ΓΕΡΑΚΙΝΑ ΜΠΟΥΡΙΚΑ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΓΕΡΑΚΙΝΑ ΜΠΟΥΡΙΚΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: PETER TAMAS
Από την μία πλευρά ο Γιορδάνης, ο μυθιστορηματικός φίλος του Στέλιου Καζαντζίδη, στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», από την άλλη πλευρά, ο Sidney Bruhl, ένας αδίστακτος, αποτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα». Στο κέντρο, ο Αντώνης Λουδάρος.
Ο Αντώνης -που ξέρει να κάνει καλή κωμωδία γιατί έχει κατανοήσει την τραγικότητα πίσω απ’ αυτήν- ο οποίος πλέον δεν διστάζει να πετάξει τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή του και που θα έκανε και πάλι τηλεόραση σε πρωινή ζώνη, όμως με συνθήκες που ταιριάζουν σε εκείνον.
Ένας άνθρωπος γεμάτος που δεν έχει καβαλήσει το καλάμι, γιατί ξέρει να πατά σταθερά στα πόδια του και αυτό που ψάχνει είναι μόνο την ευτυχία και την αγάπη.
Ένας άντρας που μέσα στο βλέμμα του, βλέπεις ότι παραμένει ακόμη παιδί και το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει σε κάποιον που αγαπάει, είναι να τον πάει «μια βόλτα σε παραμύθι».
Ο Αντώνης Λουδάρος, που παίρνοντάς μας απ’ το χέρι, όταν πια έχουν σβήσει τα φώτα της σκηνής, μας σεργιανίζει στον δικό του κόσμο…
ΓΕΡΑΚΙΝΑ ΜΠΟΥΡΙΚΑ: Αυτό το χειμώνα σε πιάσαμε να παίζεις σε διπλό ταμπλό. Πες μου δυο λόγια για τους δύο εντελώς διαφορετικούς ρόλους σου, στις θεατρικές παραστάσεις που συμμετέχεις.
Γερακίνα Μπουρίκα και Αντώνης Λουδάρος
ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ: Ο ένας μου ρόλος είναι στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στην παράσταση «ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ, Η ζωή του όλη». Το πρόσωπο που υποδύομαι είναι ο Γιορδάνης, ο μυθιστορηματικός φίλος του Καζαντζίδη. Ο Γιορδάνης είναι δημιούργημα της Ντενίση και της Γιαχαλή, των δύο συγγραφέων που όταν έγραφαν το έργο, αποφάσισαν όλες τις ιστορίες που είχαν ακούσει από διάφορους φίλους, να τις συγκεντρώσουν και να τις αποδώσουν σε ένα πρόσωπο. Δεν είχε ο Στέλιος φίλο Γιορδάνη. Η Μιμή σκέφτηκε ότι θα ήταν πολύ ωραίο ο φίλος να αφηγείται την ιστορία, γιατί αυτό βοηθάει στη μυθιστορία και επίσης, όπως ήθελε εξαρχής, το φανταστικό πρόσωπο του Γιορδάνη, την βοήθησε στο να μην μείνει σε αληθινά πρόσωπα και ονόματα. Δεν ήθελε με τίποτε το έργο να έχει ένα σκανδαλοθηρικό περιεχόμενο, γιατί σκοπός της ήταν, οι θεατές να μπουν όσο γίνεται πιο πολύ στην ψυχή του καλλιτέχνη.
Ο άλλος ρόλος που κάνω Δευτέρα και Τρίτη στο «Αγγέλων Βήμα» στην παράσταση «Φονική Παγίδα», είναι ένας συγγραφέας. Ο Sidney Bruhl. Αυτή η παράσταση είναι μια κωμωδία-θρίλερ, ένα θρίλερ δηλαδή με κωμικές πινελιές.
Ο Sidney Bruhl, είναι ένας θεατρικός συγγραφέας, γράφει θρίλερ, ο οποίος βρίσκεται ξαφνικά σε απόγνωση, γιατί πλέον δεν μπορεί να γράψει και να κάνει επιτυχία. Καθώς πλέον ζει σε ένα τέλμα γιατί δεν έχει καθόλου έμπνευση, παίρνει μια απόφαση. Όταν ένας μαθητής του, του φέρνει ένα έργο δικό του που είναι εξαιρετικό, αρχίζει να ψάχνει να βρει τρόπο να του το πάρει από τα χέρια. Να του το κλέψει και να το κάνει δικό του, με κάθε τίμημα.
