ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΛΙΑΝΟΥ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΛΙΑΝΟΥ
Είναι ιδιαίτερη χαρά μας να φιλοξενούμε έναν άνθρωπο του πνεύματος που υπηρετεί πιστά όλες τις τέχνες (ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία), ενώ παράλληλα είναι καταξιωμένος στην Ευρώπη με πολλά βραβεία και επαίνους στο ενεργητικό του.
Σας παρουσιάζουμε τον εξαίρετο εικαστικό, καλλιτέχνη και ποιητή Θανάση Πάνου.
ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΛΙΑΝΟΥ: Προσφάτως εκδόθηκε ένα πόνημα – δικό σας δημιούργημα και project- η συγκέντρωση, δηλαδή, έργων, τόσο ποιημάτων όσο και λογοτεχνικών κειμένων, από 150 αξιόλογους δημιουργούς, συγγραφείς και ποιητές. Πείτε μας, πώς εμπνευστήκατε και αν είστε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ: Ως εκπαιδευτικός προσπαθούσα στα πλαίσια της βιωματικής εκπαίδευσης, οι μαθητές να προσεγγίσουν πολύπλευρα τη λογοτεχνία και τον ποιητικό λόγο, μέσω και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Με τη συμμετοχή μαθητών στη δημιουργία, με επιλογή εικόνων, δικών τους φωτογραφιών αφήγησης και μουσικής, δημιουργήθηκαν οι βάσεις ενός αρχείου «οπτικής ποίησης» Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών. Δηλαδή ένα project με περισσότερα από 200 βίντεο, που αφορά στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στη μουσική και στα εικαστικά γενικότερα. Μέσα απο τη γνωριμία μου με τους λογοτέχνες που συμμετείχαν εθελοντικά, γεννήθηκε η ιδέα μιας αυτοανθολόγησής τους εκτός εμπορίου, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως εκπαιδευτικό υλικό.
Η Ιδέα αυτή για μια συγκεντρωτική παρουσίαση με ελεύθερη πρόσβαση σε μορφή e-book, των σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων, με προσωπική επιλογή από το έργο τους, καθώς και των νέων τάσεων και ρευμάτων της Ελληνικής Γραμματείας, βρήκε θερμή υποδοχή από εκπαιδευτικούς από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Η συλλογή αυτή παρέχει στους εκπαιδευτικούς μας μια ξεχωριστή δυνατότητα. Να ασχοληθούν και να κρίνουν τους δημιουργούς οι οποίοι δεν έχουν τίτλους. Αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες προτάσεων διδασκαλίας άγνωστων αλλά αξιόλογων συγγραφέων παράλληλα με τους ήδη αναγνωρισμένους, και έχουν τη δυνατότητα να καταγράψουν την αξιολογική τους κρίση. Το σχολείο τοιουτοτρόπως αποκτά αυτόνομη λειτουργία και φυσικά προτείνει.
Ο πρώτος τόμος που ολοκληρώθηκε, περιλαμβάνει ποιήματα και κείμενα επιλεγμένα από τα βιβλία (αλλά και ανέκδοτο υλικό) από τους ίδιους τους συγγραφείς, θεατρικά και παιδική λογοτεχνία, ποιήματα και διηγήματα βραβευθέντα σε διαγωνισμούς (πανελλήνιους και της Κύπρου) και αποσπάσματα από εργασίες ακαδημαϊκών και συνοδεύεται από οπτικοακουστικό υλικό, με ποιητικό λόγο, μουσική και videoart.
Η ικανοποίηση, φυσικά, είναι μεγάλη κι έτσι μαζί με τα άλλα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής Επιμέλειας και Ενημέρωσης*, συνεχίζουμε τη συνεργασία με τη συλλογή υλικού για τον δεύτερο τόμο.
