ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΙΛΑΩ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ

Σε σένα μιλάω, το κορίτσι της «χαρούμενης» παρέας, που γελούσες κακαριστά μ’ αυτούς που διασκέδαζαν την ασήμαντη ζωή τους, πετώντας αθώα γατάκια στη θάλασσα.

Με αυτούς που είχαν πολύ και μακάβριο χιούμορ και δεκάρα δεν έδιναν, αν τα γατιά θα κατέληγαν στο χαλίκι ή στον βυθό της θάλασσας.

Σε σένα μιλάω, το κορίτσι ενός από αυτούς.

Αυτούς που ένιωθαν άνδρες, νικώντας μικρά και ανυπεράσπιστα ζώα, διότι με κανέναν δυνατό δεν έχουν τα κότσια να τα βάλουν ούτε και με τις δυσκολίες.

Αυτούς που ένιωσαν για λίγα λεπτά «εξυπνότεροι», παρασύροντας πεινασμένα ζωάκια στον θάνατο με δόλιο τρόπο.

Αυτόν που βιντεοσκοπούσε περήφανος τον εξολοθρευτή φίλο του.

Αυτόν που έβρισε όλον τον κόσμο που τους επέκρινε, διότι, όπως είπε, «τι κάναμε, δεν τα σκοτώσαμε κιόλας, στο χαλικάκι τα πετάξαμε!» Και καταλάβαμε όλοι πώς αντιλαμβάνεται αυτός τον θάνατο και την κακοποίηση των ζώων. Το να του πεις δε ότι και το να διασκεδάζεις, να βιντεοσκοπείς, να ξεγελάς ένα πεινασμένο ζώο και κλωτσώντας το να το ρίχνεις στη θάλασσα, και αυτό έγκλημα είναι για κάθε πολίτη που σέβεται τη ζωή όλων των πλασμάτων αλλά και τον εαυτό του, μάλλον θα ήταν μάταιο.

Αυτόν που αντί να παραδεχθεί το λάθος του από την αρχή, το έπραξε μόνο, όταν τα βρήκε σκούρα, ζητώντας μία συγγνώμη που δεν την εννοούσε.

Σε σένα, λοιπόν, το κορίτσι της παρέας που δικαιολογείς κι εσύ με ανόητες δικαιολογίες τον εαυτό σου, θέλω να πω δυο λόγια σαν μάνα και γιαγιά.

Όχι, δεν γελούσες με το αγόρι σου. Το γέλιο σου ακουγόταν κάθε φορά που το γατί έπεφτε στο νερό και ο οφιόποδας το καλούσε με το ψάρι στο γεμάτο «αγάπη» και «ελεημοσύνη» χέρι του.

Όχι, δεν αγαπάς τα ζώα. Εννοώ τα τετράποδα. Διότι στα δίποδα μάλλον φαίνεται να έχεις αδυναμία.

Το να προσπαθείς να δικαιολογηθείς εκ των υστέρων με ψέματα δείχνει πως βρίσκεσαι στη σωστή για σένα παρέα.

Πως δεν έχεις μετανιώσει ούτε εσύ και δεν έχεις καταλάβει τι έχετε κάνει. Και αυτό σημαίνει ότι στην πρώτη ευκαιρία θα το ξανακάνετε. Απλά αυτή τη φορά δεν θα δημοσιεύσετε το βίντεο. Θα το βλέπετε ιδιωτικά και θα γελάτε το ίδιο κακαριστά.

Το αγόρι σου θα είναι της ίδιας άποψης με αυτόν με τα πολλά σκυλιά και τις γάτες που δυστυχώς για εκείνα δεν έχουν φωνή για να μιλήσουν.

Κι εσύ ένα κορίτσι χωρίς αισθήματα, ένα κορίτσι που θαυμάζει άνδρες που, κακοποιώντας ζωάκια σαν τον ψυχοπαθή Ρωμαίο αυτοκράτορα Κόμοδο, προσπαθούν να ικανοποιήσουν την αρρωστημένη ανασφάλειά τους…

Όμως, εγώ πιστεύω ακόμη στον άνθρωπο.

Στο καλό που όλοι μαζί με το κακό έχουμε μέσα μας.

Και θέλω να σας δοθεί μία ακόμη ευκαιρία.

Θέλω να δοθεί σε σένα μία ακόμη ευκαιρία ως γυναίκα που αύριο θα αποκτήσεις τα δικά σου παιδιά και θα τους διδάξεις τι είναι καλό και τι κακό.

Όλοι μας έχουμε κάνει τα λάθη μας. Ο άνθρωπος έχει μέσα του το κακό και δεν έχουν όλοι τη δύναμη να το καταπολεμήσουν.

Θέλω να το ξανασκεφτείς. Κι εσύ και όλοι της παρέας σου.

Θέλω την επόμενη φορά που θα γελάσεις να μην είναι σε βάρος κανενός μικρού ζώου, κανενός αδύναμου ανθρώπου.

Αυτό το γέλιο σου εύχομαι να γίνει το γλυκό μητρικό γέλιο στο άκουσμα μιας φωνούλας που θα ζητά την αγκαλιά σου και θα σε φωνάζει μαμά.

Να είναι το γέλιο της καρδιάς σου για έναν αγαπημένο σου άνθρωπο που γιορτάζει, μία επιτυχία στη ζωή σου, η χαρά σου για τα όνειρά σου που έγιναν πραγματικότητα.

Θέλω όλοι οι άνδρες της παρέας σου να καταλάβουν πως άνδρας δεν γίνεσαι κακοποιώντας ένα ανυπεράσπιστο ζωάκι που σε εμπιστεύεται.

Δυνατός δεν είσαι νικώντας τον αδύναμο. Ο δυνατός προστατεύει, δεν κακοποιεί.

Θέλω να κοιτάξετε γύρω σας με πιο καθαρή ματιά, πιο γεμάτη καρδιά.

Και ίσως τότε καταλάβεις, ίσως τότε όλοι σας καταλάβετε πως όλα όσα βρίσκονται γύρω μας, όλα όσα ο Θεός έπλασε, ακόμη και ένα μικρό μυρμήγκι, έχουν δικαίωμα να ζουν ανάμεσά μας, χωρίς εμείς να καταστρατηγούμε αυτό τους το δικαίωμα με τη δύναμη του «ισχυρού» που νομίζουμε ότι είμαστε.

Γιατί τότε δεν θα λεγόμαστε άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα…