ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: PETER TAMAS
ΟΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΦΑΚΕΛΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ…
Το BBC συμπυκνώνει την ουσία της δημοσιογραφίας μέσα σε μια εμπνευσμένη πρόταση: «Η είδηση είναι ιερή, η άποψη είναι ελεύθερη».
Στην περίπτωση, όμως, του δωδεκάχρονου Γιάννη, η είδηση για τις αμέτρητες καταγγελίες της μητέρας του, Λένας Κωστή, περί σωματικής και ψυχολογικής βίας εναντίον του γιου της, μόνο ιερή δεν είναι, καθώς σοκάρει αφού καταγγέλλει ότι ο γιος της κακοποιήθηκε από τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι θα έπρεπε να τον προστατεύουν.
Όσο για την άποψή μας σχετικά με το αδιανόητο αυτό γεγονός, τα όσα ακούσαμε εκείνη την κρύα Κυριακή του Νοεμβρίου, δεν μας άφησαν πολλά περιθώρια για σκέψη. Μήπως η μητέρα υπερβάλει; Υπάρχει περίπτωση τα όσα η ίδια αναφέρει να αποτελούν μια «ατυχή παρεξήγηση»; Μήπως ήταν απλώς η «κακιά στιγμή» και οι καταγγελλόμενοι αντί για θύτες, είναι θύματα αβάσιμων και άδικων καταγγελιών;
Τα λεγόμενα της Λένας Κωστή μας αποστόμωσαν, όχι μόνο λόγω της ροής του λόγου της, αλλά επίσης επειδή βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να ακούσουμε ηχητικά ντοκουμέντα που δεν αφήνουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις.
Σεβόμενοι ωστόσο το Νόμο σύμφωνα με τον οποίο κάθε καταγραφή χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση εκείνου ο οποίος καταγράφεται είναι παράνομη, δεν σκοπεύουμε να τα δημοσιεύσουμε. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ύπαρξη των καταγραφών, εναπόκειται ωστόσο στη διακριτική ευχέρεια του εισαγγελέα και του δικαστή για να κρίνουν αν τα λάβουν υπόψη ή όχι.
Δεν θα σταθούμε, λοιπόν, ούτε θα επικεντρωθούμε στις αποδείξεις της Λένας Κωστή, αλλά αντιθέτως της δίνουμε ελεύθερο βήμα ούτως ώστε να «κοινοποιήσει» την οδύσσεια του μικρού Γιάννη, ενός παιδιού που πάσχει από αυτισμό με σύνοδο νοητική υστέρηση και που δικαιούται να απολαμβάνει την προστασία και μέριμνα των Αρχών.
Κι επειδή κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, είμαστε διατεθειμένοι να φιλοξενήσουμε στο περιοδικό την αντίθετη άποψη, την altera pars, για αυτό και η έρευνά μας δεν θα περιοριστεί σε αυτήν εδώ τη συνέντευξη.
Η υπόθεση οδεύει προς τα δικαστήρια και για αυτό -αλλά και για να σεβαστούμε την ιερότητα της είδησης- δεν θα πάρουμε θέση υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Την ελεύθερη, λοιπόν, άποψή μας, θα την εκφράσουμε όταν ο δικαστής θα έχει λάβει τη δική του απόφαση, με βάση τα στοιχεία της καταγγέλλουσας.
ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ: Κυρία Κωστή, πώς έγινε αντιληπτό σ’ εσάς ότι ο Γιάννης υπέστη σωματική κακοποίηση, από ποιους και πού;
Λένα Κωστή και Πάνος Παπαδάκης
ΛΕΝΑ ΚΩΣΤΗ: Τον Οκτώβριο του 2017, το παιδί μου κατέβηκε από το σχολικό πούλμαν που το έφερνε από το Ειδικό Σχολείο Κερατσινίου και μαρτύρησε στην νταντά στο σπίτι, ότι η … τον βάρεσε. Η νταντά μόλις μπήκε στο σπίτι με πήρε αμέσως τηλέφωνο και μου είπε ότι ο Γιάννης είχε μια τεράστια γρατζουνιά στην πλάτη. Φωτογράφισε το σημείο του σώματος με το τραύμα, μου έστειλε τη φωτογραφία, και αμέσως πήρα τηλέφωνο στο σχολείο. Ο διευθυντής μού είπε ότι δεν είχε γνώση του περιστατικού, θα έκανε έρευνα και θα με ενημέρωνε. Την επόμενη μέρα πήγαμε με τον Γιάννη στον ιατροδικαστή στον Πειραιά, ο οποίος δεν μπόρεσε να υπογράψει αν αυτό ήταν γρατζουνιά, χτύπημα ή ήταν από το καρεκλάκι.
Π.Π.: Και πώς αντέδρασε ο Γιάννης σε αυτό το γεγονός;
Λ.Κ.: Μετά από κάποιες μέρες το παιδί άρχισε να έχει νυχτερινή ενούρηση, να ξυπνάει, να κλαίει και να μας μαρτυράει ονόματα και καταστάσεις.
Π.Π.: Ότι δηλαδή;
Λ.Κ.: Ότι δηλαδή οι … τον βάρεσαν, τον έβριζαν, ότι τον κλειδώνουν «μέσα», του φωνάζουν και άλλα. Ανέφερε ονομαστικά ότι τον είχε χτυπήσει η τάδε δασκάλα.
Π.Π.: Ο διευθυντής προχώρησε σε έρευνα;
Λ.Κ.: Τότε έρχομαι σε επαφή με τον διευθυντή ο οποίος πάλι δεν είχε γνώση, πάλι θα έκανε έρευνα… Κάναμε κάποια συνάντηση, δεν είχε βρεθεί κάτι, κανένας δεν ήξερε τίποτα, το παιδί μου όμως συνέχισε να διαμαρτύρεται. Αρχές Νοέμβρη του 2017 του έβαλα «κοριό» και από την πρώτη καταγραφή έπιασα λαβράκι.
Π.Π.: Δηλαδή;
Λ.Κ.: Το τι γινόταν μέσα στην τάξη, τα ουρλιαχτά που ακούγονταν μέσα στην τάξη, οι απειλές…
Π.Π.: Απειλές, από ποιον;
Λ.Κ.: Από τις δασκάλες, από τους δασκάλους.
Π.Π.: Πόσοι εμπλέκονται;
Λ.Κ.: Έξι, άντρες και γυναίκες, τους οποίους και τις οποίες έχω καταγγείλει. Τον βαρούσαν, τον απειλούσαν, τον έβριζαν. Τον μείωναν και τον υποτιμούσαν. Προς τα τέλη Νοεμβρίου συναντήθηκα με τον διευθυντή, πήγα με το laptop μου, με τις ηχογραφήσεις μου, και τον έβαλα να τις ακούσει. Κόντεψε να «μείνει». Έτσι τουλάχιστον μου είπε εκείνη την ημέρα. Και μου ζήτησε κάποιο μικρό περιθώριο να αλλάξει το παιδί τάξη, να τακτοποιήσει το σχολείο του και του ζήτησα να αλλάξει και σχολικό. Όντως όλα αυτά έγιναν μέσα σε 15 ημέρες.
Π.Π.: Και στη συνέχεια;
Λ.Κ.: Όμως μετά περίπου από 10 με 15 ημέρες και με την καινούργια δασκάλα, τα πράγματα συνέχισαν να γίνονται. Γιατί πήγαινε άλλος δάσκαλος και τηςσ έλεγε «άμα σε βαρέσει, πες του ότι θα σε πλακώσω εγώ στο ξύλο». Ακόμη και στο μάθημα της μουσικής, η δασκάλα της μουσικής τον πάταγε στους ώμους, και κάποια στιγμή και κάποια άλλη δασκάλα που ήταν παρούσα την βοηθούσε σε αυτό, έχοντας την απαίτηση να καθίσουν στα καρεκλάκια και να κάτσει να την ακούνε να παίζει με την κιθάρα. Ακόμη κι εγώ η ίδια είχα βαρεθεί το πρόγραμμά της! Και το παιδί μου επέστρεφε σπίτι με μελανιές. Τα έχω ΟΛΑ σε φωτογραφίες. Την ώρα της μουσικής! Που αντί να τα χορέψουν, να τα διασκεδάσουν, ακόμη κι εκείνη τη στιγμή τα παιδιά καταπιέζονταν.