Ε.Π.: Οι σπουδές σας είναι πολυποίκιλες και, επιτρέψτε μου τον χαρακτηρισμό, θεωρείστε πολυδιάστατος καλλιτέχνης. Νιώθετε περισσότερο λοιπόν ποιητής, εικαστικός ή κινηματογραφιστής;
Θ.Π.: Αυτό που με ενδιέφερε από τα εφηβικά μου χρόνια ήταν το ερέθισμα για δημιουργία, να μπορεί να εκφραστεί είτε με τον λόγο, είτε με χρώμα, ή με μουσική και κίνηση. Το καλύτερο βέβαια ήταν και είναι το πάντρεμά τους. Έτσι, στην προσπάθεια να εμπλουτίσω το μορφωτικό μου «οπλοστάσιο», ήμουνα πάντα ανοιχτός στον πειραματισμό και στον αυτοσχεδιασμό, χωρίς να με ενδιαφέρει η μονομερής εξειδίκευση σε έναν τομέα.
Από την πρώτη επαφή, στα φοιτητικά μου χρόνια, με το έργο του Ι. Ξενάκη, ένοιωσα ότι προσφέρει την ελευθερία που ήθελα, ώστε να μην «θυσιάσω» κάποιες από τις δυνατότητες που έδιναν όλα τα εκφραστικά μέσα. Ο Ιάνης Ξενάκης μέσω της Πολυαγώγιας, δημιούργησε μια εκπληκτική σύνθεση «ηχητικών μαζών», «συμπάντων» ή «γαλαξιών», με συνθετικές μεθόδους συσχέτισης των τεχνών, μουσικής και μαθηματικής μεθοδολογίας (μέσω της χρήσης μοντέλων από τη θεωρία των συνόλων, τη θεωρία των πιθανοτήτων, τη θερμοδυναμική, την Χρυσή Τομή, την ακολουθία Φιμπονάτσι κ.ά.). Δημιούργησε, έτσι, νέους όρους στο σύγχρονο αίτημα ενότητας επιστήμης και τέχνης με υπόβαθρο τη φιλοσοφία. Μέσα από αυτή την λογική, δημιουργώ κάθε φορά χωρίς να νοιώθω τον περιορισμό από τη χρήση μιας ιδιότητας που θα έπρεπε να με αυτοκαθορίζει.
Ε.Π.: Μιλήστε μας για την ταινία σας, το «Film noir» που απέσπασε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «video art», στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού κινηματογράφου που πραγματοποιήθηκε πέρσι τον Φεβρουάριο…
Θ.Π.: Το 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας AIDFF, φιλοξένησε πάνω από 150 ταινίες από 30 χώρες, ενώ 60 από αυτές έκαναν την πρεμιέρα τους στην Ελλάδα. Είχα την μεγάλη τιμή να βραβευτώ στην κατηγορία Video Art, με την ταινία «Film Noir». Η μουσική (Σάκης Παπαδημητρίου) μέσα από τη σύντηξή της με τον ποιητικό λόγο και το τραγούδι (Γεωργία Συλλαίου) όπως και τη συστέγασή της τόσο με το σχέδιο και την ασπρόμαυρη φωτογραφία όσο με στοιχεία road movies, ανασυνθέτει κατά έναν δημιουργικό τρόπο τη μαγεία του κλασικού film noir.
Σας αναφέρω, από τον κατάλογο παρουσίασης, ένα μικρό απόσπασμα:
«Το Film Noir, αντλώντας στοιχεία και αισθήσεις που ωθούν τον ακροατή να ταξιδέψει από το στημένο κάδρο της οθόνης μαζί και μέσα στο αυτοκίνητο, στην τρελή πορεία του πρωταγωνιστή, στοχεύει σε μια πρωτότυπη και πολύμορφη επικοινωνία των δημιουργών με το κοινό».**
Ε.Π.: Οι Έλληνες έχουν παιδεία;
Θ.Π.: Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έγινε μικρότερη του Ελληνισμού της. Οι πολιτικοί μας ψωμοζητούν πράγματα που η εθνική μας ταυτότητα κοκκινίζει. Αυτό συρρικνώνει και τρομάζει σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και η παιδεία, η τέχνη, η ποίηση και γενικά ο πολιτισμός, διοχετεύονται ως delivery διαδικτυακό!
