ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Σε σένα μιλάω που καμαρώνεις για τα θηράματα που φόρτωσες στο αγροτικό σου και τα φωτογράφισες μάλιστα γεμάτος έπαρση.
Σε σένα που κρέμασες το σκυλί σου, το έσυρες με το αυτοκίνητο, του έδωσες φόλα, το εγκατέλειψες σε μία ερημιά, το έδεσες στο δάσος και αποφάσισες τον αργό και βασανιστικό θάνατό του.
Σε σένα που έβαλες τα νεογέννητα κουτάβια ή γατάκια σε μία πλαστική σακούλα και τα πέταξες στον κάδο, στο ποταμάκι, στο δάσος, χωρίς να νιώθεις τύψεις.
Σε σένα που έχεις στο σπίτι σου πουλάκια σε κλουβί, παπαγάλους, φίδια, χελώνες, σαύρες, ποντίκια και ό,τι άγριο υπάρχει στη φύση, για να διασκεδάζεις την πλήξη σου.
Σε σένα μιλώ που έμαθες το παιδί σου να απεχθάνεται τα ζώα ή να τα θεωρεί παιγνίδια και έτσι και να τους συμπεριφέρεται.
Σε σένα που δεν έμαθες τι σημαίνει σεβασμός προς κάθε μορφή ζωής που ο Θεός δημιούργησε. Τι σημαίνει φροντίζω, στέργω, αγαπώ, συμπονώ αδύναμους συνανθρώπους και ανυπεράσπιστα ζώα.
Γιατί μην μου πεις ότι είσαι καλός άνθρωπος και αγαπάς τους συνανθρώπους σου. Ότι είσαι συνεπής, επιτυχημένος, αναγνωρισμένος από το κοινωνικό σου περιβάλλον, το άλλο φύλο.
Λυπούνται οι γενναίοι πολεμιστές τους νεκρούς τους αντιπάλους και σέβονται τα νεκρά κορμιά τους από αρχαιοτάτων χρόνων. Κανόνας άγραφος και ιερός.
Συγγνώμη, αλλά δεν θα σε πιστέψω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί όποιος σκοτώνει χωρίς τύψεις, όποιος σκότωσε στον πόλεμο και πανηγύρισε μετά, είναι ήδη αποτυχημένος. Αποτυχημένος στη ζωή του την προσωπική, την επαγγελματική, την ερωτική, σε όλους τους τομείς.
Και επειδή δεν έχει τη δύναμη να τιμωρήσει τον αποτυχημένο του εαυτό, προτιμά την εύκολη λύση. Να τιμωρήσει αδύναμα και ανυπεράσπιστα ζώα που του εμπιστεύθηκαν τη μικρή τους ζωή ή είχαν την κακοτυχία να βρεθούν στο δρόμο του.
Και αυτό λέγεται δειλία, φίλε μου. Λέγεται ανανδρία. Κόμπλεξ. Γιατί οι λεβέντες δεν σκοτώνουν και μετά καμαρώνουν γι’ αυτό. Λυπούνται, όταν είναι ανάγκη να το κάνουν, είτε σε πόλεμο είτε για να τραφούν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Λυπούνται οι γενναίοι πολεμιστές τους νεκρούς τους αντιπάλους και σέβονται τα νεκρά κορμιά τους από αρχαιοτάτων χρόνων. Κανόνας άγραφος και ιερός. Λυπούνται οι κυνηγοί τα θηράματά τους και δεν τα επιδεικνύουν ως άλλοι Κόμοδοι. Λυπούνται οι φτωχοί αγρότες τα κουταβάκια που γέννησε η σκύλα τους, αφού δεν είχαν τα χρήματα για την στείρωση, και ζητούν συγγνώμη από αυτά.
Και τότε ίσως μπορείς και να τους συγχωρήσεις. Όχι όμως την έλλειψη τύψεων. Τον βασανισμό ενός ζώου. Την κακομεταχείριση, την ανθρωποποίηση, την αιχμαλωσία της άγριας ζωής.
Και θα σου πω και κάτι ακόμη που έλεγε η γιαγιά μου με τη λαϊκή θυμοσοφία της.
«Όταν αφαιρείς μία ζωή, ακόμη κι από ένα πουλάκι, τραβάει ο Θεός εκεί πάνω μία γραμμή. Μια μαύρη γραμμή…»
Και η γλυκιά γιαγιά μου είχε πάντα δίκιο.
Σε σένα μιλάω…
(Πρώτη δημοσίευση στο B&S: 14/10/18)