ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΑΤΑΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΑΤΑ, ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Όταν το μαξιλάρι σου έχει λόγο, μπορεί να πει πολλά. Άκουσέ το. Μπορεί να είναι οι ίδιες σου οι σκέψεις, μπορεί να είναι ο άλλος σου εαυτός (καλός ή κακός). Ό,τι και να είναι, σίγουρα σε ξέρει καλύτερα και από εσένα την ίδια.
Όταν μου είπες ότι παρακολούθησες στην τηλεόραση εκείνη την πρωινή εκπομπή, άρχισες να πέφτεις στα μάτια μου. Δεν σου το είχα να ασχολείσαι με κουτσομπολιά, νέες τάσεις μακιγιάζ και ποιος τραγουδάει πού…
Εντάξει, σου δίνω ένα ελαφρυντικό, ότι δηλαδή η τηλεόραση δεν είχε τίποτε άλλο καλύτερο εκείνη την ώρα (και πότε είχε, άλλωστε;) κι εσύ ήθελες μια συντροφιά στο δωμάτιο ενώ ξεσκόνιζες, είδες όμως πώς σε καθήλωσε εκείνο το πεντάλεπτο ρεπορτάζ; Μιλάω για εκείνο με τον τυφλό νεαρό και το μαύρο σκύλο του που ήταν οδηγός του. Ναι, δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπες ένα τέτοιο θέμα, αλλά εκείνη η φράση του νεαρού σε προβλημάτισε:
«Ο μαύρος μου σκύλος είναι πολύτιμος όσο κι η ζωή μου».
Μα καλά, αυτό ήταν που σου έκανε εντύπωση; Ο σκύλος-οδηγός για έναν τυφλό είναι πολύτιμος και προσφέρει πολλά περισσότερα από τη συντροφιά του, αυτό το γνωρίζουμε. Πού ήξερε όμως ο νεαρός ότι ο σκύλος του ήταν μαύρος; Αφού, όπως είπε στη συνέντευξη, ήταν εκ γενετής τυφλός. Θα σου πω εγώ, ο παντογνώστης. Γιατί το μαύρο είναι το μόνο «χρώμα» που γνωρίζει αυτός ο νεαρός. Ούτε γαλάζιο, ούτε κόκκινο, και κυρίως ούτε άσπρο.
Αν το μόνο «χρώμα» που έβλεπες ήταν το μαύρο, πώς θα ένιωθες και τι θα έκανες;
Το άλλο, το πρόσεξες; Με τι αισιοδοξία μιλούσε για τη ζωή και για το πόσες πολλές δραστηριότητες είχε; Απ’ την άλλη, ακούω εσένα να παραπονιέσαι κάθε τόσο, γιατί δεν έχεις αυτό ή εκείνο, ότι η ζωή είναι σκληρή και άδικη και πως «για όλα φταίει η άτιμη η κοινωνία». Για να σοβαρευτούμε, λίγο! Για βάλε το μελαχρινό σου κεφαλάκι να σκεφτεί πώς θα ήταν να βρισκόσουν εσύ στη θέση του. Γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όλοι. Ποτέ δεν μπαίνουμε στη θέση του άλλου και θεωρούμε ότι η ζωή μάς χρωστάει, αρχίζοντας τη μουρμούρα και την κλάψα.
Θα σου θέσω ένα ερώτημα και ελπίζω να απαντήσεις με το χέρι στη καρδιά. Αν το μόνο «χρώμα» που έβλεπες ήταν το μαύρο, πώς θα ένιωθες και (κυρίως) τι θα έκανες; Δεν μιλάς, ε; Είδες τι μπορεί να κάνει ένα μαξιλάρι; Ένα απλό ρεπορτάζ πρωινάδικου, στο μεταμορφώνει σε τροφή για σκέψεις. Όμως δεν είναι λόγος αυτός να ξαγρυπνήσουμε. Καληνύχτα, γλυκιά μου…
Συμπέρασμα: Κάποια πράγματα βοηθάνε να «ξεσκονίζουμε» κάπου κάπου το μυαλό και την ψυχή μας. Δεν είναι κακό.