Σε αυτήν την εποχή στην οποία έχει επικρατήσει από πολύ καιρό η κριτική ορθολογική σκέψη σε όλες τις επιστήμες, την πολιτική και γενικά την κοινωνική ζωή, βλέπουμε ότι η σφαιρική παιδεία σε όλες τις εκπαιδευτικές και κοινωνικές βαθμίδες, υποβαθμίζεται συνεχώς. Σταθερά και χωρίς ενδοιασμούς, βάλλεται καθημερινά με το πρόσχημα του περιττού, δηλαδή του ανούσιου. Άλλωστε η σκέψη-δράση πρέπει να είναι συγκεντρωμένη σε αυτό που η εξειδίκευση απαιτεί. Αύξηση της παραγωγικότητας και μόνο.
Έτσι επιβραβεύονται ως άθλοι, η αποστήθιση στο σχολείο, η άψυχη τεχνική δεινότητα στη μουσική, η φανφαρόνικη τέχνη και λογοτεχνία και οτιδήποτε είναι ενδεδυμένο ως μια Bollywood υπερπαραγωγή. Η λιτότητα, το «μηδεν άγαν», η ουσία, η βραχυλογία και ταυτόχρονα η πολυεδρική μάθηση, αποτελούν τον εχθρό μιας φασιστικοποιημένης κοινωνικής εξέλιξης. Η προωθούμενη ομοιομορφία απαιτεί πολίτες εύπλαστους και άμορφους. Α-μορφους, δηλαδή χωρίς μορφή, δηλαδή αμόρφωτους.
Η παιδεία επίσης, αφορά και την προσπάθεια προάσπισης των δικαιωμάτων των ζώων για ζωή που αποτελεί πολιτισμική και ηθική επιταγή. Οι Έλληνες, βλέπουμε δυστυχώς, πως στην πλειονότητά τους δεν έχουν ακόμη αυτήν την ευαισθητοποίηση. Αν μάλιστα αναλογιστούμε τα λόγια του Leonardo Da Vinci, «θα έλθει μια μέρα όπου η δολοφονία ενός ζώου θα θεωρείται όπως η δολοφονία ενός ανθρώπου», νοιώθουμε ότι απέχουμε από αυτήν τη μέρα κατά πολύ και αυτό δείχνει και το μέγεθος του προβλήματος έλλειψης παιδείας.
Ε.Π.: Υπάρχουν δημιουργοί τον 21ο αιώνα;
Θ.Π.: Τα εικαστικά και λογοτεχνικά δημιουργήματα, εκτός από το προσωπικό ασυνείδητο του δημιουργού, πηγάζουν από τις αρχέγονες εικόνες της ασυνείδητης μυθολογίας που αποτελεί την κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας. Είναι αυτό που αποκαλεί ο C. G. Jung «συλλογικό ασυνείδητο». Η δημιουργία έτσι δέχεται «παραποτάμους», αλλά τα νερά τους είναι θολά και σκοτεινά. Όσο θολά και αν είναι όμως, πάντα υπάρχουν δημιουργοί που ακούραστα κωπηλατούν.
Ε.Π.: Έχετε σπουδάσει Οικονομία, Κοινωνιολογία-Εγκληματολογία και πραγματοποιήσατε ειδικές σπουδές εικαστικών τεχνών (εικόνα ήχος-κίνηση-λόγος). Ποιος είναι ο τίτλος που σας αντιπροσωπεύει και γιατί.
