε τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της διαχρονικής φιλοσοφίας του.
Αυτά τα σαθρά επιχειρήματα των κατά τα άλλα «ειρηνόφιλων» συμπατριωτών μου, τα ανασκευάζει η ίδια η Ιστορία του Έθνους μας και οι αγώνες ενός ολόκληρου λαού απέναντι σε ένα πανίσχυρο εισβολέα. Τα απαξιώνει η αντίσταση των παππούδων μας του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ που αυτόβουλα αντιστάθηκαν στα απάτητα βουνά μας, στους δρόμους, σε κάθε γειτονιά, όπου ένας ασύρματος χτυπούσε στον ρυθμό της «χιλιάκριβης της λευτεριάς».
Και τα φαιδρά επιχειρήματα για την «κακιά Δύση», η οποία προκάλεσε δήθεν αυτήν την εισβολή αξίζουν μία και μόνο απάντηση:
Κάθε εισβολέας, κάθε καταπατητής τη ειρήνης, κάθε σφαγέας λαών και εξολοθρευτής αντιφρονούντων, όπως και κάθε υποστηρικτής τους, είχε και θα έχει πάντα έναν λόγο, κατ’ εκείνον, μία πρόφαση, κατά την Αλήθεια. Και ο Χίτλερ είχε τον δικό του. Έπρεπε να συμφωνήσουμε μαζί του και να τον καλωσορίσουμε στον τόπο μας αμαχητί;
Καμία πρόφαση ή και δικαιολογία, ωστόσο, δεν στάθηκε ικανή να τους προστατεύσει από την οργή των παθόντων, την έκθεση στα μάτια των σκεπτομένων πολιτών του κόσμου, την εκδίκηση του μέλλοντος και της Αλήθειας, την αυστηρή κριτική και την αμείλικτη καταδίκη της Ιστορίας.
Ομολογώ πως δεν έχω πια το κουράγιο να αντιπαρατεθώ μαζί τους. Ούτε καν να εξοργιστώ.
Γιατί εμένα η ψυχή μου, 25 ημέρες τώρα, πεθαίνει κάθε λεπτό.
Λυγίζει μαζί με τους ανήμπορους γέροντες και τις γερόντισσες της Ουκρανίας, που σέρνουν τα τρεμάμενα πόδια τους και κρεμούν τα ανήμπορα κορμιά τους πάνω στα μπράτσα των παλικαριών που θα μείνουν πίσω, για να υπερασπιστούν το άγιο χώμα της Πατρίδας τους. Που χωρίς δεύτερη σκέψη είναι ακόμη εκεί, αγωνιζόμενοι «υπέρ βωμών και εστιών θεών τε πατρώων έδη και θήκες προγόνων».
Η καρδιά μου ξεριζώνεται μαζί με εκείνη των μανάδων της Ουκρανίας που με τα μωρά στην αγκαλιά εγκαταλείπουν τα σπίτια, τους άνδρες, τα αδέλφια, τους πατεράδες τους, επαιτώντας, με την ντροπή της περηφάνιας τους στο βλέμμα, άσυλο σε άλλες χώρες και φιλοξενία σε σπίτια συγγενικά.
Το γόνυ μου κλίνει ευλαβικά μπροστά στην απόφαση στα μάτια τους να επιστρέψουν και πάλι στην πατρίδα, γιατί εκείνες θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους στη γη που βάφτηκε με το αίμα των ηρώων τους.
Βομβαρδίζεται η λογική μου από την απανθρωπιά εκείνων που αδιαφορούν ακόμη και στο ενδεχόμενο η δική τους στήριξη, κάθε στήριξη σε έναν πόλεμο και μία εισβολή, να είναι μία ακόμη σφαίρα σε ένα παιδικό σώμα. Μία ακόμη δολοφονία αθώας παιδικής ψυχής που αδυνατεί να κατανοήσει τώρα τι συμβαίνει. Όταν, όμως, μεγαλώσουν, τότε θα αναζητήσουν από όλους ευθύνες, θα ζητήσουν τον λόγο για την αδράνεια και την απάθεια ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και τότε θα έλθει και η ώρα της απολογίας στα δικά μας παιδιά, στις γενιές που έρχονται και θα μας δικάσουν.
Η δική μου συνείδηση αρνείται να συγχωρήσει την τόση απάθεια όλων μας. Την συνενοχή μας σε ένα ειδεχθές έγκλημα που διαπράττει ένας και μόνον, αυτοκληθείς «ηγέτης», κατά της ίδιας της ζωής και του πολιτισμού μας.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο ρωσικός λαός συμφωνεί μ’ αυτό το αίσχος που καταρράκωσε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο και ρήμαξε και συνεχίζει να ρημάζει τις ζωές μας.