Είναι ένα έργο με πολύ ενδιαφέρον και είναι κάτι που ήθελα πάρα πολλά χρόνια να κάνω. Από τότε που το είχα δει, θυμάμαι στην εφηβεία μου, στον κινηματογράφο, με τον Michael Caine και τον Christopher Reeve, το είχα πάντα στο μυαλό μου σαν κάτι το πολύ ωραίο. Και τώρα ήρθε η στιγμή να το κάνω. Ουσιαστικά αυτή η παράσταση κρύβει το μεγάλο ερώτημα: «Πού μπορεί να φτάσει κανείς για την επιτυχία;»
Γ.Μ.: Τώρα μου έδωσες την αφορμή να σε ρωτήσω. Πού θα μπορούσες να φτάσεις εσύ για την επιτυχία;
Α.Λ.: Γενικά ο άνθρωπος φτάνει σε άσχημα πράγματα για την επιτυχία. Εγώ πάλι, σίγουρα δεν θα έφτανα να σκοτώσω ανθρώπους για την επιτυχία. Βέβαια η λέξη σκοτώνω, υπάρχει και με εισαγωγικά. Κι εγώ έχω «σκοτώσει» ανθρώπους, αλλά σίγουρα όχι για την επιτυχία. Γιατί έρχονται στιγμές, που κάποιους ανθρώπους όταν είναι τοξικοί, όταν νιώθεις ότι δίνεις και δεν σου προσφέρουν και γίνονται πλέον βαρίδια, δεν τους χρειάζεσαι στη ζωή σου. Οπότε αποφασίζεις να πας παρακάτω. Κι έτσι κάνεις ένα ξεκαθάρισμα όπως γενικά κάνουμε όλοι.
Γ.Μ.: Δεν διστάζεις δηλαδή ν’ αφήσεις πίσω σου ανθρώπους;
Α.Λ.: Δίσταζα παλιά. Τώρα πια όχι. Τώρα είμαι και εξοικειωμένος, αλλά και νιώθω ανακούφιση όταν το κάνω πια. Αυτό το ξεκαθάρισμα. Είναι σαν να έχεις μια ντουλάπα και να είναι ανάστα ο κύριος. Πρέπει να την τακτοποιήσεις, κι ό,τι δεν σου κάνει πια, το πετάς. Ή το δίνεις σε κάποιον που του κάνει. Για να μην πάει εντελώς χαμένο.
Γ.Μ.: Έχεις νιώσει ποτέ σαν μικρός θεός; Πως μέσα από ένα ρόλο παρεμβαίνεις με κάποιο τρόπο στις ζωές των ανθρώπων…
Α.Λ.: Ναι. Το νιώθω πολύ συχνά. Ξέρεις, η δουλειά μου είναι τέτοια που έχω την απαίτηση ο άλλος να φύγει και να πάρει κάτι σπίτι του. Κάτι να σκεφτεί. Μ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, πρέπει σαν μικρός θεός που είναι ο καθένας μας, να έχει και την ευθύνη αυτού που αφήνει στον άλλο να πάρει από την ψυχή του. Εγώ, κάτι πρέπει να του πω κάθε φορά. Με κάθε κείμενο που ασχολούμαι και με κάθε παράσταση, έχω ένα σκοπό. Να του πω κάτι για τη ζωή του. Με αυτή την έννοια λοιπόν, μ’ έναν μικρό τρόπο νιώθεις υπεύθυνος, ότι εσύ -έστω και στο ελάχιστο- θα καθορίσεις αν ο άλλος έρχεται στο θέατρο και για να σκεφτεί και όχι μόνο για να διασκεδάσει.
Πολλές φορές ξέρεις, μέσα από τη διασκέδαση και από τον τρόπο που ψυχαγωγούμαστε, κάτι αλλάζει. Πάντα κάτι μπορείς να προσφέρεις στον άλλον, ακόμη και σε αυτό που φαίνεται ότι είναι στον αφρό. Μερικές φορές ο αφρός έχει ουσία. Βέβαια καθοριστικό ρόλο παίζει και το πώς θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα. Πρέπει να θέλουμε κι εμείς να συμμετέχουμε σε κάτι και όχι να το βλέπουμε εντελώς επιφανειακά.
