ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Εσείς που κρεμάσατε το σκυλί σας στο δέντρο, πώς νιώθετε άραγε, όταν θυμάστε τα μάτια του, λίγο πριν ξεψυχήσει; Πώς, όταν ξέρετε ότι, αν το κατεβάζατε από την αγχόνη που του ετοιμάσατε, παντοδύναμοι μέσα στην αδυναμία των συμπλεγμάτων σας, εκείνο πάλι θα σας κουνούσε την ουρά του;…
Εσείς που κακοποιήσατε μέχρι θανάτου ένα αδύναμο και ανυπεράσπιστο ζωάκι που βρέθηκε στον δρόμο σας, πόση οργή για τον αποτυχημένο εαυτό σας κινούσε το χέρι σας;…
Εσείς που χτυπήσατε ανελέητα το άλογο ή το γαϊδουράκι σας, επειδή αδυνατούσε να συνεχίσει τον δρόμο του, φορτωμένο με βάρος δυσανάλογο με τις δυνάμεις του, εσείς που αφήσατε τα βοοειδή σας στον καυτό ήλιο ολόκληρη τη μέρα χωρίς νερό, εσείς που δέσατε το σκυλί σας σε ένα δένδρο και πολλές φορές χωρίς σπιτάκι, μέσα στη βροχή και το κρύο, εσείς που δεν το λύσατε ποτέ όλα του τα δυστυχισμένα χρόνια ούτε για την ανάγκη του, άραγε πόση κακία για την ίδια τη ζωή και ντροπή για την δική σας αποτυχία έχετε στην ψυχή σας;…
Εσείς που στα παιδικά σας χρόνια σκοτώσατε μικρά ζωάκια, για να αποδείξετε τον «ανδρισμό» σας στους φίλους σας, θάψατε ζωντανές στο χώμα πεταλούδες, δέσατε κουτιά στην ουρά του σκύλου ή της γάτας σας και γελάσατε με τον τρόμο τους, μετανιώσατε γι’ αυτό και σας ταλανίζουν οι ενοχές τώρα που μεγαλώσατε και καταλάβατε την πράξη σας;…
Εσείς που ετοιμάσατε τις φόλες και τις τοποθετήσατε με περισσή σπουδή εκεί όπου ξέρατε ότι πασχίζουν να επιβιώσουν ζώα ανυποψίαστα για το δικό σας μένος και την ανώμαλη φύση σας, άραγε πόσο αλαζόνες και εγωπαθείς είστε, ώστε να πιστεύετε ότι χριστήκατε οι μοναδικοί κυρίαρχοι της γειτονιάς σας, της πλατείας, της πόλης και ολόκληρου του πλανήτη σας;
Εσείς που κρατάτε φυλακισμένα στο σπίτι σας άγρια ζώα, ερπετά, χελώνες, πιθήκους, λιοντάρια, τίγρεις, πουλιά που από τη φύση τα φτερά τους τα έχουν για να πετούν και όχι για να κοσμούν μουδιασμένα την πλάτη τους, ποια ευχαρίστηση άραγε νιώθετε γι’ αυτή σας την επιεικώς χαρακτηριζόμενη αναισθησία;…
Εσείς που επισκέπτεσθε τον ζωολογικό κήπο και το τσίρκο και πληρώνετε το αντίτιμο της απανθρωπιάς σας, πώς θα νιώθατε άραγε αν σας είχαν φυλακισμένους σε ένα κελί και σας εκπαίδευαν με βασανιστήρια κάθε είδους ή αν κάποιοι ανόητοι περιδιάβαιναν και σας παρατηρούσαν γεμάτοι κομπασμό για το κατόρθωμά τους να σας αιχμαλωτίσουν;…
Εσείς που επισκέπτεσθε την Ισπανία και παρακολουθείτε με ενθουσιασμό τις ταυρομαχίες και την επίδειξη της ανανδρίας τους, εσείς που οργανώνετε τις κυνομαχίες και κοκορομαχίες στις γειτονιές σας, πόσο αλήθεια απίστευτη είναι η σαδιστική σας ανάγκη και πόσο μονότονη και ανούσια η άδεια ζωή σας;…
