ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ
Τη θέση σου την κάλυψα με τρία μαξιλάρια,
τα αποβραδα σε σκέφτομαι
μετρώντας τα φεγγάρια.
Τις μέρες που εσύ έλειπες
σε άλλες αγκαλιές
εκείνες που θεωρησες
πως είναι στοργικές…
Τα μάτια μου περίμεναν να έρθεις
να τους πεις
συγγνώμη για όσα έγιναν
με δάκρυα στοργής.
Μα ο χρόνος είναι αμείλικτος,
δεν δέχεται πολλά,
σαν φύγει ο πόνος έρχεται
η δύναμη δειλά…
Διορθώνει ό,τι λερωσες,
κρατάει τους θησαυρούς μου
ρυθμίζει όλο το σώμα μου
και καθαρίζει ο νους μου.
Ανάμνηση αξέχαστη μα δίχως πια ουσία, συνήθισα από εσένα αυτή την απουσία…
Δεχόμουνα να έρχεσαι
μα πάντα εσύ θα φεύγεις,
αγάπη θα σου έδινα
μα ξέρεις να ξεφεύγεις…
Δεν θες τη σοβαρότητα
μα ούτε και τις πράξεις,
φθηνές οι υποσχέσεις σου
και φθήνια θα εισπράξεις.
Όσο κι αν ψάχνεις μάταια
δεν βρίσκεις στα συντρίμμια,
αυτά που εσύ παρατησες
σε αυτήν τη τρικυμία…
Η θάλασσα με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια, στο παζλ μου πια ταιριαζουνε
διάφορα κομμάτια.
Ταξίδι θα ‘ναι ατελείωτο
οι γνώσεις τις ζωής
μα κοίτα να ‘σαι άριστος
εσύ ως μαθητής.
Γιατί στο τέλος όλοι μας
θα δώσουμε εξετάσεις
σε ένα σκληρό διαγώνισμα
χωρίς να αντιγράψεις!
Αν πεις την κάθε αλήθεια σου
θα φτάσεις και τις βάσεις
σε κάθε λάθος που έκανες,
διορθώσεις να σπουδάσεις…
Συγγνώμες πες και δέξου τες
να πάρεις το πτυχίο,
μα κοίτα κι έναν φάκελο
που έχεις στο αρχείο.
Σου άφησα ένα μήνυμα για σένα να διαβάσεις
με ελπίδες και με όνειρα
να έρθεις να με αγκαλιάσεις…