ΓΕΡΑΚΙΝΑ ΜΠΟΥΡΙΚΑ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΓΕΡΑΚΙΝΑ ΜΠΟΥΡΙΚΑ
Ο Χρήστος Κολοβός, ένα από τα πιο γοητευτικά μοντέλα της χρυσής εποχής του ελληνικού μόντελινγκ, σίγουρα αποτελεί ένα ζωντανό σύμβολο της λάμψης της δεκαετίας του ’90.
Φορώντας τα ρούχα των καλύτερων Ελλήνων και ξένων δημιουργών, περπάτησε στις πασαρέλες του Μιλάνου, του Παρισιού και της Αθήνας, δίπλα σε μοντέλα παγκοσμίου φήμης. Σήμερα, παρά τις πάρα πολλές ασχολίες του, η δίψα του για την παλιά λάμψη, τον ωθεί να δημιουργεί ξανά απίστευτες βραδιές στυλ. Έχοντας στο πλάι του την Τζένη Οικονόμου και άλλους καλούς συνεργάτες, μας προσκαλεί στο Island, στο πάρτι «6th Models Reunion», με την υπόσχεση να μας χαρίσει μια βραδιά λάμψης μιας άλλης εποχής.
ΓΕΡΑΚΙΝΑ ΜΠΟΥΡΙΚΑ: Χρήστο, θέλω αρχικά να μου μιλήσεις για τη μεγάλη βραδιά του «Models Reunion» στις 19 Ιουνίου στο Island, που πλέον έχει γίνει θεσμός, αφού την διοργανώνεις για έκτη συνεχή χρονιά. Πες μας την ιστορία από την αρχή.
Χρήστος Κολοβός και Γερακίνα Μπουρίκα
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ: Θα ξεκινήσω λοιπόν από το 2010 που άρχισε να στήνεται αυτή η ιδέα στο μυαλό μου και για τα επόμενα δύο χρόνια παιδεύτηκα να μαζέψω 283 βασικά τηλέφωνα συνεργατών από παλιά, είτε από φωτογράφους και παλιά μοντέλα είτε από ανθρώπους γενικά της μόδας, όπως σχεδιαστές και στυλίστες. Μετά από αυτή την προσωπική μου έρευνα, ξεκίνησαν οι βραδιές μας με τον τίτλο «Models Reunion», που είναι επικυρωμένος εδώ και έξι χρόνια.
Η πρώτη συγκέντρωση θυμάμαι είχε γίνει στη Γλυφάδα το 2012 και ακολούθησε το 2013 μια βραδιά που κάναμε μαζί με την Βίβιαν Γαλανοπούλου στην πλατεία Ειρήνης. Την τρίτη χρονιά μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι η Τζένη Οικονόμου και η συνεργασία μας συνεχίζει βέβαια μέχρι και σήμερα. Τότε, διοργανώσαμε την συνάντηση στην Βουλιαγμένη, στο μαγαζί «Αγνάντι». Από εκεί και πέρα οι επόμενες χρονιές όπως και η φετινή, κατοχυρώθηκαν να γίνονται στο Island με ένα βασικό χαρακτηριστικό πλέον. Το dress code είναι αυστηρό. Η εκδήλωση είναι White Night, δηλαδή πρέπει να είσαι ντυμένος από πάνω έως κάτω στα λευκά για να συμμετέχεις. Το λευκό χρώμα το επιλέξαμε σαν το χαρμόσυνο χρώμα του καλοκαιριού και ταιριάζει με το δικό μας ύφος, αφού σκοπός μας είναι να γιορτάσουμε το καλοκαίρι.
Βέβαια, τα τελευταία τρία χρόνια στο πάρτι συμμετέχει και σχεδιάστρια και αυτό είναι κάτι που άλλαξε το παλιό μας δεδομένο που ήταν να συναντιόμαστε εμείς μόνοι μας, τα μοντέλα, για να θυμηθούμε τα παλιά. Πλέον έχουμε αποφασίσει η βραδιά να είναι ανοιχτή για όλο το κοινό, και για αυτούς που δεν ανήκαν ποτέ στον συγκεκριμένο χώρο. Όπως καταλαβαίνεις όμως, με τα νέα δεδομένα απαιτείται περισσότερη δουλειά από εμάς τους διοργανωτές. Για όλα αυτά χρειάζονται φώτα, στήσιμο πασαρέλας, μπάνερ, προτζέκτορες κ.λπ..
Γ.Μ.: Χρήστο, εγώ που δεν είμαι μοντέλο και δεν ανήκω σ’ αυτόν τον χώρο, τι το ξεχωριστό θα ζήσω σ’ εκείνη τη βραδιά; Γιατί να έρθω;
Χ.Κ.: Κοίταξε. Η φετινή βραδιά είναι πιο ξεχωριστή και από την περσινή. Κάθε χρονιά θέλουμε να είναι λίγο διαφορετική. Δηλαδή, το πιο απλό που μπορώ να σου πω είναι ότι φέτος θα είναι έξι σχεδιαστές, αντί για έναν, με το κοινό τους. Το αποτέλεσμα λοιπόν θα είναι ακόμη πιο φαντασμαγορικό. Είναι μια μικρή επίδειξη μόδας, όμως μια μεγάλη παραγωγή για μένα. Σκέψου ότι δίπλα μας, στο styling της εκδήλωσης και εν μέρει της παραγωγής, θα βρίσκεται ο Κωνσταντίνος Κασπίρης. Οπότε όπως καταλαβαίνεις μπορεί ο τίτλος να είναι «Models Reunion», γιατί έτσι ακριβώς πρωτοξεκίνησε με την πρώτη μας συνάντηση, πλέον όμως έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Έχουμε βάλει στην παρέα μας όλους τους συνεργάτες μας μα και όλο τον κόσμο που μεγάλωσε μαζί μας, που αγάπησε και αγαπάει τη μόδα. Με λίγα λόγια, όλους όσοι θέλουν να ζήσουν παρέα με όλους εμάς, μια βραδιά λάμψης.
Γ.Μ.: Πώς ξεκίνησε η δική σου καριέρα στο μόντελινγκ;
Χ.Κ.: Η καριέρα η δική μου στο μόντελινγκ, ξεκίνησε το 1988. Ένας φίλος φωτογράφος τότε, ήθελε να κάνει κάποια δικά μου πορτρέτα για τη σχολή που πήγαινε ακόμη και έτσι βγάλαμε τις πρώτες μου φωτογραφίες. Ταυτόχρονα τότε είχε ανοίξει γραφείο η Έλενα Κουντουρά, η σημερινή υπουργός Τουρισμού, και μου έγινε πρόταση να πάω να δοκιμάσω εκεί. Ήταν ένα μικρό γραφείο για μοντέλα θα έλεγα, αλλά είχε μπει δυναμικά στο χώρο εκείνη την εποχή κι εγώ ξεκίνησα σιγά σιγά μα έμεινα μαζί τους για τρεις μήνες, γιατί μου έγινε πρόταση από ένα μεγαλύτερο γραφείο -το Azans Models. Βέβαια να σου πω ότι με κανένα γραφείο δεν έκανα προσωπικό συμβόλαιο γιατί θεωρούσα ότι ένας ελεύθερος επαγγελματίας – το λέει και η λέξη άλλωστε – δεν πρέπει να δεσμεύεται με συμβόλαια. Μόνο προσωπικά συμφωνητικά έκανα, κι έτσι είχα την άνεση να μετακινηθώ και σε άλλο ακόμη μεγαλύτερο γραφείο για να δουλέψω και εκεί. Η τελευταία αυτή συνεργασία έληξε άδοξα εξαιτίας κάποιων ανδρικών καλλιστείων στα οποία εγώ δεν ήθελα να λάβω μέρος και να τους εκπροσωπήσω. Η άποψή μου τότε για τα καλλιστεία ήταν πως ήταν πολύ γυναικεία κατάσταση, γι’ αυτό και ήμουν ανένδοτος. Μέσα μου το ένιωθα κάτι πολύ δεύτερο για μένα και εφόσον κι εκείνοι «παρεξηγήθηκαν» με την άρνησή μου, εγώ έσπασα το συμφωνητικό μου μαζί τους και έφυγα κάνοντας μια καλή συμφωνία με το αντίπαλο μεγάλο γραφείο τότε, το Models One της Μαίρης Δρακοπούλου. Ήταν βέβαια πολύ σωστή η επιλογή μου γιατί δουλεύοντας εκεί, έκανα την μεγάλη μου καριέρα.
Γ.Μ.: Και ακολούθησε η πορεία σου στο εξωτερικό.
Χ.Κ.: Ακριβώς. Πηγαίνοντας στο Models One ξεκίνησε ένας νέος κύκλος. Το θετικό ήταν πως είχαμε μία πολύ καλή χημεία με την Μαίρη, τη μάνατζέρ μου, και αυτό παρέσυρε και πολλά άλλα μοντέλα πίσω από εμένα να έρθουν στο ίδιο γραφείο με αποτέλεσμα να δημιουργήσουμε τη δική μας παρέα και να έχουμε τις δικές μας δουλειές. Σπουδαίο ρόλο βέβαια έπαιξε το γεγονός ότι η Μαίρη είχε άψογες σχέσεις με τις διαφημιστικές εταιρείες και αυτό εκτίναξε την καριέρα μου στα ύψη. Μέσω του ίδιου γραφείου μετά από αυτή την ανοδική πορεία, έφυγα για το εξωτερικό. Πήγα αρχικά στο Μιλάνο και λίγο στο Παρίσι͘ περισσότερο όμως έμεινα στο Μιλάνο. Εκεί έκανα κάποιες ωραίες εμφανίσεις σε κάποια σόου κι έτσι, όταν γύρισα στην Ελλάδα είχα κάνει ένα καλύτερο portfolio για τον ελληνικό χώρο.
Γ.Μ.: Γιατί σταμάτησες Χρήστο;
Χ.Κ.: Βασικά τα χρόνια περάσανε και άρχισα να δέχομαι προτάσεις σε άλλο επίπεδο, όπως τηλεοπτικές, που όμως εγώ δεν ήθελα να τις δεχτώ. Δεν με ενδιέφερε η τηλεόραση εκείνη την εποχή, με ενδιέφεραν περισσότερο οι φωτογραφίσεις και τα σόου. Ήθελα να είμαι καθαρά στον χώρο της μόδας και όχι να συμμετέχω σε τηλεοπτικές εκπομπές σαν παρουσιαστής ή να κάνω μουσικές εκπομπές. Έτσι κάποια στιγμή ένιωσα ο ίδιος πως ήρθε η ώρα να σταματήσω. Τις τελευταίες μου δουλειές τις έκανα στην Κύπρο – σε κάποιες διαφημιστικές εταιρείες της Κύπρου – και μετά ασχολήθηκα με επιχειρήσεις εστίασης οπότε δεν υπήρχε πλέον ενδιαφέρον ούτε κέφι αλλά ούτε και κέρδος να ασχοληθώ με το μόντελινγκ σε κάτι παραπέρα. Νομίζω ότι όλα έχουν ημερομηνία λήξης όπως και τα γιαούρτια (συμπληρώνει γελώντας). Και περισσότερο για τις γυναίκες σε σχέση μ’ εμάς. Γιατί ένας άντρας μπορεί να δουλέψει μέχρι και εβδομήντα χρονών για διαφημίσεις και να πάρει ειδικούς ρόλους.
Γ.Μ.: Είχες πάρει μέρος σε επιδείξεις με την Ναόμι Κάμπελ και την Λίντα Ευαγγελίστα. Η φωτογραφία σου με την ελληνική σημαία έχει μείνει στην ιστορία. Πες μου πώς ένιωθες τότε κάτω από αυτά τα φώτα…
Χ.Κ.: Καταρχήν εκείνη την εποχή είχαμε κατηγορηθεί για αυτό. Ήταν στο σόου του Βασίλειου Κωστέτσου το ’91 στο Intercontinental, όταν δυο αγόρια φορέσαμε την Ελληνική σημαία γύρω από τη μέση μας, στην επίδειξη που ήταν προσκεκλημένες η Λίντα Ευαγγελίστα, η Ναόμι Κάμπελ και η Κρίστι Τέρλινγκτον. Για εμάς βέβαια που μας είχαν διαλέξει να συνοδεύουμε αυτά τα μεγαλειώδη για τα παγκόσμια δεδομένα κορίτσια, ήταν μεγάλη τιμή, όμως κάποιοι δημοσιογράφοι μας κατηγόρησαν για το ότι βάλαμε την ελληνική σημαία γύρω από τη μέση.
Γ.Μ.: Η δική σας απάντηση τότε ποια ήταν;
Χ.Κ.: Εμείς δεν απαντήσαμε τότε γιατί δεν ήμασταν οι στυλίστες εκείνη την εποχή. Εμείς πασαρέλα κάναμε. Ήμασταν απλά μοντέλα… οι κινούμενες κρεμάστρες για να σου το πω αλλιώς (συνεχίζει γελώντας). Δεν είχαμε και πολύ μεγάλο λόγο εκείνη την εποχή. Και η ηλικία μας ακόμη δεν μας επέτρεπε να έχουμε μεγάλο λόγο. Πάντως εκείνο το σόου έχει μείνει σίγουρα στην ιστορία. Ακόμη και σήμερα συζητιέται. Ο Βασίλης έκανε πάρα πολύ ωραίες δουλειές εκείνη την εποχή, ήταν από τους Έλληνες που είχε φέρει μεγάλα ονόματα στον ελληνικό χώρο όπως την Σίντι Κρόφορντ.
