ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ

Μετά από πολλές μέρες αποχής από την τηλεόραση…
Σήμερα έκατσα απέναντί της
και παρακολούθησα τις ειδήσεις…
Πόλεμος, φόβος και πρόσφυγες.
Στο περισσότερο μέρος των νέων.
Και οι μνήμες ξύπνησαν
όταν άκουσα μια μητέρα
που ήρθε με τα παιδιά της στην Ελλάδα,
να λέει πως όταν ακούνε τα παιδια της αεροπλάνα
πέφτουν στο έδαφος για να σωθούν.
Θυμάμαι πριν χρόνια…
Ήμαστε στο Μεγάλο Πεύκο για διακοπές
όταν έγινε η επιστράτευση στην Κύπρο.
Είχαν μαζευτεί στο στρατόπεδο
εκεί κοντά που ήμαστε κι εμείς.
Ακούγαμε που τους φώναζαν από τα μεγάφωνα
για να παρουσιαστούν…
Άκουσα ανάμεσα σε άλλα ονόματα
και το όνομα του πατέρα μου.
Ήμουν αρκετά μικρή τότε
μα εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι
ακόμα το θυμάμαι.
Κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε.
Ο πατέρας μου γύρισε τότε ευτυχώς νωρίς.
Όμως αυτό που γίνεται τώρα
είναι απάνθρωπο…
Χτυπάνε αμάχους…
Μικρά παιδιά και ηλικιωμένους…
Σχολεία, σπίτια, νοσοκομεία…
Οι νεκροί χιλιάδες…
Χριστιανοί πολεμούν χριστιανούς…
Θεέ μου κάνε τους να ξυπνήσουν…
Τι κάνουν;
Δεν ξέρουν ότι τίποτα
δεν θα πάρουν μαζί τους όταν πεθάνουν;
Κι ότι η ψυχή τους θα είναι βαμμένη
με το αίμα αθώων;
Ήμαρτον πια…
Ας τους πει κάποιος
ότι δεν λύνονται όλα με πόλεμο.
Φοβάμαι…
Όταν σκοτώνονται παιδιά φοβάμαι.
Και θυμάμαι…
Και συμπονώ όλους εκείνους που ξεριζώνονται από την πατρίδα τους
παίρνοντας μαζί τους μόνο τα απαραίτητα.
Σε μια εποχή που τα απαραίτητα είναι πολλά.
Μα όταν φτάνεις σ’ αυτό το σημείο…
Πιάνεις τα χέρια των παιδιών σου και φεύγεις.
Γιατί από τη ζωή τους
τίποτα δεν είναι πιο απαραίτητο.
Ας γινόταν ειρήνη στον κόσμο
σύντομα Θεέ μου.
Πριν χαθεί εντελώς η ανθρωπότητα.
Πριν χαθούν κι άλλα παιδιά.