ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
Τίτλος: «Δείπνο μετά Μουσικής»
Συνταγές του Michel Portos
Κείμενα της Nathalie Krafft
Φωτογραφίες του Hervé Lefebvre
Πρόλογος του Michel Blanc
Μετάφραση της Άννας Γαλανού
Επιμέλεια της Μαρίας Γυπαράκη
Από τις εκδόσεις «Εξάντας»
Ημερομηνία κυκλοφορίας: Νοέμβριος 2017
(από τις 23/11 στα βιβλιοπωλεία, τιμή 18 ευρώ)
Το θέμα αυτού του μαγικού (τόσο σε κείμενα όσο και σε φωτογραφίες) βιβλίου – το οποίο κρατώ στα χέρια μου με… γαστρονομική ευλάβεια – είναι να παρουσιαστούν με πρωτότυπο τρόπο εντυπωσιακές συνταγές, «εμπνευσμένες από τις διατροφικές συνήθειες και τις γαστριμαργικές προτιμήσεις δέκα μουσικοσυνθετών», όπως αναφέρει στον πρόλογό της η συγγραφέας του, Nathalie Krafft.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ξετυλίγονται οι διατροφικές προτιμήσεις και συνήθειες εμβληματικών μουσικών, οι οποίες αποκαλύφθηκαν μέσω της προσωπικής αλληλογραφίας και των γραπτών τους.
Έτσι λοιπόν, ο μουσικόφιλος και βραβευμένος με αστέρια Michelin, σεφ Michel Portos, εμπνεύστηκε τριάντα συνταγές, πηγές των οποίων ήταν οι Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούμπερτ, Σοπέν, Βέρντι, Μουσόργκσκι, Σατί και Ντυτιγιέ!
Το βιβλίο προλογίζει, επίσης, ο γνωστός ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και γνώστης των μυστικών της καλής κουζίνας, Michel Blanc, ο οποίος γράφει – μεταξύ πολλών άλλων εκλεπτυσμένων και φανταστικών διαλόγων ανάμεσα σε έναν… μουσικοσομελιέ και μία πελάτισσα – τα εξής: «Πολύ μακρόσυρτο για το αυτί, κυρία μου. Σε γενικές γραμμές ο Μπετόβεν ισοπεδώνει τα θαλασσινά. Ο κύριος πήρε σπαράγγια τα οποία, όπως λένε, δεν συνδυάζονται με τίποτα. Θα του πρότεινα, αν είναι σύμφωνος, μια σιωπή για το πρώτο του πιάτο. Αν όμως χρειάζεται κάτι, ας πάμε σε έναν ήχο ποταμού που κυλάει».
Δεν σκοπεύουμε να σας αποκαλύψουμε τα μυστικά της, απλώς να σας μυήσουμε στα «άδυτα» αυτής της υπέροχης και υπερπολυτελούς έκδοσης (θα αποτελούσε άλλωστε γαστριμαργική ιεροσυλία να μην σας την παρουσιάσουμε), η οποία είναι διανθισμένη με ποιήματα, καντάτες και σπάνιες ιστορικές αναφορές. Ας αναφέρουμε ενδεικτικά ένα από τα μουσικά δείπνα, εκείνο του Γιόχαν-Σεμπάστιαν Μπαχ (1685-1750), με κυρίως πιάτο φιλέτο πέρκας με βούτυρο αντσούγιας και αρακά φρικασέ. «Αρχικά», λέει ο σεφ, «ο Γιόχαν-Σεμπάστιαν Μπαχ, έτρωγε αυτό το πιάτο με λούτσο, που αντικαταστάθηκε από πέρκα του γλυκού νερού, που με τη σειρά της θα μπορούσε και αυτή να αντικατασταθεί από λαβράκι, τσιπούρα κλπ.. Οι αντσούγιες αντικαταστάθηκαν από μαριναρισμένο γαύρο τον οποίο προτιμώ γιατί δεν είναι αλατισμένος, αλλά ξιδάτος και μαριναρισμένος σε λάδι».
Μαθαίνουμε επίσης από τη συγγραφέα πως «όταν ο Μπαχ ήταν ακόμη πολύ νέος, πεινούσε κάποια μέρα τόσο πολύ, που δεν δίστασε να μαζέψει κεφάλια από ρέγγες που πέταξαν από το ανοιχτό παράθυρο ενός πανδοχείου. Η κίνηση αυτή του βγήκε σε καλό, γιατί μέσα στις ρεγγοκεφαλές βρήκε κέρματα με τα οποία μπόρεσε να αγοράσει μια μερίδα ψητό», ένα από τα αγαπημένα του εδέσματα.
Σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να ανακαλύψετε το «Δείπνο μετά μουσικής» (το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας, που βιώνουν μια δεύτερη και λαμπερή νεότητα χάρη στο έργο της Μαρίας Γυπαράκη) όπως θα ανακαλύπτατε τον έρωτα ξαφνικά, μέσα από το στιγμιαίο βλέμμα του «σκοτεινού αντικείμενου του πόθου» σας. Ταξιδέψτε μέσα από τις σελίδες του και… à table!