Εγώ διασκεδάζοντας, είτε ακούγοντας ωραία μουσική, είτε διαβάζοντας ένα ωραίο βιβλίο ή βλέποντας μία πολύ ωραία παράσταση ή μια όπερα, πάντα κάτι, κάπως με μετακινεί σε κάτι. Έστω και στο ελάχιστο. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, κάθε φορά, η κάθε παράσταση, ο κάθε εκτελεστής, ο κάθε δημιουργός, είναι ένας μικρός θεός που με έχει λίγο μετακινήσει και αυτό νιώθω πως ίσως καταφέρνω να κάνω κι εγώ μέσα από έναν δικό μου ρόλο.
Γ.Μ.: Όταν η παράσταση τελειώσει και πέσει η αυλαία, οι θεατές φεύγουν από το θέατρο γεμάτοι. Ο Αντώνης πώς νιώθει μόλις σβήσουν τα φώτα;
Α.Λ.: Όπως ακριβώς ένιωθε όταν ήρθε στο θέατρο. Ποτέ δεν νιώθω μοναξιά. Δεν το αντιλαμβάνομαι έτσι. Ξέρεις, δεν το κάνω γιατί θεωρώ ότι είμαι ένας απλός εργάτης της τέχνης και όλα αυτά που ακούμε. Ποτέ δεν είχα καβαλήσει κανένα καλάμι για να νιώθω μετά μοναξιά. Αυτό, ξέρεις ποιες φορές μόνο είναι πολύ έντονο; Σε τεράστιες επιτυχίες. Σε μια απλή παράσταση που πάει πολύ καλά και είναι όλα ωραία, δεν το νιώθεις. Σε μια τεράστια προσωπική επιτυχία, που σε αποθεώνουν δύο χιλιάδες άτομα, κι εσύ μετά είσαι πάλι ξανά μόνος, ξέρεις πώς νιώθεις; Νιώθεις άδειος. Γιατί έχεις δώσει πολύ μεγάλη ενέργεια σε ένα χώρο που έχει τόσο κόσμο κάτω, και ξαφνικά νιώθεις την μπαταρία σου άδεια. Τότε σίγουρα θέλεις φόρτιση. Που η φόρτιση για μένα είναι πολύ απλή. Από το να κάτσω στο καμαρίνι και να μιλήσω με σένα, από το να πάω με τους φίλους μου να φάω, να πάω να δω μια έκθεση ζωγραφικής, να δω πράγματα που θα μου δώσουν υλικό ξανά και ξανά, για να μπορώ μετά να το επαναλάβω.
Γ.Μ.: Μέχρι τώρα μέσα από τους ρόλους σου, είσαι αγαπητός σε όλο τον κόσμο. Εάν σου πρότειναν να παίξεις ένα ρόλο που θα ήταν μισητός για το κοινό, θα το τολμούσες;
Α.Λ.: (Γελάει) «Θέλω να μου πεις ποσοστό» (με κάνει να γελάσω κι εγώ).
«Εγώ πάντως ποτέ δεν έχω ακούσει το παραμικρό αρνητικό για σένα. Ενώ για άλλους έχω ακούσει», του λέω για να του αποδείξω πως το ποσοστό πλησιάζει στο εκατό τοις εκατό.
Εγώ έχω ακούσει πάντως (συνεχίζει γελώντας). Ξέρεις, υπάρχει και ένα κοινό που δεν του αρέσω. Τι να κάνουμε; Φαντάζεσαι να άρεσα σε όλο τον κόσμο; Επικίνδυνο θα ήταν. Δεν θα ήταν ωραίο.
Όσον αφορά σε ένα μισητό ρόλο, ναι. Θα τον έκανα. Η δουλειά μου είναι να δείχνω διαφορετικές ποιότητες ανθρώπων. Βέβαια θα το έκανα και το θέλω κιόλας. Ο ρόλος που κάνω στην παράσταση «Φονική Παγίδα», δεν είναι και ο πιο καλός άνθρωπος του κόσμου. Χρησιμοποιεί το προσωπείο του καλού για να κάνει τέρατα.