Π.Π.: Καταγγέλλετε, λοιπόν, κακομεταχείριση…
Λ.Κ.: Ναι, αυτό ήταν σωματική βία. Ήταν κατόπιν ο λογοθεραπευτής ο οποίος μπαινόβγαινε στις τάξεις… δεν ξέρω και πώς να το χαρακτηρίσω, πάντως όχι σαν να βρισκόταν σε σχολείο. Οι δασκάλες μιλούσαν με τα κινητά τους, ασχολούνταν με τα νύχια τους, πήγαινε ένα παιδί μετά το διάλλειμα στη δασκάλα και της έλεγε «κυρία, θα κάνουμε μάθημα», κι εκείνη απαντούσε «δεν μπορώ τώρα, είμαι κουρασμένη, θα κάνουμε μετά». Και εμείς όλοι, ως φορολογούμενοι, τους πληρώνουμε αυτούς τους ανθρώπους…
Π.Π.: Και μετά από όλα αυτά, ο διευθυντής τι έκανε;
Λ.Κ.: Μου ζητούσε πίστωση χρόνου μέχρι να τελειώσει η χρονιά. Και με αυτά και με τ’ άλλα και με την κοροϊδία, πέρασαν μήνες. Όμως στην πορεία τα πράγματα χειροτέρεψαν. Γιατί την πρώτη μήνυση την έκανα τον Μάιο του 2018 κατά παντός υπευθύνου. Του είπα, μάλιστα: «Συγγνώμη, θα τρώει το παιδί μου ξύλο μέχρι να τελειώσει η χρονιά;».
Π.Π.: Οι εμπλεκόμενοι, έμαθαν ότι καταγράφονταν;
Λ.Κ.: Ναι, βρήκαν τον «κοριό». Έψαξαν το σώμα του παιδιού. Και έβαζαν δυνατά τη μουσική για να μην ακούω τι λένε. Ανακάλυψαν λοιπόν από το 2017 τον κοριό, εκείνοι όμως συνέχισαν σαν να μην έτρεχε τίποτα.
Π.Π.: Ένιωθαν τόσο προστατευμένοι;
Λ.Κ.: Ναι, και το χειρότερο θεωρούσαν ότι ο νόμος του καλύπτει, λέγοντας ότι οι ηχογραφήσεις ήταν παράνομες. Όμως εγώ δεν είχα άλλο τρόπο να αποδείξω καταστάσεις σχετικά με τα όσα περνούσε εκεί το παιδί μου. Ο νόμος μάλιστα των παράνομων καταγραφών έχει ελαφρύνει. Κι όταν συνάδουν κίνδυνοι για τέτοια πλάσματα, ο νόμος είναι πιο επιεικής μαζί μου.
Π.Π.: Η αστυνομία ενημερώθηκε για τα προαναφερθέντα;
Λ.Κ.: Θα σας πω… Τον Μάρτιο του 2018 σε «συμπλοκή» -χρησιμοποιούν τη λέξη συμπλοκή ανήλικων με τον γιο μου που είναι ανήλικος- του έπεσε ο κοριός μέσα στην τάξη, σε τσέπη από φερμουάρ, που το παιδί μου δεν μπορεί ούτε φερμουάρ, ούτε κουμπιά, ούτε κορδόνια. Και είπαν ότι δεν ήξεραν τι ήταν και φώναξαν την αστυνομία. Μου έστειλαν λοιπόν το παιδί σπίτι, πουθενά ο κοριός. Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο ρωτώντας τους αν είχαν βρει κάτι δικό μου. Εκείνοι έλεγαν ότι δεν βρήκαν τίποτε.
