ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Με λένε Ρόξυ και είμαι… Όχι, διαβάστε καλύτερα την ιστορία μου…
Με λένε Ρόξυ και δεν ήμουν πάντα αυτή που είμαι τώρα. Η τύχη μου άλλαξε – προς το καλύτερο – σε μια βραδιά, ή μάλλον σε περισσότερες βραδιές. Όταν κάνω βόλτα με τον μπαμπά μου στο δρόμο, ακούω γύρω μου άλλα σκυλάκια να μου σιγογαβγίζουν: «Αχ, και να είχα την τύχη σου». Την τύχη μου; Ξέρετε ποια ήταν η τύχη μου; Ξέρετε ποια ήμουν;
Γεννήθηκα ένα παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ στην Αθήνα, δεν ξέρω σε ποιο μέρος ακριβώς, ήμουν πολύ μικρή για να θυμάμαι. Όμως θυμάμαι ότι κρύωνα. Ήταν για μένα πολύ ξαφνικό, από τη ζεστή μήτρα της μανούλας μου να βρεθώ στο κατεψυγμένο τσιμέντο του πεζοδρομίου. Ναι, στο πεζοδρόμιο με γέννησε η μαμά μου…
Ξέρετε, η μαμά μου έψαχνε μια γωνίτσα να γεννήσει τα κουταβάκια της, τρία ήμασταν όλα κι όλα, και είχε ανακαλύψει μια ζεστή γωνίτσα, μια γωνίτσα που είχε εγκαταλείψει ένας άστεγος (ποιος ξέρει τι ν’ απόγινε). Ενώ όμως είχαν βγει από την κοιλίτσα της τα δύο αδερφάκια μου, ακούστηκε μια άγρια φωνή κι η μανούλα μου ένιωσε ένα δυνατό πόνο στα κόκαλα. Κάποιος την είχε κλοτσήσει. Η μαμά μου βρέθηκε στο πεζοδρόμιο κι εγώ μισή μέσα, μισή έξω, προσπαθούσα να γεννηθώ… και γεννήθηκα. Τα αδερφάκια μου δεν τα γνώρισα ποτέ, είμαι όμως σίγουρη πως εκείνα δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τον κόσμο.
«Αρτέμη, αυτό το σκυλάκι είναι για σένα», άκουσα ένα στόμα να προφέρει τις λέξεις και το σώμα μου άλλαξε αγκαλιά…
Με τεράστιες προσπάθειες, λόγω φρικτών πόνων, η μαμά σκυλίτσα με τύλιξε με το σώμα της κι ένιωσα μια γλυκιά θαλπωρή να απλώνεται στο σώμα μου. Ύστερα, το ένστικτο με καθοδήγησε να ψάξω τη θηλή στο στήθος της. Βλέπετε, είχε αρχίσει να γουργουρίζει η κοιλιά μου. Η μανούλα μου με κοίταζε με αγάπη και έγλυφε το μικρό μου σώμα για να είμαι καθαρή και να μυρίζω όμορφα. Αχ, μανούλα μου… Κάποιες φορές η μαμά μου πονούσε, αλλά δεν μ’ άφηνε να το καταλάβω, μόνο σιγοκλαψογάβγιζε˙ κι όταν αισθανόταν καλύτερα, μου γαβγοψιθύριζε ένα γλυκό νανούρισμα…
Οι μέρες περνούσαν. Η μαμά μου με φρόντιζε πολύ, ούτε για να ψάξει για φαγητό δεν μ’ άφηνε μόνη μου, κι ας πεινούσε εκείνη. Εγώ δεν καταλάβαινα, ήμουν τόσο μικρή, χωνόμουν στην κοιλίτσα της και ρούφαγα αχόρταγα το γάλα από τα στήθη της. Ήμουν μοναχοπαίδι και όλο το γάλα ήταν δικό μου! Μοναχοπαίδι; Όχι ακριβώς, δεν γεννήθηκα μοναχοπαίδι, αλλά κάποιος φρόντισε να γίνω. Κι έτσι ήμουν το μοναδικό παιδί της μαμάς.