Γ.Μ.: Αντώνη, είχες συμμετάσχει σε πρωινή εκπομπή στην τηλεόραση, που οι τηλεθεατές σε είδαν για πρώτη φορά κάπως αμήχανο. Ίσως έξω απ’ τα νερά σου. Περνώντας ο καιρός, έχεις μετανιώσει για την τότε επιλογή σου; Θα δοκίμαζες να το ξανακάνεις;
Α.Λ.: Ναι. Θα το ξαναέκανα. Θα το έκανα ξανά με τις αρχικές συνθήκες που υπήρχαν όταν ξεκίνησα και σε αυτό. Απλά στην πορεία άλλαξαν οι συνθήκες. Από ένα concept που είχα συμφωνήσει, βρέθηκα σε κάτι άλλο. Βέβαια, αυτό δεν με κάνει άμοιρο ευθυνών. Θα μπορούσα να είχα φύγει. Αποφάσισα να μην φύγω γιατί ήθελα να δω το τοπίο αυτό. Να το γνωρίσω. Αφού μπήκα ήθελα να το γνωρίσω. Το τοπίο αυτό έχει και δύσκολα πράγματα και σκληρότητα, αλλά έχει και ωραία πράγματα. Έχω να θυμάμαι και ωραίες στιγμές από αυτό. Και τα άσχημα, ξέρεις, τα έχω «προς γνώση και συμμόρφωση», αλλά τους κάνω και διαγραφή. Θέλω να κρατάω τα ωραία. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους εκεί πέρα. Δεν ήταν όλοι, αλλά γνώρισα και πέντε ανθρώπους που ανοίγει η καρδιά μου όταν τους βλέπω. Θα μου πεις, για να γνωρίσεις εσύ ανθρώπους πρέπει να περάσεις όλο αυτό; Αν δεν ήμουν εγώ θα ήταν κάποιος άλλος. Εγώ πάντως προσπάθησα. Οι τηλεθεατές νομίζω μπορούσαν να καταλάβουν τη δυνατότητα, ξέρανε ποια ήταν η δυνατότητα η δική μου. Όμως ουσιαστικά, οι άνθρωποι που έκαναν αυτή την εκπομπή, δεν ξέρανε τηλεοπτικά τι να με κάνουν. Δεν μπορείς να επιμένεις σε κάτι, όταν ο άλλος το αρνείται πεισματικά. Είχα διαφορετικά προσόντα από αυτά που ζητούσαν. Δεν τους ήμουν πραγματικά χρήσιμος. Γιατί εγώ δεν είμαι ειδικός στα εξτέ και τα νύχια. Δεν ξέρω καν αν είμαι ειδικός και στο θέατρο, αλλά τουλάχιστον έχω μια έφεση προς αυτό. Εγώ πρότεινα, πήγα εκεί γιατί μου είπαν «ναι, το θέλουμε», να κάνω κάτι για τον πολιτισμό, να παρουσιάσω μουσεία, διάφορα ήδη τέχνης, μα το πολιτιστικό κομμάτι της εκπομπής τελικά, έγινε απλά μια ζωντανή σύνδεση με κάτι. Δεν χωρούσα πια.
Γ.Μ.: Πες μου ένα γεγονός, ευχάριστο ή δυσάρεστο, που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη ζωή σου. Που αν το σκεφτείς, θα μπορούσες να το ονομάσεις «μοίρα».
