ΑΙΧΜΗΡΗ ΩΣ ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΙΩΤΑ ΚΛΟΥΤΣΟΥΝΗ

Αιχμηρή ως το κόκκαλο
Στα λόγια και στις πράξεις
Το πλήρωνε το τίμημα
και με το παραπάνω

Άφηνε και φιλοδώρημα και έφευγε
Ποτέ δεν έμενε όταν δεν χωρούσε
Μάζευε την ψυχή της,
την έντυνε πρόχειρα και έφευγε

Την οδηγούσε πάντα,
εκείνο το ρημάδι το ένστικτο
Και μέχρι τώρα,
ποτέ δεν έκανε λάθος

Ο έρωτας και το πάθος ήταν ο φάρος της
Αρμένιζε κι αφηνόταν στο ταξίδι
Κεντούσε το κορμί της η αλμύρα
Στέγνωνε η ανάσα της στα φιλιά

Μα όταν άκουγε το καμπανάκι,
την έπιανε πανικός.
Πάλι θα πέσω στα βράχια, σκεφτόταν

Μα αν δεν μάτωνε και δεν ξεσκιζόταν,
δεν έφευγε.
Άξιζε, θα μου πεις;
Πάντα, θα σου πω.
Στιγμή δεν το μετάνοιωσε
Γι’ αυτό και ηρεμούν οι σκέψεις της τώρα

Μετά από καιρό και απόσταση…
Όλα είναι αλλιώς.
Ηρέμησε πια.
Κλείσανε οι πληγές
Μείνανε μόνο σημάδια
Έμεινε μόνο η αγάπη

Αυτή δεν έφυγε,
Δεν φεύγει η αγάπη,
Νοιάζεσαι

Κάνει σκέψεις το μυαλό της διαρκώς…
Κοιμήθηκε άραγε;
Ξεκουράστηκε;
Ξύπνησε με όρεξη;
Έφαγε τίποτα;
Πώς ήταν η μέρα του;
Του λείπω;

Μάθαινε νέα του κατά καιρούς.
Δύσκολο να φεύγεις από εκείνον που αγαπάς.
Ακόμα πιό δύσκολο όμως να συνωστίζεσαι.
Κι όταν σε μια σχέση είναι πάνω από δύο,
δεν είναι σχέση,
Αλλιώς λέγεται

Κι εσύ αγάπη μου είσαι η εξαίρεση.
Δεδομένη δεν υπήρξες,
ούτε θα υπάρξεις ποτέ

Βγάλε εισιτήριο λοιπόν και κάν’ τηνε,
Άφησε και φιλοδώρημα
Θέση τουριστική
Για οπουδήποτε μακριά

Όλα φτιάχνουν με τον καιρό.
Αρκεί να θες.
Αιχμηρή ώς το κόκκαλο θα μου πεις.
Ε… ναι…, θα σου απαντήσω