ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΣ… ΘΥΜΑΣΑΙ;

ΓΡΑΦΕΙ Η ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ

Σου γράφω ένα γράμμα. Ξέρω… Ξέρω πως δεν θα το διαβάσεις ποτέ. Μα….

Μα θέλω να βγάλω από μέσα μου κάτι εγκλωβισμένα συναισθήματα. Σκίζω και ξανασκίζω τα χαρτιά. Οι λέξεις είναι φτωχές να περιγράψουν αυτά που νοιώθω.
Αυτά που ακόμα αισθάνομαι και πάντα θα αισθάνομαι για σένα.

Οι στιγμές μας… Θυμάσαι; Εγώ πάντα πίστευα στις στιγμές. Κι εσύ συνεχώς μου μιλούσες για το αύριο. Κι εγώ φοβόμουν… Φοβόμουν πολύ το αύριο. Αγκάλιαζα τις στιγμές και τις γλεντούσα και τις νανούριζα
να μείνουν στην αιωνιότητα. Σε κοιτούσα στα μάτια κι έριχνα μέσα τους τα όνειρά μου. Τα έκανα χάρτινες βαρκούλες και τα ταξίδευα στις στιγμές.

Απόψε είπα να σου γράψω ένα γράμμα. Ένα γράμμα δίχως παραλήπτη. Ξέρω πολύ καλά ότι ένοιωσες την αγάπη μου. Τον έρωτα που κύκλωνε την κάμαρη κάθε φορά που αντάμωναν τα κορμιά μας. Τις πεταλούδες που φτερούγιζαν σαν τρελές στο στομάχι μου. Το χαμόγελο που άνθιζε στα χείλη μου σε κάθε σου κοίταγμα.

Σ’ αγάπησα πολύ…
Σ’ αγαπώ πολύ…

Κι αν έφυγα, τι; Νομίζεις ότι έπαψαν να χορεύουν οι πεταλούδες στο στομάχι μου;
Νομίζεις πως έπαψα να ονειρεύομαι; Να σε θυμάμαι; Να σ’ αγαπώ; Δεν ήταν γραφτό μας να φτάσουμε την αγάπη μας στο τέλος της διαδρομής. Μα για όσο κράτησε… Ήταν ένα παραμυθένιο ταξίδι.

Οι πληγές από τα λόγια και τα δάκρυα κάποια στιγμή θα επουλωθούν. Και το συρματόπλεγμα που έχει αγκαλιάσει τις καρδιές μας θα κοπεί. Και θ’ αγαπήσουμε… Και θ’ αγκαλιάσουμε… Οι καρδιές μας έγιναν ένα για πάντα. Στο πρώτο εκείνο κοίταγμα. Στην πρώτη εκείνη αγκαλιά. Κούμπωσαν… Κάθε φορά που θα αγκαλιάζουμε κάποιον άλλο, θα κλείνουμε τα μάτια και θα θυμόμαστε τις δικές μας αγκαλιές. Κάθε φορά που θα φιλάμε κάποιον, θα θυμόμαστε τα δικά μας φιλιά και τις ανάσες που δίναμε ο ένας στον άλλο. Και ακόμα όταν κάνουμε έρωτα με κάποιον, θα κλείνουμε τα μάτια και θα ζούμε πάλι εκείνες τις στιγμές, που η έκσταση έκανε τα κορμιά μας ν’ ανατριχιάζουν. Δύο σώματα που ήταν ένα. Όσο μακριά κι αν είμαστε,
πάντα θα νοιώθουμε ένα. Γιατί είμαστε για πάντα ο ένας μέσα στον άλλο με κάποιο τρόπο, από την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα.

Απόψε σου γράφω αγάπη μου ένα γράμμα που θα έχει τη γλύκα των φιλιών και των στιγμών μας. Δεν θα θυμάμαι τα άσχημα.
Τα ξορκίζω… Τα διώχνω κάθε φορά που έρχονται. Θα σ’ αγαπώ για πάντα. Μόνο εσένα. Όσο μακριά κι αν είσαι. Πάντα εδώ είσαι. Ένα μεγάλο κομμάτι στην καρδιά μου. Η καρδιά μου είσαι. Διαβάζω ξανά και ξανά το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ
που μου χάρισες. Δακρύζω ξανά και ξανά
γιατί ο έρωτάς μας τελικά ήταν σαν εκείνον
του ΕΛΥΤΗ και της ΜΑΡΙΝΑΣ.

Άκου άκου… Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει; Ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει; Ακούς; Ειμ’ εγώ που φωνάζω κι είν’ εγώ που κλαίω, Μ’ ακούς; Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;

Πόσο ταιριαστοί αυτοί οι τελευταίοι στίχοι του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ. Και το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ που μου χάρισες τότε,  έμελλε να σημαδέψει την αγάπη μας. Από την αρχή ως το τέλος. Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί. Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα. Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή. Έχω ρίξει μες στ’ άπατα μιαν ηχώ. Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ. Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό. Και μισή να σε κλαίω στον Παράδεισο. Έτσι θα μιλώ πάντα για σένα και για μένα. Επειδή σ’ αγαπώ… Και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν Πανσέληνος. Από παντού. Δεν καταφέραμε να φτάσουμε ως το τέλος. Μα πάντα σου λέω… Πάντα θα σε θυμάμαι… Και πάντα θα σ’ αγαπώ… Για όσο θα ζω.

Στον ανεκπλήρωτο έρωτά μας. Στις στιγμές που θα μείνουν στην αιωνιότητα.