Θ.Π.: Η διαπίστωση του Schopenhauer, ότι δηλαδή «όλες οι πνευματικές και καλλιτεχνικές δημιουργίες τείνουν προς την κατάσταση της μουσικής», αποκαλύπτει την αδιάσπαστη ενότητα της ψυχικής και πνευματικής ζωής μπροστά στο λόγο, την εικόνα και τη μουσική. Το κοινό πνεύμα είναι αυτό που ονειρεύτηκε και ο Πλάτων ως το Ωραίο, που παρακινεί με όλες τις μορφές του τον άνθρωπο, να βιώσει κάποτε μια πολιτεία μικρών θεών επί γης.
Η αφετηρία είναι αυτή που αλλάζει, και όχι το τέρμα. Με αφετηρία, για παράδειγμα, την ποίηση ως τον αμεσότερο τρόπο μετάδοσης ενός μηνύματος, μπορεί ο δημιουργός να συνδυάσει ανάλογα και τις εκφραστικές δυνατότητες της μουσικής και της εικόνας, αλληλοεπιδρώντας έτσι στη δημιουργία ενός σύνθετου θεάματος-ακροάματος.
Αυτό λοιπόν που μου αρέσει εκφραστικά, είναι ο διάλογος που ανοίγει ο δημιουργός, άλλοτε αντιπαραθέτοντας και άλλοτε βυθίζοντας το εγώ του σε ό,τι τον περιβάλλει. Οι επιμέρους γνώσεις-σπουδές, τα μορφικά στοιχεία και τα εκφραστικά μέσα έχουν για εμένα δευτερεύουσα σημασία.
Ε.Π.: Κρίση στην οικονομία, κρίση στην παιδεία, κρίση στον πολιτισμό. Συμφωνείτε ή όχι;
Θ.Π.: Γνωρίζουμε ότι συνυπάρχουμε με βάση ασφυκτικούς ορθολογικούς κανόνες, κοινωνικά συμβόλαια (που δεν έχουμε υπογράψει και δεν γνωρίζουμε τις ρήτρες τους) και συνεχώς η πολύπλοκη πραγματικότητα εφεύρει τρόπους να δυσχεραίνει την κοινωνία σχέσεων. Ο κοινωνικός στίβος φαντάζει έτσι σαν «σικέ» αγώνας και πάντα βουτηγμένος μέσα σε κρίσεις. Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα όμως υπάρχουν φωνές δημιουργών από όλο τον πλανήτη, που λένε ένα μεγάλο «Όχι».
Ε.Π.: Έχετε ταξιδέψει με τα έργα σας στο εξωτερικό, τόσο με video art όσο και με τη ζωγραφική σας. Μιλήστε μας γι’ αυτά. Οι Έλληνες ξέρουν να εκτιμούν την τέχνη;
Θ.Π.: Σήμερα έχουμε τη δυνατότητα με το πάτημα ενός κουμπιού να βρεθούμε σε οποιοδήποτε σημείο της γης που πραγματοποιείται ένα καλλιτεχνικό γεγονός, ή σε οποιοδήποτε μουσείο ή γκαλερί -και μάλιστα ότι ώρα επιθυμούμε εμείς- ανάλογα με τον ελεύθερο χρόνο μας. Η υπόσχεση του ορίζοντα που προσφέρει η τέχνη με την ιδιαίτερη αισθητική απόλαυση, γίνεται έτσι πραγματικότητα. Το θέμα είναι η νοοτροπία και η φυγοπονιά.
Το ακατανόητο της μοντέρνας τέχνης είναι βέβαια η περίεργη φωνή της εξόδου από τη «σπηλιά μέσα μας». Από την προσωπική περιορισμένη άποψη της ζωής και του παγκοσμιοποιημένου ορίζοντα που φαντάζει τόσο μεγάλος και πολύπλοκος. Οι ευκαιρίες σήμερα είναι μεγάλες αλλά απαιτούν κριτικό βλέμμα, διάθεση για νέες αναγνώσεις και αυτήν την αρχέγονη ανθρώπινη περιέργεια για να ανακαλύπτουμε συνεχώς. Οι Έλληνες, ενώ διαθέτουμε το φως και τη μεγάλη παράδοση του πολιτισμού, θα έλεγα ότι την τέχνη την έχουμε σε κατώτερα επίπεδα.
