ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Ζούμε έναν εφιάλτη με το όνομα Covid-19. Μια αόρατη απειλή που δεν κάνει διακρίσεις σε εθνικότητα, θρησκεία, κοινωνική θέση και πολιτισμό.
Αν δεν ήταν γνωστή η πηγή, θα πιστεύαμε ότι σε κάποιο εργαστήριο κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν πειράματα με την ψυχοσύνθεσή μας. Να μετρήσουν την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, τις ψυχικές και σωματικές αντοχές μας.
Να δοκιμάσουν αν θα τρέξουμε να συμπαρασταθούμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα που νοσούν, με κάθε τίμημα.
Αν η μάνα θα σταθεί με αυταπάρνηση δίπλα στο άρρωστο παιδί της. Αν θα πουν το στερνό αντίο τα παιδιά στους γονείς που χάνουν τη μάχη στις εντατικές. Να διαπιστώσουν τις αντοχές μας στην απομόνωση, στην καραντίνα, στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, ενός διαμερίσματος, μιας μονοκατοικίας για τους πιο τυχερούς. Να νιώσουν τον φόβο από άνθρωπο σε άνθρωπο σε καιρούς ειρηνικούς, την καχυποψία, την οργή, την αποξένωση, την απελπισία.
Γιατί αυτός ο ιός εισέβαλε στη ζωή όλων μας και την μετέτρεψε σε εφιάλτη από τη μια στιγμή στην άλλη.
Άλλαξε τις συνήθειές μας, την καθημερινότητά μας. Κατάφερε να πετύχει ό τι δύσκολα θα πετύχαινε ένας παγκόσμιος πόλεμος. Στόχευσε με τον φόβο του θανάτου σε ό τι ιερότερο είχε ο άνθρωπος.
Την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.
Έγραψε πάνω σε κάθε σύμπτωμά του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Κατάφερε να περάσει σε δεύτερη μοίρα ιδανικά, αρχές, πατριωτικά συναισθήματα, ατομικές ελευθερίες, συμπαράσταση προς τον συνάνθρωπο, ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς. Όμως, όσα και αν κατέφερε ως τώρα, εκείνο που δεν λογάριασε είναι η δύναμη της Αγάπης. Και αυτήν δεν μπόρεσε ούτε και θα μπορέσει να σκοτώσει. Διότι ζει και βασιλεύει μέσα στα νοσοκομεία μας.
Ανθίζει στις καρδιές, στις μάσκες και τα γαντοφορεμένα χέρια όλων αυτών των ηρώων που δεν λογάριασαν τον κίνδυνο, δεν κατέθεσαν τα όπλα και συνεχίζουν απτόητοι να μάχονται τον αόρατο και ύπουλο εχθρό.
Την βλέπεις πίσω από κάθε τοίχο εκούσιας ή ακούσιας απομόνωσης. Την αφουγκράζεσαι για όσους υποφέρουν, για όσους δίνουν τη δική τους μάχη στις εντατικές.
Κυλά στα δάκρυα του Σωτήρη όλων μας για όσους κινδυνεύουν και όσους έφυγαν, για να μας βοηθήσουν ακόμη και με τη φυγή τους να βρούμε τον δρόμο για τη σωτηρία. Την ζωγραφίζουν ακόμη τα μάτια των παιδιών που όλα τα καταλαβαίνουν κι ας κάνουν πως παίζουν και γελούν αμέριμνα στα δωμάτιά τους. Την θαυμάζεις στην υπευθυνότητα της ηγεσίας μας, στους αρμόδιους υπουργούς και ειδικούς, στους στρατιωτικούς, τους αστυνομικούς μας, τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ, τους φαρμακοποιούς μας και όλους όσοι αγωνίζονται για την επιβίωσή μας, διακινδυνεύοντας τη δική τους ζωή, «ποτέ από το χρέος μη κινούντες».
Πρέπει να το πιστέψουμε. Ο ιός δεν νίκησε την Αγάπη. Αναζητά μέσα στα εργαστήρια των επιστημόνων και των ερευνητών μέρα και νύχτα την ίαση που σύντομα θα έλθει. Μαζί της θα βγούμε αγκαλιά και πάλι στους δρόμους και τις πλατείες μας, θα δώσουμε τα χέρια, θα χορέψουμε τους λεβέντικους χορούς μας, πιο δυνατοί και πιο σοφοί από όλη αυτή τη δοκιμασία.
Αυτός ο ιός ήλθε, για να μας σκοτώσει. Μα έκανε λάθος, γιατί λογάριασε χωρίς την Αγάπη. Και όλοι εμείς θα του αποδείξουμε πως ο δικός μας Δημιουργός μάς επέλεξε για να ζήσουμε και δεν θα επιτρέψει σε κανέναν την εξολόθρευσή μας. Επί αιώνες καταφέραμε να επιβιώσουμε και με τη δική Του βοήθεια το ίδιο θα πράξουμε και τώρα. Ενωμένοι, αποφασισμένοι, αλληλέγγυοι, παιδιά ενός Θεού που μας δώρισε τη ζωή, για να μην την θέτουμε σε κίνδυνο με τις ανεύθυνες επιλογές μας.
Εμείς οι Έλληνες που δύσκολα μας βάζεις χαλινάρι, εμείς ο δυσήνιος, γενναίος και λεύτερος λαός, μάθαμε από αυτή τη δοκιμασία πως καμιά φορά χρειάζεται να θυσιάσεις ακόμη και τις ατομικές σου ελευθερίες, για να κερδίσεις τη ζωή σου και το μέλλον των παιδιών σου.
Ξέρω πως είναι δύσκολο, ξέρω πως είναι πρωτόγνωρο για μας, μα είμαστε όλοι εδώ ενωμένοι να το αντιμετωπίσουμε και να το νικήσουμε.
Γιατί θέλουμε να ζήσουμε και θα ζήσουμε…