ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΜΠΑΣΤΑ
Μέσα από τ’ αλμυρίκια βλέπω τη θάλασσά μας
να φιλιέται με τη χρυσή άμμο με γλαφυρή ιλαρότητα,
αγκαλιάζοντας και ερωτοτροπώντας με τα ψιλά βότσαλα,
περιμένοντας μιαν λυτρωτική αυγή.
Μέσα από το σπίτι που ο Νηρέας διαφεντεύει
και ο Ποσειδώνας κυβερνά, χιλιάδες ψυχές
ζωντανές βγάζουν φωταψίες λαμπρές
τιμώντας το αρχέγονο μυστήριο
με παφλασμούς και έναν εύοσμο λυρισμό.
Ασάλευτη η αγριεμένη πικροκυματούσα, δακρύζει
κρύβοντας το μυστήριο μιας αρχέγονης δύναμης
που ενώνει προπάτορες και τωρινούς,
κρύβει μυστήρια και ζωές που χάθηκαν για το καπρίτσιο,
για τις μακρόσυρτες θυσίες, για τη γνώση, τη γνωριμία,
μένοντας σε γαλανές αγκαλιές που φτερουγίζουν δίπλα τους
σαν αετοί, το κύμα, το χρώμα, το τότε, το τώρα, το επέκεινα.
Άστρα λαμπερές φωτιές, ζωές που ταξιδεύουν,
απέραντες ομορφιές της αγκαλιάς που στάζει αγώνες,
ομορφιές πρωτόθωρες, αγάλματα,
νησιά που στέκουν περήφανα, γλάροι που διαλαλούν μυστικά.
Χρυσά δώρα γίνονται ένα με τον ορίζοντα,
σύννεφα που κουβαλούν άχθος και αγάπες,
μουσικές που ακούς αξύπνητα,
το φως μιας αμφιλύκης που ονειρεύεται, μυρίζει,
γεύεται, λαχταρά έρωτες θαλασσινούς
και τα μελλούμενα από τον ήλιο που σκύβει με προσμονή.
Κόρφοι που απλώνονται θαρρετά, ευσπλαχνικά,
με πράσινους μυστικούς κήπους αχολογώντας το μυστήριο,
τη συγχώρεση, τις ευχές, τη χαρά, τον γαλαξία,
τον ίδιο το Θεό να κολυμπά ευλογώντας μια θέρμη,
μια τρυφεράδα, ένα ατέλειωτο παράπονο και μια παραδοχή.
Η Θάλασσά μας είναι φως, χαρά, μεθύσι, ζωή,
Συγκίνηση, ιστορία, παράπονο
-και αγκαλιές αγγέλων που κεντούν τη λέξη Ελευθερία.