Ε.Π.: Ποιο ρόλο έχει η ποιήση στη ζωή σας; Μιλήστε μας για το νέο δημιούργημά σας, το @poets radio.
Θ.Π.: Η ποίηση και γενικά η γραφή είναι προσευχή. Η προσευχή από την εποχή των homo «αδαών άγριων» έως σήμερα και αύριο, τις εποχές των homo universalis, ήταν και είναι η προσπάθεια επικοινωνίας με την μεγάλη αγκαλιά του «σύμπαντος δημιουργού» και τους άγνωστους κραδασμούς που ο ανθρώπινος ασύρματος δεν κατανοεί στην καθημερινή κοινοτοπία του. Η ποίηση είναι από αυτή την άποψη η ιερή προσευχή του νοήμονος όντος. Υπάρχουν έννοιες, γνώσεις, φαινόμενα και εικόνες που πλέουν γύρω μας και μας χωρίζει από αυτές η άγνοια, η συνήθεια και η αμβλύτητα των αισθήσεων. Είτε θέλουμε να φτάσουμε μακριά είτε όχι, υπάρχει μέσα από τη διαδικασία της η αίσθηση της απελευθέρωσης και η ικανοποίηση πως όλα έχουν νόημα. Είναι το όχημα που επιτρέπει το ταξίδι «εκεί έξω» που υπάρχει ο πλουραλιστικός άχρονος κόσμος των Πλατωνικών ιδεών.
Σε οδηγεί, με αυτόν τον τρόπο, αργά αλλά σταθερά από τη μικρότητα και ασημαντότητα της ζωικής φύσης, σε τόπους δοξασμένους που κατοικούνται από τους μεγάλους δασκάλους που σε διδάξαν αυτή την προσευχή. Κάθε γραμμή που περπατάς και κάθε σελίδα που γεμίζεις σε αυτό το βιβλίο της ζωής, σε κάνει σαν τον αμαρτωλό Ιβάν Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι να κοινωνείς στα υψηλά νοήματα, αθάνατος περιπατητής στο δρόμο των δέκα δισεκατομμυρίων μιλίων. Θρησκευτικά σκεπτόμενος όπως με δίδαξαν από τα παιδικά χρόνια, προσεύχομαι έτσι καθημερινά δια της γραφής. Και αυτό δεν αγοράζεται ούτε πωλείται, γι’ αυτό είναι και η ανώτερη προσευχή.
Όσο για το Poets-Radio… Πολλοί θεωρούν ότι η σημερινή ποίηση έπαθε καθίζηση. Λείπει το νεύρο, έγινε χάδι νωχελικό που δεν αιματώνει τον εγκέφαλο. Δεν παράγει τις εκλεκτότερες παραισθησιογόνες ουσίες, αλλά ναρκώνει με εύκολο ηδονισμό. Η έλλειψη πλέον αντικειμενικών κριτηρίων αξιολόγησης σε όλους τους τομείς, ακόμα και στα πρόσωπα των γραμμάτων και του πολιτισμού, επιτείνει αυτή την εντύπωση. Αντίστοιχα, ο συνδυασμός Παραδοσιακών τεχνικών (φωτογραφίας, ζωγραφικής, κίνησης, μέσα σε ένα ηχητικό περιβάλλον) με την ψηφιακή τέχνη, δημιουργεί νέες συναρπαστικές δυνατότητες. Ο νέος ραδιοφωνικός σταθμός Poets-Radio ως ζωντανός οργανισμός «εν τη γενέσει», φιλοδοξεί να ξεφύγει αυτόνομα, μέσα απο την αλληλεπίδραση με τους ακροατές και να δώσει στην τυποποιημένη απόδοση της ποιητικής φόρμας και άλλες αισθητικές ηχητικές και συγκινησιακές απολαύσεις.