Σιγά-σιγά μεγάλωνα, ήμουν πια πολλών ημερών, ίσως και λίγων μηνών, κι ακόμα έπινα γάλα από τη μαμά μου, δηλαδή δεν είχα και κάτι άλλο να φάω, μόνο γάλα. Όσο για τη μαμά μου, εκείνη δεν έτρωγε τίποτα ή κάτι ελάχιστα που «ψάρευε» μέσα από τα σκουπίδια, όταν κατάφερνε να φτάσει ως αυτά…
Μια μέρα έπαιξα αρκετά, γύρω από τη μαμά μου πάντα, κι ύστερα έτρεξα στην αγκαλιά της να με πλύνει και να με ταΐσει. Όμως εκείνη δεν σηκώθηκε να με πάρει αγκαλιά, να με χαϊδέψει με τη γλωσσίτσα της, να μου πει σκυλοτραγουδάκια. Της μιλούσα, την παρακάλαγα, αλλά τίποτα… Έσκυψα κοντά στο αυτί της να της γαβγίσω και τότε πρόσεξα γύρω από το στόμα της μια λιμνούλα από χαλασμένο φαγητό. «Φόλα», ακούστηκε μια ανθρώπινη φωνή. Τι είναι η φόλα, άραγε; Γιατί το είπαν αυτό για τη μαμά μου; Η μαμά μου δεν είναι φόλα, είναι μια μαμά που αγαπάει πολύ το παιδάκι της και δίνει ακόμα και τη ζωή της γι’ αυτό!
Δυο ανθρώπινα χέρια απλώθηκαν και κάποιος με πήρε στην αγκαλιά του˙ φοβόμουν κι έτρεμα… «θέλω τη μαμά μου», ήθελα να γαβγίσω μα από το φόβο μου δεν έβγαινε ούτε αλύχτισμα απ’ το στόμα μου. Έδωσα μια και μ’ ένα σάλτο βρέθηκα μακριά απ’ αυτά τα άγρια χέρια, κι άρχισα να τρέχω… να τρέχω… να τρέχω… ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησα. Δεν είχα άλλες αντοχές. Πεινούσα και διψούσα, νομίζω μάλιστα πως κάποια στιγμή λιποθύμησα. Όταν συνήλθα, άρχισα να περπατάω ολομόναχη σε άγνωστους δρόμους, ανάμεσα σε άγνωστους διαβάτες. Άλλοι μου χάριζαν ένα χάδι κι έφευγαν, ενώ κάποιοι άλλοι μου χάριζαν μια κλοτσιά ή μια βρισιά, κι εγώ έφευγα μακριά…
Πέρασαν πολλές μέρες που τριγύρναγα μόνη και απροστάτευτη, ώσπου μια μέρα καθώς κοιμόμουν, κάποιος έσκυψε και μου μίλησε με τρυφερή φωνή. Δεν φοβήθηκα, τον εμπιστεύτηκα γιατί ήμουν απελπισμένη. Και δεν έκανα λάθος. Επρόκειτο για μια ζεστή αγκαλιά και αισθάνθηκα στη στιγμή μια ηρεμία να με πλημμυρίζει. Κούρνιασα ευχαριστημένα και αποκοιμήθηκα…
Με λένε Ρόξυ κι έγινα σύμβολο ελπίδας, προσμονής και χαράς!
«Αρτέμη, αυτό το σκυλάκι είναι για σένα» άκουσα ένα στόμα να προφέρει τις λέξεις και το σώμα μου άλλαξε αγκαλιά. Δύο χέρια με είχαν τραβήξει όσα πιο μαλακά γινόταν, μια καρδιά είχε ανοίξει, κι εμένα άνοιξε η τύχη μου γιατί από τότε αυτή η αγκαλιά (του Αρτέμη) δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Κι εγώ έγινα το «φάρμακο» για ένα γεγονός που είχε συμβεί τότε στην οικογένειά του, κάτι που τους πόνεσε όλους πολύ.
Λίγο-πολύ την πορεία μου από ’κει και μετά την ξέρετε: έγινα ταινία μικρού μήκους «Roxy… the movie», έγινα παιδικό βιβλίο «Ρόξυ, το μυστήριο του Αϊ-Βασίλη» και τώρα ήρθε για μένα η μεγάλη στιγμή: να γίνω πρωταγωνίστρια σε ταινία μεγάλου μήκους! Όχι, όχι! Ό,τι έγινα δεν έγινα για να ονομαστώ σταρ, ούτε για να κερδίσω χρήματα και μια πλούσια ζωή. Τίποτε, άλλωστε, δεν μου λείπει. Ό,τι έγινα, το έκανα για να βοηθήσω τους φίλους μου, τους χιλιάδες αδέσποτους φίλους μου που υποφέρουν άλλοτε από το κρύο, άλλοτε από τη ζέστη, από τη πείνα, τη δίψα, τις αρρώστιες, τους κακούς που τους κακομεταχειρίζονται, τις φόλες που κυκλοφορούν ελεύθερες… Αλλά και για να δώσω ένα μάθημα σε όλους εσάς, για το τι μπορεί να αλλάξει στη ζωή σας αν υιοθετήσετε ένα αδέσποτο, όπως εμένα ο μπαμπάς μου. Τι θα αλλάξει στη ζωή σας, όπως αλλάζει και στη ζωή της πρωταγωνίστριας, αφού σύμφωνα με το σενάριο έχει ένα παιδάκι ΑΜΕΑ.
