ΦΑΙΗ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΙΗ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Έχεις μόνο δύο λεπτά. Δύο λεπτά! Πες το για να το ακούσεις και να συλλάβει ο εγκέφαλος σου την πληροφορία.
Δύο λεπτά ζωής.
Καταλαβαίνεις; Σκέψου. Τι πιθανότητες υπάρχουν να είναι αλήθεια; Πως βρέθηκες σε αυτήν την κατάσταση;
Η θερμοκρασία του σώματος σου ανεβαίνει απότομα. Οι παλμοί σου αυξάνονται επικίνδυνα. Το μέτωπο σου τώρα στολίζουν μικρές σταγόνες ιδρώτα.
Μικρές σταγόνες, σαν αυτές που χάζευες με τις ώρες πάνω στο δέρμα σου βγαίνοντας από την θάλασσα όταν ήσουν παιδί.
θάλασσα. Πόσο την αγαπάς. Το βαθύ της μπλε να σε ταξιδεύει έως εκείνο το σημείο που ενώνεται με το αιώνιο μπλε του ουρανού. Οξυγόνο.
Οξυγόνο. Δεν σου φτάνει. Θέλεις σαν πεινασμένο αδέσποτο σκυλί, να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με δαύτο. Προσπαθείς. Η ώρα περνάει. Ο χρόνος τελειώνει.
Ποσά δευτερόλεπτα έχουν μείνει άραγε;
Τι προλαβαίνεις να κάνεις; Βρέχει έξω.
Συγκεντρώσου. Δεν έχεις χρόνο.
Μα βρέχει έξω. Σου αρέσει η βροχή. Βρέχει και μέσα. Μέσα σου. Τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα. Πόσο θα ήθελες να κάνεις ένα περίπατο στην βροχή. Να πλατσουρίσεις και να χορέψεις. Πόσες φορές το ανέβαλες.
Την αγαπάς την βροχή γιατί είναι ζωή. Πάντα σου θύμιζε την μάνα σου. Απαραίτητη, ζωοποιός αλλά κουραστική κάποιες φορές και ήταν η συμπεριφορά σου και στις δυο παρόμοια.
Πρέπει να έχουν μείνει λιγότερο από εξήντα δευτερόλεπτα. Προλαβαίνεις να πεις «σ’ αγαπώ»;
Οι τοίχοι του δωματίου θαρρείς και πλησιάζουν. Ιδρώνεις. Το δέρμα σου υγρό και κρύο.
Οξυγόνο. Δεν έχεις οξυγόνο. Ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό. Σαν φωνή που δεν είπε όσα ήθελε. Είναι και αυτή η βουή στα αυτιά σου. Σε αποσυντονίζει. Θέλεις να σκεφτείς, να θυμηθείς. Στιγμές. Η ζωή σου σε στιγμές περνά μπροστά απ’ τα μάτια σου.
Μια μελωδία σαν νανούρισμα.
Δέκα. Εκείνο το βαλς που πάντα ήθελες να χορέψεις και δεν τόλμησες.
Εννέα. Η εκδρομή που δεν επέτρεψες στον εαυτό σου γιατί για άλλη μια φορά κάτι έπρεπε ή δεν έπρεπε.
Οκτώ. Το συγνώμη που βρισκόταν μπλεγμένο μαζί με θυμό μέσα από τα δόντια σου.
Επτά. Το κουτάβι που ‘θελες από παιδί και δεν στο χάρισαν ποτέ.
Έξι. Εκείνη η πρώτη κίνηση που έπρεπε να κάνεις για το πρώτο πολυπόθητο ραντεβού.
Πέντε. Το σ’ αγαπώ.
Τέσσερα. Όχι.
Τρία. Σε συγχωρώ.
Δύο. Λυπάμαι.
Ένα. Αντίο…
Έχεις μόνο δύο λεπτά ζωής.
Εκατόν είκοσι δευτερόλεπτα για να μετανιώνεις.
Δύο λεπτά να προσπαθήσεις να θυμηθείς.
Μα όχι να διορθώσεις.
Έχεις μόνο δύο λεπτά ζωής.
Εισπνοή και εκπνοή…
Κλείσε τα μάτια σου και επανέλαβε την διαδικασία. Έχεις μόνο δύο λεπτά ζωής μέχρι να αναπνεύσεις ξανά και να ανανεώσεις την διάρκεια ζωής σου.
Αυτό που δεν έχεις πια είναι η δικαιολογία πως δεν το είχες σκεφτεί ποτέ έτσι.