Γ.Μ.: Νοσταλγείς κάτι από εκείνη την εποχή;
Χ.Κ.: Πιστεύω ότι είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι η εποχή τότε με τώρα. Και θα σου εξηγήσω γιατί το λέω αυτό. Η Ελλάδα τότε τη δεκαετία του ενενήντα, ήταν η δεύτερη χώρα περιοδικού τύπου στην Ευρώπη μετά την Γαλλία. Πολλά ξένα μοντέλα έρχονταν σε εμάς για να κάνουν το Book τους και να φύγουν στο εξωτερικό. Άρα υπήρχε μεγάλη άνθιση στην ελληνική μόδα. Περισσότερη και από τη δεκαετία του ογδόντα. Αυτό όλο λοιπόν άρχισε να σταματάει το 2003 με 2004 περίπου και το 2008 βέβαια με την κρίση άρχισε να μην υπάρχει σχεδόν. Με το κλείσιμο μάλιστα των περιοδικών του Λυμπέρη και του Κωστόπουλου, τότε άρχισε να σβήνει και αυτός ο χώρος. Εκείνο το διάστημα εγώ έστηνα μοντέλα σαν μάνατζερ σε περιοδικά, ετοίμαζα κορίτσια για τον διαγωνισμό Playmate, όμως δυστυχώς άρχισε η πτώση αν σκεφτείς ότι όλα τελικά ξεκινούν από την οικονομία. Και η λάμψη έσβησε. Στη σημερινή εποχή δεν υπάρχει η λάμψη του μόντελινγκ που υπήρχε τότε. Τότε έπρεπε να αξίζεις για να είσαι μοντέλο. Έπρεπε να το κερδίσεις, έπρεπε να τρέξεις, να δουλέψεις. Τώρα έχει γίνει πιο εύκολο να γίνεις μοντέλο με άλλους τρόπους, τους οποίους δεν θέλω να αναφέρω. Γι’ αυτό και έχει αλλοιωθεί η άποψη του καλού μοντέλου τώρα, σε σχέση με τότε. Αυτό μου λείπει και το νοσταλγώ. Και κάτι άλλο που νοσταλγώ πολύ από εκείνη την εποχή, ήταν ότι κάθε μέρα ήταν μια γιορτή. Όχι μόνο όσον αφορούσε στη μόδα. Γενικότερα μιλάω για τη νύχτα, για τη διασκέδαση. Ο κόσμος γενικότερα την εποχή του ’90 ήταν χαρούμενος. Του πήγαιναν όλα καλά, είχαν όλοι τις δουλειές τους, κάθε μέρα νόμιζες πως ήταν Παρασκευή ή Σάββατο. Όπου και να έβγαινα, είχα αυτή την ψυχολογία. Βέβαια καμιά φορά αυτό έχει να κάνει και με την ηλικία. Λέμε τώρα ότι τότε ήταν άλλες εποχές. Ήμασταν όμως κι εμείς πιο νέοι. Υπήρχαν βέβαια καλύτερα δεδομένα, αλλά ήμασταν κι εμείς πιο νέοι και αντέχαμε περισσότερο και γιορτάζαμε χωρίς το άγχος της επιβίωσης, της οικογένειας. Ήμασταν ελεύθεροι και ήταν πολύ σημαντικό.
Γ.Μ.: Η ομορφιά ανοίγει πόρτες;
Χ.Κ.: Σίγουρα ανοίγει πόρτες, αλλά να θυμάσαι κι ένα πράγμα. Πίσω από μια μεγάλη ανηφόρα, κρύβεται μια μεγάλη κατηφόρα. Άρα μπορεί να σου ανοίξουν πέντε πόρτες όπως είπες γρηγορότερα με την ομορφιά, αλλά οι ίδιες πόρτες μπορεί να σου κλείσουν το ίδιο γρήγορα. Πρέπει να μπορείς να κρατηθείς σε έναν χώρο ό,τι κι αν κάνεις. Σίγουρα λοιπόν η ομορφιά είναι ένα σκαλοπάτι που μπορείς να πατήσεις αλλά για την μετέπειτα πορεία σου ίσως και να σε απορρίψουν εξαιτίας της ομορφιάς, εάν έχεις μόνο αυτήν σαν εφόδιο. Η ομορφιά είναι ένας τομέας επιτυχίας αλλά δεν είναι ο δεδομένος και ο μόνος για να κάνεις μια δουλειά, και αυτό μας το έχει αποδείξει η ιστορία.