Η σύντηξη του ποιητικού λόγου, όπως και η συστέγασή του τόσο με τη μουσική όσο και με τον ελεύθερο διάλογο, στοχεύει σε μια πρωτότυπη και πολύμορφη επικοινωνία με το κοινό. Το Poets Radio -το ραδιόφωνο των ποιητών- δημιουργεί έναν πολιτιστικό πολυχώρο με συνεντεύξεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, αρθρογραφία, ενημερωτικές εκπομπές με συμμετοχή ποιητών, συγγραφέων και καλλιτεχνών. Με το έντυπο και ηλεκτρονικό περιοδικό «Η Φωνή των Ποιητών», δημιουργεί μια πρόκληση και πρόσκληση προς όλους. Η ομάδα που το πλαισιώνει έχει την αγάπη και το πάθος να το υλοποιήσει.***
Ε.Π.: Πιστεύετε ότι η λογοτεχνία, σε όποιο είδος, εξελίσσεται;
Θ.Π.: Σε μια παγκοσμιοποιημένη εποχή και σε μια χώρα τόσο διαλυμένη, μια αναφορά στη λογοτεχνία και τον συναισθηματικό κόσμο μοιάζει ολότελα ανεδαφική ή, αντίθετα, κοφτερά επίκαιρη. Πρώτος όρος για την εξέλιξη της λογοτεχνίας είναι η αναγνώριση όχι μόνο των νέων κοινωνικών υπό στενή έννοια αλλά και των ψυχο-πνευματικών αναγκών. Όσο θα μένει η λογική δέσμια της απάθειας και της παραγωγής, θα αναπαράγει την ίδια στείρα κατάσταση μιας αναπαραγωγής των επιτυχημένων τεχνικών γραφής. Υπάρχουν περίοδοι στον ανθρώπινο πολιτισμό που η εξέλιξη βαδίζει αργά ως προς το πνευματικό-ανθρωπιστικό μέρος και προχωρά γρηγορότερα, δυσανάλογα προς το τεχνοκρατικό. Αυτό συμβαίνει και σήμερα.
Ε.Π.: Μια φράση ή ενας στιχος που σας εκφραζει;
Θ.Π.: «Αυτή είναι η πατρίδα μου.
Χαρακώματα
από σπίθες αρχέγονου φωτός.
Γη,
όπου και πάλλεται
η λογική σε δυσπεψία»
Ε.Π.: Υπάρχει εσωτερικη μετανάστευση; Δίνονται ευκαιρίες σε οποιον αποφασίσει να δημιουργήσει στον τόπο του, στην επαρχία;
Θ.Π.: Είμαστε χαμένοι στην ψευδαίσθηση του πλανητικού χωριού με τα δυσανάλογα τοπία. Βάλτε έναν άνθρωπο σε ένα τελείως μαύρο και σιωπηλό δωμάτιο και σε λίγες μέρες θα έχει τρελαθεί ή τουλάχιστον θα χτυπιέται στους τοίχους. Γιατί; Διότι η βούληση καταρρέει όταν τυφλωθεί και η κατάρρευση είναι τελείως δυσανάλογη προς την απλή αιτία της μικρής απομόνωσης. Λίγη ανία προκαλεί τέλεια κατάπτωση. Αν προστεθεί και ανεργία, τότε έχουμε ένα εκρηκτικό μίγμα. Κι αν τώρα το μόνο φως στο σκοτεινό δωμάτιο προέρχεται από μια οθόνη, μια οθόνη ομιλούσα με παρανοϊκούς ρυθμούς, η κατάρρευση έρχεται μέσα σε πανικό. Από αυτή την άποψη ο άνθρωπος έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα.
