ΝΙΚΟΛ ΚΟΥΡΟΜΙΧΕΛΑΚΗΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΟΛ ΚΟΥΡΟΜΙΧΕΛΑΚΗ
Καράβι του έρωτα και του πόθου,
λιμάνι χωρίς επιστροφή
στην πατρίδα της Αφροδίτης,
κυλά ρυθμικά το στόχαστρο
στα σεργιανισμένα κύματα.
Αφού τα χείλη δεν μας καλησπέρισαν
στον δρόμο σου.
Πικρή αγάπη.
Κουπί τραβώ για κόσμο μυστικό,
πέρα από τα φουρφουρίσματα
της γλυκιάς, κρύας σάρκας,
σαν ερωδιός θα κρυφτώ
στα καταπράσινα λιβάδια.
Τραγούδι θλιμμένο το βλέμμα σου,
τα μάτια σου τα μπλάβα
σιωπηλά μου γνέφουν,
τη μορφή σου ενώνει
ένα αλλόκοτο τραγούδι.
Πικρή αγάπη!
Το φως της δροσιάς,
σθεναρός δεσμός για ’κείνον,
εκείνος που έγραφε στη θάλασσα,
κεντούσε πλέοντας
με τα ακροδάχτυλά του
τ’ όνομά της.
Αχνό ξημέρωμα,
σαν πρώιμο σταφύλι
της αγάπης να γευτείς,
μόνο η πίκρα θα απομείνει.
Το τραγούδι αυτό δεν πεθαίνει,
τρεμοπαίζει,
αργομιλάει στην καρδιά
που τρέχει
σε καινούργια σελίδα.
Πικρή καρδιά.
Τα χείλη μας δεν βάφτηκαν
από το αίμα της καρδιάς,
δικό σου αίμα η φωτιά.
Δεν γρηγοροτραγούδησες
τ’ όνομά μου στα χείλη σου.
Γνώση σημάδι του τρελού σκοπού.
Δεν αντέχω να χτυπώ
το τρελό ταμπούρλο,
το μάγουλό μου δεν ρόδισε,
μα βασίλεψε.
Πικρή ανάσα,
πικρή φωτιά
μεσ’ στο λευκό σπίτι,
η ματιά σου βουβάθηκε,
οι τοίχοι άσπροι,
μα έπαψαν να τραγουδούν.
Σ’ αγκάλιασα πιστά
όπως έναν καλό φίλο,
σου φύτεψα τις πρώτες σταγόνες
της άνοιξης,
μόνο η θάλασσά σου με σιγούρεψε
και η δροσιά των μαλλιών σου.
Η σκιά
που βρισκόταν στα δυο σου
μάτια μ’ αντίκρισε.
Πικρή δροσιά.
Η αναζήτηση που λύγισε τον Χρόνο,
περπάτησε στο κουρασμένο μου κορμί
και πάγωσε.
Πικρή αγάπη.
Κουράστηκα.
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: PETER TAMAS