Π.Π.: Και τότε πού βρισκόταν ο κοριός;
Λ.Κ.: Στο (αστυνομικό) Τμήμα. Έμαθα λοιπόν ότι έκαναν καταγγελία για τον κοριό χωρίς να με αναφέρουν ονομαστικά.
Π.Π.: Κατά παντός υπευθύνου…
Λ.Κ.: Ναι. Έτσι μου είπε τουλάχιστον ο διευθυντής… Παίρνω τηλέφωνο την αστυνομία και μου είπαν ότι δεν μπορώ να πάρω τον κοριό πίσω, καθώς αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο για την καταγγελία.
Π.Π.: Οι αστυνομικές Αρχές άκουσαν το ηχητικό ντοκουμέντο;
Λ.Κ.: Ναι, αλλά δεν αναγνώρισαν τις φωνές. Κι εγώ μετά από δύο μέρες έβαλα νέο κοριό. Γιατί στο σχολείο δεν μας άφηναν άλλα περιθώρια. Εγώ ενημέρωνα συνέχεια τον διευθυντή για όλα όσα συνέβαιναν. Για παράδειγμα τους είχα ενημερώσει ότι ο Γιάννης έχει φοβία με τα ασανσέρ και ότι θα έπρεπε να περιμένουν μέχρι να τον εκπαιδεύσω εγώ, κι εκείνοι τον έβαζαν μέσα στο ασανσέρ, το παιδί φώναζε ότι ήθελε να βγει και εκείνοι του έλεγαν «όταν φτάσουμε θα βγεις!». Και έκαναν και κάτι πολύ χειρότερο: μία φορά τον έβαλαν ασυνόδευτο, πάτησαν το κουμπί και φώναζαν «στον στέλνω» και το παιδί ήταν μόνο του μέσα στο ασανσέρ.
Π.Π.: Η Αστυνομία τι είπε;
Λ.Κ.: Η Αστυνομία δεν μπορούσε να κάνει κάτι πέρα από απλή καταγραφή. Αυτοί βέβαια (σ.σ.: κάποιοι από τους δασκάλους) αντέδρασαν -έχω τρεις μηνύσεις για την καταγραφή με τον κοριό.
Π.Π.: Ποια ήταν η θέση των δικηγόρων σας για την καταγραφή;
Λ.Κ.: Η δικηγόρος μου μού έλεγε: «Συνέχισε να καταγράφεις. Γιατί θα σου πουν, την μία φορά έτυχε, την άλλη ότι ήταν άσχημη μέρα, ότι τη μια ήταν άλλος δάσκαλος, την άλλη κάποια άλλη δασκάλα…». Έχω καταθέσει στον εισαγγελέα Πειραιά 48 απηχογραφήσεις και έχω άλλες 20 που δεν τις έχω ακούσει γιατί δεν αντέχω άλλο, έχω αποκτήσει τρία αυτοάνοσα μέσα σε ενάμιση χρόνο… Είμαι πρησμένη λόγω κορτιζόνης, έχω κάνει βιοψία ύπατος χάρη σε αυτούς και άλλα πολλά…
Π.Π.: Έχετε λοιπόν καταθέσει 48 καταγραφές…
Λ.Κ.: Ναι, γιατί όλα όσα συνέβησαν σε αυτό το σχολείο, συνέβησαν κατ’ εξακολούθηση. Κι ενώ είχαν ενημερωθεί, εκείνοι συνέχιζαν…
Π.Π.: Η Εισαγγελία, τι έχει κάνει ως τώρα επί του θέματος;
Λ.Κ.: Έχει πάρει καταθέσεις, έχει γίνει έρευνα, κάποια στιγμή με την πορεία δικογράφων μαθαίνω ότι άλλαξε ο Εισαγγελέας και ο καινούργιος πρέπει να ενημερωθεί για τις καταγγελίες.
