ΕΝΑΣ ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ

Πιστεύεις πως εσύ είσαι
και κανένας άλλος.
Βάζεις τον εαυτό σου σε θρόνο χρυσό
και τον καμαρώνεις.
Λες συνέχεια…
Εγώ αυτό.
Εγώ εκείνο.
Σηκώνεις τους ώμους και αδιαφορείς,
αν με τον τρόπο σου,
κάποιος που σε νοιάζεται θα πληγωθεί.
Λες συνέχεια…
Εγώ αυτό.
Εγώ εκείνο.
Γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια
γνώμες κι αισθήματα.
Φιγουράρεις
σαν καλοντυμένος παλιάτσος
και χαίρεσαι που σε χειροκροτούν.
Λες συνέχεια…
Εγώ αυτό.
Εγώ εκείνο.
Μιλάς με γλυκόλογα
και αφήνεις άφωνο κάθε άνθρωπο
που σε κάνει συντροφιά.
Καμαρώνεις σαν χρυσός Βούδας.
Λες συνέχεια…
Εγώ έκανα αυτό.
Εγώ έκανα εκείνο.
Μα ποιος νομίζεις επιτέλους πως είσαι;
Τί νομίζεις;
Μια μικρή κουκίδα είσαι σαν όλους μας.
Χαμένος σε κάποιο σημείο του πλανήτη.
Έχεις μια όμορφη οικογένεια.
Έχεις παιδιά.
Δουλειά.
Και μια παράλληλη σχέση.
Με τίποτα όμως
δεν είσαι πια ευχαριστημένος.
Όλα σού μοιάζουν ίδια.
Άχρωμα.
Άγευστα.
Μα γιατί;
Όλα είναι δικές σου επιλογές.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Και οι άνθρωποι δεν είναι μαριονέτες,
να κουνάς τα σχοινιά και να κινούνται.
Μόνο ξέρεις να λες.
Εγώ αυτό.
Εγώ εκείνο.
Και να καμαρώνεις για το καλογυαλισμένο σου εγώ.
Είσαι νάρκισσος του εαυτού σου.
Κι ο χρόνος;
Ο χώρος;
Οι στιγμές που χαλάλησαν
οι δικοί σου άνθρωποι για σένα;
Το σκέφτηκες άραγε ποτέ;
Μόνο εσύ, εσύ…
Και πάλι εσύ.
Και όλοι οι άλλοι;
Στο καλάθι των αχρήστων;
Περαστικοί είμαστε όλοι
από αυτή τη ζωή.
Και ο καθένας αφήνει το στίγμα του.
Πάψε να σκέφτεσαι διαρκώς
τον εαυτούλη σου.
Κοίτα γύρω σου…
Υπάρχουν άνθρωποι που σε νοιάζονται.
Που σε φροντίζουν.
Που σταμάτησε ο χρόνος γι’αυτούς
στην παρουσία σου.
Άνοιξε τα μάτια σου και δες τους.
Πες δόξα το Θεό και κάνε το σταυρό σου,
που είναι όλοι καλά.
Νοιώσε την ευτυχία.
Απόλαυσε τις αμέτρητες αγκαλιές.
Και ζήσε τις στιγμές τώρα.
Άσε τα…
Εγώ αυτό.
Εγώ εκείνο.
Τι νομίζεις;
Μια μικρή κουκίδα είσαι σαν όλους μας.
Χαμένος σε κάποιο σημείο του πλανήτη.