Α.Λ.: Έχω να σου πω πολλά τέτοια περιστατικά. Μια απώλεια, ας πούμε, ενός αγαπημένου προσώπου που είναι και μοίρα, σε αλλάζει. Όταν χάνεις την μάνα σου, όταν χάνεις τον πατέρα σου, σε αλλάζουν. Όταν χάνεις, μπορεί όχι κυριολεκτικά, αλλά φεύγουν από τη ζωή σου αγαπημένα πρόσωπα που δεν θα τα ξανασυναντήσεις -και μιλάω για ερωτικές ιστορίες. Πάντα έχει να κάνει με τη μοίρα και πώς τα φέρνει η ζωή και πώς εμείς αλλάζουμε μέσα στα πράγματα. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις σε μετακινούν και λίγο, αλλιώς ποιο το νόημα! Δηλαδή να ερχόμαστε σαν βράχια που δεν μετακινούνται καθόλου;
Βέβαια, αν το δεις σε μιαν άλλη διάσταση, αν το δεις από πολύ ψηλά, δεν μετακινείται και τίποτε τρομερό. Ένας σεισμός όταν γίνεται, λέμε ότι κάτι μετακινήθηκε. Αν κοιτάξεις την γη όμως από ψηλά, από το διάστημα, θα πεις δεν έγινε και μεγάλη αλλαγή. Πολλά είναι αυτά που λίγο σε μετακινούν για να νιώσεις ότι είσαι ζωντανός. Ότι κάτι συμβαίνει στη ζωή. Όμως πάντα η έντασή τους εξαρτάται από ποια απόσταση το βλέπεις εσύ κάθε φορά.
Όταν ζεις κάτι, είναι πολύ έντονο, πολύ δικό σου͘ νιώθεις ότι αλλάζει το σύμπαν σου, αλλά αν πας λίγο πιο έξω, αν το δει ένας τρίτος, θα δει και θα σου πει ότι δεν έχει αλλάξει τελικά το σύμπαν. Αν πας λίγο πιο έξω και δεις μια ομάδα ανθρώπων, το δικό σου πρόβλημα θα το θεωρήσει ασήμαντο. Είναι ανάλογα με τη θέαση που έχεις στα πράγματα. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, μικρομετακινήσεις μου έχουν συμβεί στη ζωή μου. Περισσότερο όμως για μένα είχαν να κάνουν με επιρροή ανθρώπων.
Δεν θα με μετακινήσει μια αποτυχία στο θέατρο ή μια επιτυχία. Αυτό είναι ένα παιχνίδι μεταξύ ζωής και επαγγέλματος. Για μένα έχει σημασία να βρω την αγάπη και όσο μπορώ την ευτυχία. Δεν με ενδιαφέρει ο τρόπος και το όχημά μου. Το αν είμαι ηθοποιός δεν με νοιάζει. Θα μπορούσα να δουλεύω σε σούπερ μάρκετ που είναι εντελώς διαφορετική απασχόληση και να είμαι το ίδιο ευτυχισμένος. Το θέμα είναι να είσαι καλά μέσα σε αυτό που κάνεις κάθε φορά. Και να μπορείς με τον τρόπο που το κάνεις να προσφέρεις. Για μένα αυτό έχει σημασία.
Γ.Μ.: Η κωμωδία είναι εύκολο πράγμα; Εγώ πιστεύω πως για να κάνει κανείς καλή κωμωδία πρέπει να έχει γνωρίσει την τραγικότητα και να την έχει ξορκίσει. Ισχύει κάτι τέτοιο για σένα;
Α.Λ.: Ισχύει. Πολύ σωστά το λες. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάνει πολύ δράμα ώστε να έχω και τη γνώση του άλλου τοπίου, όμως για να μπορέσω να είμαι αποτελεσματικός στην κωμωδία, σίγουρα χρειάζομαι να περάσω από τέτοια τοπία. Από τοπία που δεν είναι κωμικά για να καταφέρω να τα ξορκίσω και να είμαι και αποτελεσματικός. Συνήθως, αν το σκεφτείς, κάτι κωμικό περνάει πάντα μέσα από την τραγικότητα. Μόνο τότε γίνεται ουσιαστικά κωμικό. Ακόμη και το πιο απλό ατύχημα που μπορεί να συμβεί. Κάποιος γλίστρησε και έπεσε. Το αποτέλεσμά του θα μας κάνει εμάς να ξεραθούμε στα γέλια. Ο άνθρωπος όμως έπεσε και χτύπησε. Εκείνη την ώρα πόνεσε. Ντράπηκε; Γέλασε και ο ίδιος; Παρόλα αυτά πόνεσε.
Δες το και πρακτικά. Αυτή είναι η αρχή της κωμωδίας. Του βωβού κινηματογράφου. Σαρλώ. Στρίβει και όπως στρίβει πατάει την μπανανόφλουδα και πέφτει και ξανασηκώνεται. Αυτός υποφέρει, τρέχει για να σωθεί από κάτι. Αυτό όμως τον κάνει πολύ κωμικό. Ότι τρέχει, τρέχει, τρέχει και τελικά καταλήγει να πέφτει.