Π.Π.: Η Πρωτοβάθμια ήρθε σε επαφή μαζί σας;
Λ.Κ.: Ναι, και σε αυτό συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό η δημοσιοποίηση του προβλήματός μου στην εκπομπή του κυρίου Χαριτάτου. Κατέθετα στην Πρωτοβάθμια επί τρεισήμισι ώρες.
Π.Π.: Άρα η Πρωτοβάθμια ενδιαφέρθηκε για το θέμα του Γιάννη.
Λ.Κ.: Αρχικά, ναι. Όσο για το Υπουργείο, μέχρι και φέτος δεν γνώριζε τίποτα από αυτά τα περιστατικά, ενημερώθηκε από εμένα! Η Πρωτοβάθμια, λοιπόν, έκανε έρευνα, ΕΔΕ. Την έχω και αυτή: 59 σελίδες, όπου έμαθα ότι η τάδε δασκάλα, χωρίς να αναφέρονται ονόματα (λόγω του νόμου περί προσωπικών δεδομένων), τιμωρήθηκε με την ποινή… τελίτσες! Δεν γνωρίζω με ποια ποινή.
Π.Π.: Κατά μία έννοια λοιπόν οι εμπλεκόμενοι τιμωρήθηκαν πειθαρχικά.
Λ.Κ.: Αν μια έγγραφη επίπληξη θεωρείται τιμωρία… τότε, ναι!
Π.Π.: Δεν γνωρίζετε στην ουσία τις κυρώσεις εναντίον τους.
Λ.Κ.: Όχι.
Π.Π.: Εργάζονται ακόμη στο Ειδικό Σχολείο;
Λ.Κ.: Όχι. Ο διευθυντής παραιτήθηκε…
Π.Π.: Για ποιον συγκεκριμένο λόγο;
Λ.Κ.: Για ευνόητους λόγους. Γιατί κάτι δεν έκανε καλά, ίσως; Οι δε άλλοι δάσκαλοι πήγαν σε άλλα σχολεία, μόνο μία έμεινε στο Κερατσίνι. Άδειασε όλο το σχολείο. Αλλά στην ουσία πήγαν αλλού και ίσως επαναληφθούν τα ίδια ή παρόμοια περιστατικά βίας. Όταν το έχεις μέσα σου, γνωρίζεις ότι καταγράφεσαι και συνεχίζεις να συμπεριφέρεσαι έτσι σε ένα αυτιστικό παιδί, όχι, θα το κάνεις και αλλού.
Π.Π.: Και πώς είναι ο Γιάννης μετά από όλα αυτά τα γεγονότα;
Λ.Κ.: Μετά από όλα αυτά το παιδί άρχισε να βαράει, μετά από τη λεκτική και τη σωματική βία. Αντέδρασε. Πήγαν τότε να τον παρουσιάσουν ότι δήθεν ο Γιάννης είναι βίαιος, ότι έχει ψύχωση και πολλά ακόμη. Μου ζητήθηκε λοιπόν από το σχολείο να του κάνω ηλεκτροεγκεφαλογράφημα σε δημόσιο νοσοκομείο, για να διαπιστωθεί αν έχει άτυπες επιληψίες που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν καταστάσεις βίας σε ανύποπτο χρόνο, όμως δεν έλαβαν υπόψη ότι στα αυτιστικά παιδιά, η ανάκληση μνήμης δεν είναι όπως η δική μας. Το παιδί μπορεί και πριν τον Οκτώβριο του 2017 να βίωσε άσχημες καταστάσεις στο σχολείο, όμως από τον Οκτώβρη που μίλησε, μας τα είπε όλα. Άρα δεν γνωρίζουμε και τι άλλο είχε γίνει και δεν τα έχει αποκαλύψει ακόμη. Όσο για το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, αυτό βγήκε εντελώς καθαρό.