Είτε στην πόλη είτε στην επαρχία, αισθάνεται ότι η όποια δημιουργία του δεν προκαλεί κανένα ενδιαφέρον. Παρατηρούμε έτσι το φαινόμενο των «κλειστών οικοσυστημάτων», δηλαδή τη δημιουργία κύκλων καλλιτεχνών και συγγραφέων που ικανοποιούνται μέσα στην ασφάλειά τους και δεν επιχειρούν μεγαλύτερα ταξίδια. Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα εμφανές στον ποιητικό χώρο, με τους κλειστούς χώρους που λειτουργούν δίπλα σε συγκεκριμένους εκδοτικούς οίκους και αυτό τους αρκεί. Ο δημιουργός δηλαδή δεν βγαίνει για «κυνήγι» και αυτό αποτελεί τον σημαντικά κακόηχο στίχο στη δημιουργική πορεία. Περιορίζεται η υπόσχεση του ορίζοντα της τέχνης.
Ε.Π.: Όλοι γράφουν, αλλά λίγοι διαβάζουν. Ακούγεται ψιθυριστά αυτή η άποψη από συγγραφείς και γνώστες, Ποια είναι η άποψά σας;
Θ.Π.: Είναι μια άποψη που φυσικά έχει κάποιες βάσεις αλλά για συγκεκριμένους χώρους γραφής.
Από τη μία ο μεγάλος χώρος της γραφής έχει πεδία αυστηρά στα οποία για να υπάρξεις ως συγγραφέας χρειάζεται συνεχής μελέτη και ταυτόχρονα να δίνεις συνεχώς εξετάσεις. Χρειάζεται συστηματική και μακροχρόνια εργασία, όπως για παράδειγμα στο μυθιστόρημα. Το πρόβλημα είναι εμφανές κυρίως στην ποίηση, η οποία φαινομενικά προσφέρει ελευθερία χωρίς να απαιτεί εξετάσεις σε μορφολογικές-τεχνικές δεινότητες. Έτσι, από χόμπι ιδιωτικής γραφής πολύ εύκολα και χωρίς μεγάλο κόστος κάποιος μπορεί να εκδώσει ένα βιβλίο και να έχει πρόσφορο έναν τίτλο ποιητή. Αυτό ίσως να μην είναι τόσο κακό, μεμπτό όμως είναι ότι καλλιεργεί την αντίληψη ότι το διάβασμα και τα ρεύματα-δρόμοι της ποίησης δεν χρειάζονται μελέτη.
Ε.Π.: Απο πού εμπνέεστε;
Θ.Π.: Δεδομένης της συνεχούς μετακίνησης του προσωπικού και εικαστικού κόσμου, δανείζομαι βιώματα υπαρκτά (έστω υποσυνείδητα), αλλά και εικόνες-ιδέες από όλα τα είδη καθημερινής χρήσης που αναποδογυρίζουν και αποσπώνται από τον αντικειμενικό χώρο τους. Εκεί εστιάζω και προσπαθώ να δω την όποια αισθητική-καλλιτεχνική αξία. Αυτή η νέα συνείδηση της κάθε νέας μέρας που συνεχώς μετακινείται ως ον και διαταράσσει την εσωτερική μου τάξη. Αυτό το χάος, η φαινομενική αταξία, είναι που δομεί μια αυτοβιογραφική δημιουργική αφήγηση.
Ε.Π.: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Θ.Π.: Να βλέπω βήμα-βήμα την πρόοδο και την εξέλιξη, όχι μόνο προς το τεχνοκρατικό σκέλος του πολιτισμού μας αλλά κυρίως προς το ανθρωπιστικό. Να πολλαπλασιάζεται η ομορφιά, η κοινωνική ευαισθησία και η παιδεία να καλλιεργεί σφαιρικά τον άνθρωπο. Ως μελλοντικά σχέδια έχω -κυρίως- να συμμετέχω σε αυτή την αλλαγή…
Ε.Π.: Σας ευχαριστούμε.
*Η Οργανωτική Επιτροπή Επιμέλειας Και Ενημέρωσης περιλαμβάνει τους εξής:
ΣΠΥΡΟΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ: Εκπαιδευτικός, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΝΑΚΗ ΑΞΟΥΓΚΑ: Εκπαιδευτικός, συγγραφέας.
