ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΛΕΤΑΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΛΕΤΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ/ΔΙΑΝΟΗΤΡΙΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: PETER TAMAS
Σύμφωνα με την περίφημη μελέτη του ΔΝΤ – που όλοι αδημονούσαμε να διαβάσουμε – για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, το ελληνικό χρέος χαρακτηρίζεται ως «εξαιρετικά μη βιώσιμο».
Προβλεπόμενα τα συμπεράσματα της μελέτης, καθώς ούτε η αλήθεια μπορεί να παραβλεφθεί από τη μια μεριά, αλλά μπορεί όμως να επιστρατευτεί από την άλλη, για να δημιουργήσει πρόσθετες ανάγκες δανεισμού, μέσα από πολιτικές μονόδρομου.
Και αυτό, αγαπητοί μου, είναι το ολιγοπώλιο στην πολιτική. Η εξάρτηση από λίγους ισχυρούς παίχτες, που καθορίζουν το πολιτικό παιχνίδι.
Σύμφωνα με την ανάλυση, το χρέος θα μειωθεί στο 160% του ΑΕΠ μέχρι το 2022. Οι ακαθάριστες ανάγκες χρηματοδότησης θα υπερβαίνουν το όριο του 15% του ΑΕΠ μέχρι το 2028 και το 20% μέχρι το 2033, φτάνοντας στο 45% έως το 2060!
Το κορυφαίο όλων είναι, ότι το χρέος θα μειωθεί σταδιακά σε περίπου 150% ως το 2030, και στη συνέχεια θα εκτοξευθεί φθάνοντας το 195% περίπου του ΑΕΠ έως το 2060!
Όσες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, λοιπόν, και επενδύσεις κι αν γίνουν, όσα δημοσιονομικά πλεονάσματα κι αν επιτευχθούν, σε όποιες αγορές κι αν βγούμε, θα είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε ΥΠΟΔΟΥΛΟΙ.
Απλά το ΔΝΤ, όπως έχω αναφέρει χαρακτηριστικά και σε άλλα άρθρα μου, δεν αποτελεί παρά τον άλλο πόλο που πιέζει για να γίνει ο δανεισμός πιο αναγκαίος και παρακαλετός από πλευράς της Ελλάδας, που δεν παίρνει την τύχη της στα χέρια της και δεν στέλνει εκεί που πρέπει… ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κι αν η ελάφρυνση του χρέους είναι το θέμα, δεν επιτυγχάνεται με την επιμήκυνση που θα χρεώσει γενεές επί γενεών τη χώρα, αλλά με καθαρές λύσεις ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ του χρέους. Το οποίο, υπόψη, είναι στην ουσία ΠΑΡΑΝΟΜΟ.
Η επιμήκυνση του χρέους δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συνοδευτεί από την ΑΝΑΠΤΥΞΗ, δεδομένου ότι η ανάπτυξη προαπαιτεί καίριες μεταρρυθμίσεις στον κοινωνικό και επιχειρηματικό ιστό της χώρας.
Πόσες φορές πρέπει να πω, ότι αυτή η χώρα οφείλει να αρχίσει να παράγει και πάλι. Εκεί βρίσκεται κρυμμένη η ανάπτυξη και όχι στις τεχνητές αναπνοές δανεισμού.
Αν δεν έχουμε πια καταλάβει το μάθημα, είμαστε ανεπίδεκτοι ελευθερίας
Οπότε η πρόβλεψη σχετικά με τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, από την ίδια μελέτη, ότι η ανάπτυξη θα σταθεροποιηθεί στο 1% σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, με αφήνει παγερά αδιάφορη, καθώς ο πληθυσμός της χώρας είναι ήδη γερασμένος από τα δεινά που υποφέρει και καμία ελπίδα δεν διαφαίνεται για τις γενιές που έρχονται στο μέλλον, οι οποίες και καθορίζουν την ταυτότητα ενός έθνους.
Εκτός κι αν, το έχω γράψει ξανά, δεν επιθυμούμε να έχουμε εθνική ταυτότητα στο μέλλον. Είναι και αυτό μέσα στα πλάνα της γενικότερης παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας˙ όχι στο όνομα της αλληλεγγύης, μην ξεγελιόμαστε, αλλιώς θα είχαμε ξεχρεώσει, αλλά στο όνομα μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που θα εξυπηρετεί ακριβώς αυτά τα ολιγοπώλια πολιτικής και οικονομικής δύναμης.
Και συνεχίζω με τις τραγελαφικές προβλέψεις: Τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2022 θα μειωθούν στο 1,5% του ΑΕΠ, έτσι ώστε να μπορούμε να προβούμε στις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και δημόσιες επενδύσεις και να μειωθούν οι φόροι για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις.
Μα… μέχρι το 2022 δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο, ούτε φυσικά πρόσωπα ούτε επιχειρήσεις! Άραγε σε ποιους απευθύνονται;
Από την άλλη μεριά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναμένει πιο φιλόδοξα πρωτογενή πλεονάσματα προκειμένου – προσέξτε γιατί έχει μεγάλη διαφορά – όχι να μειωθεί το χρέος, αλλά να επιμηκυνθεί! Μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις.
Και απορώ πώς τέτοιες λογικές κρίνονται αξιόπιστες, ενώ δεν είναι. Απλά κρίνονται αξιόπιστες για να μπορούν να επιβάλλονται, από αυτούς που τις επιβάλλουν. Ούτε εδώ πάλι κρύβεται η ανάπτυξη, που ουσιαστικά καθορίζει το οικονομικό μέλλον μιας χώρας. Και αφού ούτε εδώ κρύβεται η ανάπτυξη που εξυπηρετεί τους λαούς, πού αλήθεια κρύβεται;
Μα στην ασφάλεια και την ανάπτυξη των τραπεζών, οι οποίες δεν είναι κρατικές αλλά ιδιωτικές.
Μέσα από τη μελέτη προκύπτει, ότι οι τράπεζες ΞΑΝΑΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ από τα κόκκινα δάνεια, παρά τις επανειλημμένες ανακεφαλαιοποιήσεις από τους συνεχείς δανεισμούς της χώρας που εξυπηρετούσαν αυτόν το σκοπό. Εκτιμάται ότι απαιτείται ένα αποθεματικό ύψους περίπου 10 δισεκατομμυρίων ευρώ (5,5% του ΑΕΠ) για να καλύψει ενδεχόμενες πρόσθετες ανάγκες τραπεζικής στήριξης.
Η συνταγή αυτή περιγράφεται στην έκθεση βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους της Ελλάδος από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Και εδώ, αν δεν έχουμε πια καταλάβει το μάθημα, ε, είμαστε ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Δεν μας αξίζει η ελευθερία…