Π.Π.: Ενδιαφέρθηκε κάποιος Κοινωνικός Λειτουργός με το ζήτημα;
Λ.Κ.: Με έστειλαν στο Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής, μέσω ραντεβού που μας είχε κλείσει το ίδιο το σχολείο, και μέσα σε 20 λεπτά αποφάνθηκαν ότι το παιδί μου έπρεπε να πάρει φάρμακο καταστολής. Εγώ μιλώντας με την παιδοψυχίατρο του Γιάννη, με προειδοποίησε: «Κυρία Κωστή, άδικα θα ταλαιπωρηθείτε. Το παιδί σας έχει ήδη διάγνωση από κρατικό νοσοκομείο και δεν γίνεται να έχετε δύο διαφορετικές διαγνώσεις από το Δημόσιο, και μάλιστα από κατώτερη βαθμίδα». Παρόλα αυτά πήγα στο ραντεβού γιατί δεν έχω τίποτα να κρύψω ή να φοβηθώ. Εκεί αντέδρασα φυσικά όταν άκουσα ότι ο Γιάννης έπρεπε να πάρει φάρμακο καταστολής λόγω βιαιότητας, επειδή δεν είναι λογικό μέσα σε 20 λεπτά να βγάλει κάποιος ιατρικό πόρισμα. Μάλιστα ρώτησα τον υπεύθυνο: «Αν ήταν όπως λέτε το παιδί μου βίαιο, περιμέναμε μισή ώρα έξω και είμαστε εδώ μαζί 20 λεπτά, δεν έπρεπε να τα είχε κατεβάσει όλα κάτω;». Μου απάντησε πως ναι. Κι όμως ο Γιάννης παρέμενε ήρεμος στην καρέκλα.
Π.Π.: Ζητήσατε κάποια στιγμή να συναντηθείτε με τους δασκάλους;
Λ.Κ.: Ναι, και στην αρχή ο διευθυντής μου το αρνήθηκε.
Π.Π.: Κατόπιν;
Λ.Κ.: Κατόπιν ενημέρωσα την εισαγγελέα, η οποία με παρότρυνε να πω στον διευθυντή ότι αν δεν γίνει η συνάντηση, θα πάω στον εισαγγελέα και θα πράξω τα δέοντα. Τελικά κλείσαμε ραντεβού, όμως συνέπεσε στην ίδια ημερομηνία με το ραντεβού του Γιάννη στο νοσοκομείο για να κάνει το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Ίσως καλύτερα που εκείνη τη φορά δεν τους συνάντησα, απέφυγα έτσι να ακούσω και άλλα ψέματα…
Π.Π.: Όταν έφυγε το παλιό προσωπικό, να υποθέσω ότι έπαψαν και τα προβλήματα…
Λ.Κ.: Όχι.
Π.Π.: Τι εννοείτε; Ότι υπήρξε και δεύτερο κρούσμα βίας;
Λ.Κ.: Μάλιστα, κι έχω καταθέσει και δεύτερη μήνυση. Από μέλος του καινούργιου προσωπικού. Κάπου σκέφτηκα ότι από 17 μηνών που ο Γιάννης διαγνώστηκε με αυτισμό μέχρι και σήμερα, έχουν βρεθεί στον δύσκολο δρόμο μας πάρα πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που μας συμπαραστάθηκαν. Και στην τελική, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Το Σεπτέμβρη λοιπόν με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς ο Γιάννης πήγε στο παλιό του σχολείο αλλά με νέους δασκάλους, παράλληλα όμως προσπαθούσα να τον μεταγράψω σε άλλο σχολείο, αλλά θα έπρεπε να μετακομίσω, σύμφωνα με τον νόμο, ούτως ώστε να έχει δικαίωμα ο Γιάννης να αλλάξει σχολείο για καθαρά ψυχολογικούς λόγους, για να αλλάξει το παιδί μου παραστάσεις, να ξεχάσει όλα όσα είχαν συμβεί. Μέχρι όμως να μπορέσω να πετύχω την αλλαγή σχολείου, διαδικασία που δεν είναι διόλου εύκολη, συνέβη το δεύτερο μεγάλο συμβάν. Με πήρε τηλέφωνο ο δάσκαλός του και μου είπε «θέλει να σας μιλήσει ο τάδε. Ξέρετε, συνέβη κάποιο περιστατικό και ο Γιάννης έχει κοκκινίλες στον λαιμό, στον αυχένα… δεν είναι τίποτα… θα το δείτε».