Γ.Μ.: Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Α.Λ.: Κάτσε να σκεφτώ και θα σου πω. Με ταινία νομίζω είχα κλάψει. Γενικά όμως κλαίω πολύ εύκολα. Είμαι πολύ ευσυγκίνητος. Μπορεί να κλάψω βλέποντας μια ταινία. Μπορεί και βλέποντας το «Πάμε Πακέτο». Με συγκινούν και άνθρωποι και κλαίω. Με συγκινούν οι άνθρωποι και ο αγώνας τους. Ο προσωπικός αγώνας του καθενός με συγκινεί πολύ.
Γ.Μ.: Φαντάσου πως είμαι φίλη σου και με αγαπάς πολύ. Έρχομαι κλαίγοντας και σου ζητάω να κάνεις κάτι να μου φτιάξεις το κέφι. Πού θα με πας και τι θα κάνεις για να καταφέρεις να με κάνεις να χαμογελάσω;
Α.Λ.: Θα σε πάω σε παραμύθι. Θα σε πάω ταξίδι στην Ντίσνεϊ. Θα σε πάω εκεί. Γιατί είναι ένας τόπος που και εγώ χαλαρώνω πολύ και που εκεί, επειδή συναντάω πιο εύκολα το δικό μου το παιδί που έχω μέσα μου, θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε πιο εύκολα εφόσον είσαι φίλη μου και σε αγαπάω πολύ. Αρχικά να τα βρουν τα παιδιά μέσα μας και μετά οι μεγάλοι… Θα σε πάω, λοιπόν, στο Παρίσι και μετά στην Ντίσνεϊ και ξέρω σίγουρα ότι θα χαμογελάσεις.
Στην όμορφη παρέα μας προστέθηκε η αγαπημένη Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Την παρακάλεσα να κάνει εκείνη δύο ακόμη δικές της ερωτήσεις στον Αντώνη Λουδάρο και φυσικά δέχτηκε με χαρά.
«Αντώνη, με τι θα άλλαζες την εργασία που κάνεις; Ποια θα ήταν μία αντίστοιχη εργασία; Τι θα σε έκανε το ίδιο ευτυχισμένο;»
«Αν ήμουν παιδαγωγός θα ήμουν ευτυχισμένος. Παιδαγωγός σε μικρά παιδιά».
«Άρα να υποθέσουμε ότι ίσως και η σκηνοθεσία σε ενδιαφέρει περισσότερο από την ηθοποιία; Γιατί και η σκηνοθεσία είναι θέμα εκπαιδευτικό όπως αυτό με τα παιδιά», συνέχισε η Ελισάβετ με τη δεύτερη ερώτησή της και ο Αντώνης χαμογέλασε. Ήταν σαν κάποιος να μαρτύρησε ένα κρυφό του πόθο.
«Νομίζω η σκηνοθεσία με ενδιαφέρει πολύ. Τώρα… περισσότερο από την ηθοποιία, δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να τα βάλω σε ζύγι αυτή τη στιγμή, γιατί το ένα είναι η σύζυγος και η άλλη είναι η ερωμένη. Οπότε καταλαβαίνεις η ερωμένη φυσικό είναι να δείχνει πιο γοητευτική. Βέβαια η ερωμένη συνήθως φέρνει και προβλήματα όταν έχεις και τη σύζυγο».
«Ναι, αλλά φέρνει και πάθος», συμπληρώνω και εγώ.
«Σίγουρα φέρνει πάθος αλλά φέρνει και αντάρα μεγάλη», συνέχισε ο Αντώνης με γέλιο. «Γι’ αυτό εγώ επιστρέφω την κουβέντα στα παιδιά. Γιατί εγώ παίζω. Παίζω θέατρο. Λέμε τη λέξη παίζω, όπως παίζει κι ένα παιδί. Γι’ αυτό και εγώ αντιμετωπίζω τον κόσμο που βρίσκεται κάτω, πάντα με αυτή την αίσθηση. Ότι είναι κι αυτοί παιδιά. Οπότε αν δεν ήμουν ηθοποιός, μάλλον θα ήθελα να ασχολούμαι με παιδιά».