Γ.Μ.: Ενώ σίγουρα κατακτούσες αναμφίβολα πολλές γυναίκες, η μόνη σχέση σου που είχε γίνει τότε γνωστή ήταν με την Βίκυ Καγιά. Κι όμως υπάρχουν πολλοί celebrities που δείχνουν έκπληκτοι όταν βγαίνει στη «φόρα» η ιδιωτική τους ζωή. Μπορεί κάποιος τελικά, αν το θέλει πραγματικά, να προφυλαχθεί από τον φακό των αδιάκριτων φωτογράφων;
Χ.Κ.: Προσπαθείς, αν θέλεις, αλλά μην νομίζεις ότι το καταφέρνεις πάντα. Είναι λίγο γελοίο ξέρεις, να βγαίνεις από το σπίτι σου και να παραμονεύει κάποιος ενώ εσύ δεν το περιμένεις. Εμένα μου έχει τύχει. Όταν είχα χτυπήσει το πόδι μου μαζί με την Βίκυ, επειδή είχε γίνει γνωστό, θυμάμαι να μας περιμένουν οι παπαράτσι έξω από το σπίτι μου και να είμαι εγώ με τις πατερίτσες και τον πόνο μου και εκείνη να με βοηθάει. Όπως καταλαβαίνεις δεν ξέρεις ποτέ από πού θα σου έρθει. Σαφώς κάποια πράγματα μπορείς να τα αποφύγεις αλλά πάντα υπάρχουν και τα απρόοπτα. Όταν κάποιος είναι αναγνωρίσιμος και έχει κοινωνική ζωή, βγαίνει, διασκεδάζει, πάντα κάποιος μιλάει, κάποιος φίλος, κάποιος γνωστός, παίρνει ένα τηλέφωνο, κι εκεί εσύ μένεις έκπληκτος μπροστά σε ένα φωτογράφο. Βέβαια δεν λείπουν και οι επώνυμοι που θα κάνουν οι ίδιοι το τηλεφώνημα γιατί οι ίδιοι θέλουν την προβολή ακόμη και της προσωπικής τους ζωής.
Γ.Μ.: Μίλησέ μου για το σήμερα. Δημόσιες σχέσεις, παθιασμένος συλλέκτης αυτοκινήτων και τι άλλο;
Χ.Κ.: Ναι. Όλα αυτά μαζί. Σήμερα ασχολούμαι ακόμη με την ανάπτυξη νυχτερινών επιχειρήσεων και τις δημόσιες σχέσεις. Αναλαμβάνω Live για κάποιους τραγουδιστές και δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη μάνατζερ, κάνω Booking καθαρά, παλιά έκανα μάνατζμεντ. Από το 1994 είμαι φανατικός συλλέκτης αυτοκινήτων και βέσπας και με γεμίζει απίστευτα αυτό που κάνω. Μου αρέσει να δίνω χρώμα σε ένα παλιό σκουριασμένο σίδερο, να δίνω ζωή σε ένα παλιό όχημα, με πολύ κόπο και χρήμα βέβαια όπως και πολύ χρόνο. Τον τελευταίο καιρό επίσης είμαι επίσημος εκτροφέας περσικής γάτας – ανήκω επίσημα στον ΕΟΓ (Ελληνικός Όμιλος Γάτας) – και ο νέος μου στόχος είναι η διατήρηση της συγκεκριμένης φυλής. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ζώα και τα αγαπώ και είχα παλαιότερα τρία σκυλιά, αλλά τον τελευταίο καιρό με έχουν κατακτήσει οι γάτες.
Γ.Μ.: Θυμήσου την πιο ακραία εκδήλωση θαυμασμού από μία γυναίκα.
Χ.Κ.: Δεν μπορώ να τις βάλω σε μία σειρά γιατί δεν ήταν μία. Ήταν αρκετές. Αυτό που θα σου πω είναι για μια κοπέλα που ήρθε δειλά και μου ζήτησε κάποτε ένα αυτόγραφο, σε ένα σόου στο Αίγιο. Το ακραίο βέβαια δεν ήταν που μου ζήτησε αυτόγραφο. Άλλωστε εγώ δεν είχα αυτόγραφα, δεν ήμουν ηθοποιός. Της είχα δώσει θυμάμαι μια κάρτα μοντέλου. Το ακραίο ήταν που αργότερα αυτή η κοπέλα ήρθε στην Αθήνα και έγινε Τοπ Μόντελ. Γι’ αυτό και τώρα δεν θα σου πω το όνομά της γιατί είναι πασίγνωστη.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