Π.Π.: Να υποθέσω ότι βγάλατε και αυτή τη φορά φωτογραφίες που δείχνουν τις κοκκινίλες πάνω στο σώμα του Γιάννη;
Λ.Κ.: Τηλεφωνώ και πάλι της νταντάς και της λέω: «Μόλις παραλάβεις τον Γιάννη, βγάλε φωτογραφίες στον λαιμό και τον αυχένα». Μόλις τις έλαβα, τις έστειλα στην δικηγόρο μου η οποία με προέτρεψε να τρέξω αμέσως στην Αστυνομία. Πήγα όντως και μου είπαν «θα πάρεις αμέσως το παιδί σου και θα το πας στο νοσοκομείο».
Π.Π.: Για να γίνει καταγραφή…
Λ.Κ.: Ναι, κι όντως ζήτησα από το νοσοκομείο καταγραφή. Ο γιατρός κοίταξε το τραύμα και αμέσως με κοίταξε στα μάτια. «Τι συμβαίνει;», ρώτησα. «Αυτό», μου απάντησε, «είναι χτύπημα από μπουνιά». Ρώτησα: «Από παιδάκι;». Η απάντησε ήταν αποστομωτική: «Από ενήλικα». Ήταν από ενήλικα, από τους καινούργιους. Το παιδί μου εξετάστηκε από τον Ιατροδικαστή Αθηνών και κατόπιν στείλαμε στον φάκελο του παιδιού τη διάγνωση. Δεν θα αναφέρω γιατί αναγκάστηκα να κάνω προσφυγή, με άλλα λόγια να ανοίξει ξανά ο φάκελος από καινούργιο εισαγγελέα για αυτό το δεύτερο κρούσμα βίας, με αποτέλεσμα να διώκεται σήμερα τον εν λόγω άτομο ποινικά για πλημμέλημα.
Π.Π.: Το συγκεκριμένο άτομο, πώς «δικαιολόγησε» τα σημάδια πάνω στο σώμα του γιου σας;
Λ.Κ.: Δεν γνωρίζω πώς χτύπησε το παιδί μου ή με τι αντικείμενο, κι ίσως να μην το μάθουμε ποτέ, το συγκεκριμένο πάντως άτομο, δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι ο Γιάννης πήγε να αγγίξει μια πρίζα και στην προσπάθεια να τον αποτρέψει, τον χτύπησε. Έτσι τουλάχιστον μας είπε… Ακόμη όμως δεν γνωρίζουμε με ΤΙ ακριβώς χτύπησε τον Γιάννη. Και για αυτή και για την πρώτη υπόθεση έχουν οριστεί δικάσιμες.
Π.Π.: Είχατε κάποια συμπαράσταση από τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων;
Λ.Κ.: Όχι, το αντίθετο μάλιστα. Με κατηγόρησαν ότι είμαι τρελή και ψεύτρα.
Π.Π.: Και με τους άλλους γονείς, μιλήσατε;
Λ.Κ.: Για τους δικούς τους λόγους έκαναν πίσω, αν και άκουσαν σοκαρισμένοι τα ηχητικά ντοκουμέντα.
Π.Π.: Από φόβο;
Λ.Κ.: «Απαγορεύεται να λέτε στο σπίτι σας τι γίνεται εδώ μέσα», έλεγαν κάποιοι από τους δασκάλους στα παιδάκια… Αυτό τα λέει όλα.
Π.Π.: Αν υποθετικά δεν δικαιωθείτε από τα ελληνικά δικαστήρια, έχετε σκεφτεί τα επόμενά σας βήματα;
Λ.Κ.: Τότε η υπόθεση θα φτάσει μέχρι τη Χάγη. Μέχρι το Δικαστήριο της Χάγης. Τόσο απλά. Και δεν θα σταματήσω μέχρι να δικαιωθεί ο Γιάννης.
Π.Π.: Σας ευχαριστούμε.