Εσείς που σφάζετε τα οικόσιτα ζώα στα σπίτια σας και μπροστά στα παιδιά σας, το αίμα αυτό σας πνίγει στα όνειρά σας ή είναι σαν να θερίζετε σιτάρι, όπως είπε ο Γερμανός που θέρισε με το οπλοπολυβόλο του τους Κομμενιώτες της Άρτας; Μα και βέβαια, πώς αλλιώς άλλωστε, θέμα συνήθειας είναι όλα. Και οι Τούρκοι σουλτάνοι υποχρέωναν τα παιδιά τους να παρίστανται στους αποκεφαλισμούς και οι Γάλλοι με τα παιδιά τους παρακολουθούσαν τις εκτελέσεις σε πυρά, αγχόνη, λαιμητόμο. Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο επαίρομαι ως Ελληνίδα είναι ότι εμείς ως λαός δεν μετατρέψαμε τις εκτελέσεις ποτέ σε δημόσιο θέαμα και σήμερα πια ντρεπόμαστε γι’ αυτές…
Εσείς που εγκαταλείπετε το ζώο σας και σκέφτεστε «άντε μωρέ, κάποιος θα το βρει και θα το φροντίσει» ή «δεν το αντέχω άλλο, έχει πολλές ευθύνες» ή «εγώ δεν το ήθελα, το παιδί το ζήτησε», έχετε συνειδητοποιήσει άραγε πόσο ανεύθυνοι είστε; Και ότι φυσικά το ίδιο πράττετε και στην καθημερινότητά σας και τις κοινωνικές σας σχέσεις; Αν τολμήσω να σας ρωτήσω δε πώς θα νιώσετε, αν σας εγκαταλείψουν στα γεράματά σας ή στην ασθένειά σας, δεν περιμένω απάντηση, γιατί, άντε καλέ, γερνάτε και αρρωσταίνετε εσείς ποτέ; Οι «θεοί» – τρομάρα σας – είναι αθάνατοι…
Εσείς που προβάλλετε ως επιχείρημα το «εδώ πεινούν άνθρωποι, τα ζώα θα κοιτάξουμε;», πόσες φορές άραγε δώσατε τον οβολό σας, για να βοηθήσετε συνανθρώπους σας, και πόσο φιλάνθρωποι όντως είστε;…
Εσείς που σιχαίνεστε ή απεχθάνεστε τα ζώα, για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω αλλά σέβομαι, εσείς που δεν τα θέλετε δίπλα σας, γιατί τα θεωρείτε εστία μετάδοσης ασθενειών, για ποιο λόγο στρέφεσθε εναντίον τους και τα εχθρεύεστε, όταν δεν σας ανήκουν ή δεν κινούνται στο δικό σας άμεσο περιβάλλον; Μήπως απλά να τους κάνετε τη χάρη και να μην ασχολείστε μαζί τους, όπως κι εκείνα, αν είχαν φωνή και επιλογή, δεν θα ασχολούνταν επίσης μαζί σας;…
Όλοι εσείς και όσοι ακόμη δεν ταυτίσατε τον εαυτό σας με μία από τις παραπάνω περιπτώσεις, αλλά έχετε κάνει χειρότερα ή λιγότερο εγκληματικά λάθη που δεν αναφέρθηκαν, λόγω εξάντλησης από πλευράς μου της νοσηρής φαντασίας, είναι καιρός να ξαναδείτε μέσα στην ψυχή σας, να αναθεωρήσετε τον τρόπο σκέψης και ζωής σας, αν έχετε ψήγματα ανθρωπιάς ακόμη στην ψυχή σας.
Ο άνθρωπος έρχεται σε αυτόν τον κόσμο διαβάτης περαστικός, να ζήσει μία σύντομη ζωή και, όταν αποχωρήσει, να αφήσει στους απογόνους του το προσωπικό του στίγμα και την σφραγίδα των έργων του.
Και αυτό το στίγμα εσείς θα επιλέξετε αν θα είναι του ανεύθυνου, αναίσθητου, σαδιστή και εγκληματία που ίσως κάποιοι άλλοι με τον λανθασμένο τρόπο ανατροφής σας ή το γονίδιό τους σάς μετέδωσαν και σας κληροδότησαν, ή εκείνο του Ανθρώπου-ανώτερου είδους που ο Δημιουργός μας έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του, για να τον δοξάζει ανά τους αιώνες.
Γιατί εσείς είστε η ντροπή του πολιτισμού, κάθε πολιτισμού. Τα δάκρυα των αγγέλων.
Και η απόφαση για την μεταμέλεια και μεταστροφή σας είναι δική σας καθαρά υπόθεση.
Στην αντίθετη περίπτωση δική μας απόφαση η αυστηρή και παραδειγματική τιμωρία σας και χρέος μας ιερό απέναντι στο δικαίωμα στη ζωή που κάθε έμψυχο ον δικαιούται να έχει…