ΑΝΤΩΝΗΣ Δ. ΣΚΙΑΘΑΣ: Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ: Εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας.
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Εκπαιδευτικός, συγγραφέας, μεταφράστρια.
Θ. ΠΑΣΧΟΣ: Εκπαιδευτικός, ποιητής.
ΚΛΕΟΠΑΑΤΡΑ ΜΑΚΡΙΔΟΥ-ROBINET: Συγγραφέας, στέλεχος του γαλλικού υπουργείου συγκοινωνιών και έργων και Διευθύντρια του τμήματος Υδάτινων Πόρων στην Ορλεάνη της Γαλλίας).
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ: Εκπαιδευτικός, συγγραφέας, εικαστικός.
ΕΛΕΝΗ ΑΡΑΠΗ (ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ ΣΚΕΨΗ): Εκπαιδευτικός, συγγραφέας.
ΚΑΪΤΑΤΖΗ ΧΟΥΛΙΟΥΜΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ: Κλινικός ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, Ανοιχτή Μονάδα της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Ουψάλα και στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση του Υπουργείου Παιδείας.
ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ: Παραγωγός, Σεναριογράφος, Σκηνοθέτης, Συγγραφέας, Εκπαιδευτικός
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΠΠΑ: Εικαστικός, Συγγραφέας. Σκηνοθέτιδα, Εκπαιδευτικός
ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΟΥ: Εκπαιδευτικός, συγγραφέας.
ΦΑΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ: Εκπαιδευτικός.
**Credits της ταινίας Film Noir του Θανάση Πάνου:
Georgia Sylleou voice and text,
Sakis Papadimitriou piano and composition,
Christos Yermenoglou drums,
Vittorino Curci alto sax,
Vincenzo Mastropirro flute,
Agamemnon Mardas doublebass,
CD Musica Lontana, Leo Records
***Οι παραγωγοί-συνεργάτες του Poets Radio είναι οι:
Ευάγγελος Πέπας, Θανάσης Πάνου, Ειρήνη Γαβαλά. Ανδρομάχη Κομνού, Μικές Κουλιάς, Bura Elvira Lavou, Ελισάβετ Ιακωβίδου, Χρυσάνθη Καραμέτα και Δημήτρης Μίχας.
Βιογραφικό:
Ο Θανάσης Πάνου σπούδασε Οικονομικές επιστήμες, κοινωνιολογία, εγκληματολογία και στη συνέχεια πραγματοποίησε ειδικές σπουδές εικαστικών τεχνών (εικόνα ήχος-κίνηση-λόγος) με αντικείμενο έρευνας την λειτουργιά της καλλιτεχνικής φόρμας και τη μορφική της αντιστοιχία από το ένα είδος τέχνης στο άλλο, μέσω της βιωματικής παιδείας. Είναι Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ) και Ιδρυτικό μέλος του αρχείου «οπτικής ποίησης» Ελλήνων και Ξένων λογοτεχνών. Συμμετέχει στα δρώμενα του Athens Art International Arts Festival και του international Film Poetry Festival (Τhe Institute for Experimental Arts). Έχει εκδώσει δώδεκα βιβλία και δοκίμια, πεζά και ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες, περιοδικά, λογοτεχνικές ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί σε οκτώ γλώσσες. Στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Αθηνών 2017 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο videoart με την ταινία «film noir» σε μουσική Σάκη Παπαδημητρίου. Το ίδιο έτος η videoart-poetry ταινία του “rooms” εκπροσώπησε την Ελλάδα και προβλήθηκε στο ιστορικό μουσείο Car Marx (Minsk), στο International Vagrant Film Festival για τα ανθρώπινα δικαιώματα Είναι Αρθρογράφος στο ηλεκτρονικό περιοδικό schooltime.gr . Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του κυκλοφορεί ελεύθερα στο διαδίκτυο.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