Με λένε Ρόξυ και γεννήθηκα αδέσποτη.
Με λένε Ρόξυ κι έγινα σύμβολο για τα χιλιάδες αδέσποτα σκυλιά που ζουν γύρω σας.
Με λένε Ρόξυ κι έγινα σύμβολο ελπίδας, προσμονής και χαράς.
Με λένε Ρόξυ, μα όπως κι αν με λένε (εσείς θα μου δώσετε το όνομα που θα επιλέξετε), έρχομαι κοντά σου να διώξω τη μοναξιά, να απαλύνω τη θλίψη, να γαληνέψω την ανησυχία, να βοηθήσω την ανεπάρκεια, να είμαι μαζί σου, κοντά σου ως την τελευταία πνοή της ζωής μου.
Με λένε Ρόξυ και αγαπώ όλο τον κόσμο κι ο κόσμος μου είσαι ΕΣΥ! Αρκεί να δεχτείς να με βάλεις στον δικό σου κόσμο.
Τίποτα βέβαια δεν είναι τυχαίο και φυσικά δεν είναι και στην περίπτωσή μου, γιατί ο μπαμπάς μου Αρτέμης Σαμοθράκης, είναι σκηνοθέτης. Έτσι λοιπόν σκηνοθέτησε τις ταινίες μου, πρώτα τη μικρή μήκους και τώρα την ταινία μεγάλου μήκους, με τον τίτλο RE-ACTION.
Επίσης, ο μπαμπάς μου Αρτέμης Σαμοθράκης και ο θείος μου Αλέξανδρος Κατσάρης, έγραψαν το σενάριο της ταινίας.
Πρωταγωνιστούν (εκτός φυσικά από μένα):
Η σπουδαία ηθοποιός Τάνια Τρύπη και ο σπουδαίος ηθοποιός Ντίνος Καρύδης!
Να σας πω ένα μυστικό; Σσσ… στην ταινία παίζει και η Τζένη Καζάκου, κόρη της Τάνιας και εγγονή της Τζένης Καρέζη και είναι πανέμορφη!
Συμμετέχουν οι Γιάννα Ζιάννη, Γρηγορία Αυγερινοπούλου, Θοδωρής Ανθόπουλος, Γιάννης Φραγκίσκος, Δημήτρης Παπαδάκης, Βησσαρίων Τσιώνας, Χρήστος Καρνάκης, Τίφανυ Δανιήλ, Τζένη Καζάκου, Αντρέας Σταματόπουλος και εγώ!
Ως guests συμμετέχουν οι Άννα Αδριανού, Τζόυς Ευείδη, Άννα Κουρή, Γιώργος Μαυρίδης, Δημήτρης Μηλιόγλου, Ηλίας Μαραβέγιας, Άννα Νικολαίδη, Νίκος Παρτσώλης, Φωτεινή Πετρόγιαννη και Joy Κουμεντάκου.
Την Κυριακή 22/10 στις 12:30, στον κινηματογράφο Δαναό.
Ελάτε να παρακολουθήσουμε μαζί την επίσημη προβολή της πρώτης φιλοζωικής, μη εμπορικής ταινίας μεγάλου μήκους με τίτλο Re-Action, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017, στις 12.30 μ.μ., στον κινηματογράφο Δαναό, στην Αθήνα.
Υ.Γ.: Όσα διαβάσατε παραπάνω δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το σενάριο της ταινίας, καθώς αφορούν τη δική μου ζωή και τη μοιράστηκα μαζί σας, αλλά δεν θα την κάνω ταινία. Εσείς, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δείτε την ταινία, να προβληματιστείτε και να παραδειγματιστείτε από αυτήν.
Βάλτε ένα αδέσποτο στη ζωή σας κι αυτό θα σας αλλάξει τη ζωή!
ΡΟΞΥ
*Το Books and Style είναι Χορηγός Επικοινωνίας.
