ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΛΙΑΝΟΥΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΙΑΝΟΥ
Λένε πως ένα «χαϊκού», διαβάζεται με μια ανάσα… Η Εύα Πετροπούλου – Λιανού μας παρουσιάζει τρία ποιήματά της, εμπνευσμένα από τον «ρυθμό» των λέξεων μιας πατρίδας, που η τιμή και η ευγένεια αποτελούν νομοτελειακές έννοιες.
ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ
Σε στιγμές μικρές,
ανύπαρκτες,
όπου η καρδιά πληγώθηκε,
άνθισε ένα γιασεμί
λευκό σαν το χιόνι.
Σαν το πλοίο φύγει από το λιμάνι,
όλα είναι πιθανά να συμβούν˙
ακόμη και το πλοίο
να μείνει ακυβέρνητο,
με θάλασσα ήρεμη,
σταθερή σαν το βλέμμα της Μέδουσας.
ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Όταν το όνειρο
που είχα
ήταν δανεικό…
Όταν εκείνα τα λόγια που έλεγες
ήταν μόνο λέξεις,
κι όχι αισθήματα.
Μεγάλωσε το χρέος
και μου το γύρεψες.
Ήταν δανεικό το όνειρο.
Η καρδιά είναι άδεια, μόνη
χρεωμένη,
το χρέος αυξάνεται κι άλλο.
Καμιά εγγύηση
καμιά αξιοπιστία,
μια καρδιά αναζητά νέο δότη.
ΟΙ ΜΠΟΡΕΣ
Μπόρες κίνησαν
μονάχες.
Μπόρες, κεραυνοί
κυνηγούσαν ο ένας τον άλλον.
Μπόρες, τυφώνες τραγουδούσαν,
χόρευαν
σε ένα κυκλικό διονυσιακό χορό.