Εξοργίζομαι, όταν τους βλέπω να «συμφωνούν» ή να «αδιαφορούν» γι’ αυτό το έγκλημα κατά ομόγλωσσου και ομόφυλου αδελφού τους λαού.
Αλλά πιο ώριμα σκεπτόμενη προσπαθώ και να το κατανοήσω.
Πώς θα μπορούσαν άραγε να αντιδράσουν;
Πώς να ζητήσουν έλεος από τον Ανελέητο; Ζωή από τον Θάνατο; Σεβασμό από τον Ασεβή; Ανθρωπιά από τον Απάνθρωπο; Λογική από τον Παράλογο; Σύνεση από τον Ασύνετο;
Ίσως δεν είναι εύκολο να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους και των παιδιών τους, στρεφόμενοι εναντίον του. Ίσως και να μην γνωρίζουν καν όσα συμβαίνουν. Ίσως να τα ξέρουν, όπως εκείνος τα σερβίρει στης μαύρης προπαγάνδας του το πιάτο.
Και όσο και να επιθυμούσα ένας τουλάχιστον στρατηγός να αρνηθεί να υπακούσει στην εξολόθρευση αθώων και να υποστεί με γενναιότητα τις συνέπειες, ανοίγοντας επιτέλους και τον δρόμο για την κάθαρση, κατανοώ πως σ’ αυτά τα καθεστώτα δεν είναι απλό, ιδιαίτερα, όταν πίσω σου έχεις μία οικογένεια…
Αλλά και ο δημοκρατικός κόσμος διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει ένα μεγάλο λάθος.
Θέτει τον θύτη και το θύμα στο ίδιο τσουβάλι και αναμένει την ειρήνη με όρους υπό συζήτηση και από τις δύο πλευρές. Αντί να τιμωρείται παραδειγματικά ο εισβολέας και να υποχρεούται να αποχωρήσει χωρίς καμία αξίωση, επιβραβεύεται η εισβολή και το δίκιο του ισχυρού.
Η δε δυνατοί του δυτικού κόσμου επέτρεψαν σε έναν στυγνό δικτάτορα να επιτεθεί, να βομβαρδίσει, να σφαγιάσει, φοβούμενοι τον κίνδυνο γενίκευσης της σύρραξης και πρόκλησης του Γ Παγκοσμίου πολέμου, επιδεικνύοντας την ψυχραιμία και σύνεση που, κατά τη γνώμη τους, απαιτεί αυτή η συγκυρία.
Ωστόσο οι συνέπειες αυτού του φόβου ενός πυρηνικού ολέθρου ή της «σύνεσης» για ορισμένους, είναι ότι δημιούργησαν ήδη το κακό προηγούμενο και κάθε εγκληματίας και διεστραμμένος ηγέτης οποιαδήποτε χώρας στο μέλλον θα ακολουθήσει το παράδειγμα του Πούτιν, αφού θα πιστεύει ότι θα έχει την ανοχή ολόκληρης της ανθρωπότητας που απλά θα παρακολουθεί αμέτοχη, ενώ, κατακτώντας εδάφη με ένοπλη εισβολή, στο τέλος θα περνούν στην κατοχή του και δή με σύναψη συνθήκης με τους δικούς του όρους(!!;;).
Εν κατακλείδι, αν ολόκληρη η ανθρωπότητα φοβάται έναν και μόνο συμπλεγματικό ηγέτη, ο οποίος απεδείχθη στην πράξη και αδύναμος στρατιωτικά, ενώ δεν προστατεύει και δεν συμπαραστέκεται στον λαό που εκτελεί το υπέρτατο καθήκον κάθε πολίτη, να υπερασπίζεται την πατρίδα του, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας και έρμαια κάθε επίδοξου εισβολέα αντιδημοκρατικών και απολυταρχικών καθεστώτων.
Ας συνεχίσουμε επομένως, όταν δίπλα μας εκτελούνται αθώοι, τις εφησυχασμένες ζωές μας, και ας ανησυχούμε μόνο για την τιμή του πετρελαίου, του αερίου, του άρτου ημών του επιουσίου και τα οικονομικά μας. Και στην περίπτωση αυτή και για μία ακόμη φορά καληνύχτα ανθρωπιά, καληνύχτα ειρήνη, καληνύχτα περήφανη και δημοκρατική, πάλαι ποτέ, Ελλάδα…